รักกลางรอยแค้น

บทที่ 8

ตอนเช้ามืดริตางัวเงียตื่นมา กำลังขยับจะลุกขึ้นแต่กลับลุกไม่ได้ดั่งใจ เพราะมีท่อนแขนแข็งแรงกอดเกี่ยวเอวบางไว้อยู่ ริตา ลุกพรวดขึ้น มือเรียวพยายามแกะแขนแข็งแรงที่เกาะแน่นไม่ยอมหลุดออก และเธอคิดผิดมากที่ลุกพรวดพราดขึ้นมา เพราะมันทำให้คนที่ตื่นก่อนหน้า แต่แกล้งหลับแล้วกอดเธอเอาไว้หมั่นไส้ขึ้นมาว่าหล่อนจะดิ้นรนหนีเขาไปไหนนัก ผู้หญิงคนอื่นๆ มีแต่จะวิ่งเข้ามาหาแท้ๆ

“จะลุกไปไหน” ภัควัตถามเสียงดุ และปล่อยแขนออกมาบิดขี้เกียจ ขนาดเพิ่งตื่นยังมีอารมณ์ด่าอีก หล่อนค้อนไปทีหนึ่ง

“ริตาจะกลับห้อง” ริตาเอ่ยพร้อมกับลุกออกจากเตียงเตรียมเผ่นหนี

“นอนอยู่ตรงนี้ห้ามลุก” ภัควัตเสียงเข้มขึ้นทันที ถ้าเขา ไม่อนุญาต ริตาก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น

“ริตาต้องรีบไปค่ะ” หล่อนเถียงแม้จะเกรงๆ เขาที่อารมณ์เริ่มเดือดขึ้นมา

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าเธอลุกจากเตียงนี้ไป จะเกิด อะไรขึ้น” เขาลุกจากเตียงเดินมาทางหล่อน ริตาไม่อยู่รอให้เขาเดินมาหักคอหล่อนแน่ๆ หล่อนรีบก้าวไปยังประตูทันที แต่คนที่ตัวสูงกว่าก็ไวพอกัน ก่อนที่ริตาจะถึงประตู เขาก็วิ่งมาคว้าตัวริตาไว้ ในอ้อมแขน และลากเธอมาหาก่อนจะผลักลงบนเตียงอย่างรุนแรง

“พูดดีๆ ไม่ชอบใช่ไหม ชอบรุนแรงนักเหรอ ไม่คิดจะฟังฉันเลยใช่ไหม” เขาตวาดเสียงดังจนริตาลนลานทำอะไรไม่ถูก กลัวก็กลัว เธอไปทำอะไรให้เขาหนักหนา แต่เขาไม่มีสิทธิ์จะมาทำร้ายเธออย่างนี้ไม่ใช่เหรอ

“ทำไมฉันต้องฟังคุณ ชีวิตฉันเป็นของฉัน ได้ยินมั้ย” เธอตวาดกลับ สรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกถึงความไม่ยอมแพ้เช่นกัน มือเล็กๆ คว้าหมอนขว้างใส่หน้าชายหนุ่มที่ยืนอารมณ์เดือดปุดๆ อยู่ปลายเตียง สาวสวยที่อ่อนโยน เวลาเดือดก็ร้อนเป็นไฟดีๆ นี่เอง

“อ้อ เก่งแล้วนี่ ตีหน้าซื่อเรียบร้อยอยู่เป็นนาน เธอมันก็แค่ผู้หญิงข้างทางคนหนึ่งที่แม่ฉันเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นแหละ ถ้าฉันจะใช้ประโยชน์จากเรือนร่างเธอไปสิบปี มันก็ไม่คุ้มที่เก็บเธอมาเลี้ยงหรอก” เขาพูดเหยียดหยามเธอเหลือเกิน ใช่เขาพูดถูกที่มารดาเขาเก็บเธอมาอุ้มชูออกนอกหน้านอกตา เธอมันก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ใช้ทรัพย์สมบัติที่บิดาทิ้งไว้ให้ก่อนตายยื้อชีวิตมารดาผู้เป็นที่รักไว้ แต่สุดท้ายมารดาก็ไม่อาจอยู่รอด และเธอเองก็เป็นเพียงแค่คนที่สิ้นเนื้อประดาตัวเท่านั้น เมื่อมาเจอมารดาของเขาและท่านรับมาดูแล ถ้าไม่มีมารดาของเขาริตาก็ไม่รู้ว่าจะมีวันนี้ไหม

“ฉันเกลียดคุณ” ริตาไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น

“ฉันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอนักหนาหรอกนะ แค่อยากสั่งสอนให้รู้สำนึกคุณคนซะมั่ง ไม่ใช่มาลอยหน้าลอยตาเฉิดฉายอยู่อย่างทุกวันนี้” เขาพูดพร้อมก้มลงมาหา ริตาหลบไปอีกทาง แต่เขาก็กระชากแขนเธอกลับมาอย่างรุนแรง

“อยากดิ้นอะไรนักหนาเล่า ทีกับคนอื่นอ่อยอยากให้เขาพาขึ้นเตียงนักไม่ใช่เหรอ ฉันก็สนองให้เธอแล้วไง” เขาพูดแล้วก้มลงมาจุมพิตริมฝีปากที่กำลังแย้มจะเถียง และเอื้อมมือไปแกะกระดุมเสื้อนอนเม็ดแรก แต่แกะไม่ทันใจเขาจึงกระชากออกมาทันที พอเสื้อขาดเท่านั้นริตาก็ดิ้นสุดแรงเกิด แต่ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงกับเรือนร่างเธอเท่านั้น เมื่อเหนื่อยจนหมดแรงสู้เธอจึงได้แต่นอนนิ่งน้ำตาไหลพรากให้เขากระทำกับเรือนร่างงดงามตามอำเภอใจ และน้อมรับความเจ็บปวดที่เขามอบให้ด้วยน้ำตาที่รินไหลเป็นสายๆ หญิงสาวเจ็บปวดเหลือเกินทั้งกายและใจ