รักกลางรอยแค้น

บทที่ 7

เดรโกเดินฮัมเพลงชูพวงกุญแจที่ภัควัตให้มาในมือดูอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าคืนนี้จะหามาไขได้รึเปล่าเยอะขนาดนี้ แต่พอลองหมุนลูกบิดดูก็โล่งใจที่มันไม่ได้ล็อก เข้ามาที่ห้องก็ไม่เจอใครเขาเลยเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียงเลย

“ตา เอาชุดคลุมให้หน่อย” หลังจากที่เดรโกงงๆ ว่า ทำไมไม่มีใครอยู่ในห้องเลย เสียงเจื้อยแจ้วก็ดังมาจากห้องน้ำ

“ตา อยู่มั้ย ถ้าเกิดไม่เอามาให้เราเดินออกไปแล้วนะ หลับตาด้วย ห้ามแอบมองนะจ๊ะ” เดรโกยิ้มขำๆ ในความน่ารักของหญิงสาว ใครหลับตาก็โง่แล้วล่ะแม่สาวน้อย

เสียงลูกบิดประตูดังแกร็ก พร้อมกับร่างบางในผ้าเช็ดตัว ผืนเล็กที่โผล่พ้นประตูออกมาทำเอาเดรโก ยืนตะลึงงงงันอยู่อย่างนั้น สวยอย่างกับรูปแกะสลัก เขาคิด ไม่ใช่เดรโกคนเดียวที่ตกตะลึง ศรัญย์ชยาเองก็เช่นกัน เธอวิ่งเข้ามาหยิบหมอนฟาดชายหนุ่มด้วยความตกใจ แทนที่จะหลบเดรโกกลับขำออกมาดังๆ ทำเอาคนที่กำลังฟาดเขาอยู่อย่างเมามันหยุดฟาดทันที

“นายเข้ามาห้องนี้ทำไม ห๊า” หญิงสาวถาม เดรโกไม่ตอบกลับยิ้มให้ เหมือนเมื่อตอนแรกพบไม่มีผิด

“ออกไปเลย ฉันจะแต่งตัว ไม่มีมารยาทเข้าห้องคนอื่นไม่เคาะ” เธอต่อว่าเขา

“แล้วกัน ที่ขำไม่ใช่อะไรหรอก ผมตลกคุณจัง ผมคิดว่าถ้าผมเป็นคุณที่เปิดประตูห้องน้ำมาเจอผู้ชายอยู่ ผมจะรีบเข้าไปหลบในห้องน้ำ ไม่มาไล่เอาหมอนฟาดจนผ้าขนหนูหลุดแบบนี้หรอก” เขาพูดให้เธอรู้ตัว เพราะตอนนี้หญิงสาวในชุดชั้นในสีขาวสะอาดยืนอยู่ต่อหน้าเขา เขาพยายามไม่มองเพราะกลัวตบะแตก แต่ก็อดหวั่นไหวไปไม่ได้ เลือดในร่างกายฉีดพล่านจนร่างกายร้อนรุ่ม ไปหมด เขาไม่น่าไปสัญญากับภัควัตเลยว่าจะไม่ทำร้ายน้องสาวนายปู่ สัญญาทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองจะทำไม่ได้

“ช่างฉันสิ นายนั่นแหละผิดที่เข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาต” เธอยังว่าต่อไปโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าผ้าขนหนูหลุดไปแล้ว

“ผมไม่ใช่ขันทีนะ” เขาพูดดังๆ แล้ววิ่งไปหยิบผ้าห่มที่เตียงมาม้วนรอบตัวเธอไว้ ศรัญย์ชยาพอรู้ตัวก็เกือบจะร้องกรี๊ด แต่เดรโกเอามืออุดปากและกอดเธอไว้ซะก่อน

‘อดใจไม่ไหวแล้วเว้ย ขอจูบซักทีเหอะ!’ เร็วดังใจคิดเดรโกก้มลงไปจูบหญิงสาวทันที ศรัญย์ชยาจะดิ้นหนีก็ไม่ได้เพราะผ้าห่มม้วนตัวเธออยู่

เดรโกหันหลังให้เธอทันที เมื่อเขาถอนริมฝีปาก จากเรียวปากนุ่มนิ่ม ‘เป็นคนดี เป็นคนดี รักษาสัญญา’ เขาท่อง ในใจ

“ไปใส่เสื้อผ้าซะ” เขาพูดทั้งที่ยังหันหลังให้เธออยู่ หญิงสาวเองก็งงที่เขามีปฏิกิริยาแบบนั้น แต่ก็ยังดีใจที่เขาไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้และก็รีบไปใส่เสื้อผ้าแต่โดยดี

“นี่นาย นายจะบอกได้ยังว่าทำไม ถึงมาห้องนี้” เธอถามหลังจากที่ใส่ชุดนอนอย่างเรียบร้อยมาแล้ว

“อยากมาอยู่ใกล้ๆ คุณไง”

“ตอแหล เมื่อบ่ายยังเห็นฟัดกันกับยัยแซนดร้านั่นอย่างไม่อายฟ้าดินอยู่เลย” ศรัญย์ชยาพูดอย่างน้อยใจ ผู้ชายมันก็คงเจ้าชู้ทุกคนแหละ

“เอ๊า นั่นเขามาจูบผมเองนะ หรือว่าที่คุณรวนๆ ใส่ผมวันนี้เพราะหึงผมใช่มะ”

“ฉันไม่ได้หึงซักหน่อยนะ แค่หมั่นไส้นายแค่นั้น” หญิงสาวตอบไม่ตรงตามจริงสักนิด

“เอาน่า อย่าหึงสิ เขาเป็นแค่เพื่อนผมน่า” เขายังยั่วโมโห ศรัญย์ชยาต่อ ไม่รู้ทำไมพอเห็นยัยนี่ทำหน้ายุ่งๆ แล้วรู้สึกดีชะมัด

“เพื่อนนอนล่ะซิ ถามจริงๆ นายมั่วอย่างนี้แล้วนายไม่กลัวเป็นโรคเอดส์เหรอ” เธอถามตรงๆ

“โอ๊ย นี่คุณไม่ถามผมตรงเกินไปเหรอครับ คุณนี่แปลกๆนะเนี่ย เขาไม่ถามกันตรงๆ อย่างนี้หรอก เป็นผมนี่ไม่คิดอะไรเฉยๆ นะ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ใจดีให้คุณมาถามอย่างนี้หรอก”

“เหรอ ฉันไม่รู้ พี่ปู่ไม่เคยบอก” เธอตอบไปแกล้งโง่ไปงั้นๆ หลอกถามให้เขาเจ็บใจเล่น เห็นเวลาเขาหน้าเหวองงๆ ในความแบ๊วของตัวเองแล้วสะใจเหลือเกิน คงคิดว่าศรัญย์ชยาโง่จริงแน่ๆเลย เฮ้อ หลอกง่ายชะมัด

“เอ้อ แล้วเพื่อนฉันล่ะ” เธอถามอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้

“อยู่ไหนก็ช่างเขาเถอะน่า คุณอยู่กับผมก็พอแล้วแหละ” เขาพูดและเดินมานั่งที่เตียงอย่างหน้าตาเฉย

“นายสติดีรึเปล่า แล้วมานั่งเตียงนี้ทำไม โน่น ไปห้องนายโน่นเลยไป” หญิงสาวชี้นิ้วไล่ แต่คนอย่างเดรโกหรือจะไปง่ายๆ เขามีหน้าที่ที่ต้องทำนี่นา เขาจะเฝ้าอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเลยแหละ

“เออ ผมว่าเรามาพูดเรื่องของเราดีกว่า คุณอยากมีเซ็กส์กับผมมั้ย” เขาแกล้งถาม แต่ศรัญย์ชยาไม่ได้ตอบในทันที เธอเดินมานั่งข้างๆ เขา

“ถ้านายแต่งงานกับฉัน ฉันจะยอม” หญิงสาวพูด

“เฮ้อ คุณน่ะเป็นเมียผมไม่ได้หรอก เป็นเมียนายเดรโก ต้องจูบเก่ง คุณน่ะจูบไม่เป็นเลยนี่นา”

“จูบเก่งเหรอ ฟังดูยากจัง” เธอพึมพำเบาๆ แล้วจะได้แต่งงานกับใครล่ะเนี่ยในเมื่อจูบก็ไม่เป็น ผู้ชายเขาคิดกันอย่างนี้หมดรึเปล่านะ

“ฮ้าววว คุณหยุดพูดเรื่องปัญญาอ่อนกันเถอะ ถ้าขืนคุยกันมากกว่านี้คงต๊องครบสูตรแน่ ผมเพลียมากเลยนะ นอนกันเถอะเร็วๆ” เดรโกล้มตัวลงนอนบนที่นอนไป

“เฮ้ย แล้วฉันจะนอนไหน นายไปนอนห้องนายสิ ฉันก็เหนื่อย ก็ง่วงเหมือนกันกันนะ อย่ามาแย่งที่นอนกันสิ” เธอจับเดรโกเขย่าๆ หลังจากเห็นว่าเขาทำตาปรือและหลับไป ลมหายใจสม่ำเสมอ

“เฮ้ย หลับแล้วเหรอ ตื่นสินาย! ตื่น! อะไรจะหลับเร็ว ขนาดนั้น” ศรัญย์ชยาเขย่าเขาจนหมดแรง เขาก็ยังไม่ตื่น นอนหลับง่ายแถมขี้เซาจริงเธอคิด

“ไม่ตื่นก็ช่างนายนะ ฉันจะนอนข้างๆ นายนี่แหละ หล่อขนาดนี้ถ้าโดนฉันข่มขืนไป ฉันไม่รับผิดชอบนะ ฮ่าๆ” เธอพูด คนเดียวขำๆ ตบหมอนใบข้างๆ เขาแล้วนอนลงทันที ครู่เดียวเท่านั้นคนที่เธอคิดว่านอนหลับอยู่ก็พลิกตัวมากอดเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“ชอบผมเหรอ” เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่แล้วถาม

“อืม” อีกฝ่ายก็ตอบตรงๆ

“โอ๊ยนี่คุณ คุณต้องตอบว่า ‘ไม่! ปล่อยช้านนน’ แล้วก็ดิ้นๆ สิ เล่นตอบ ‘อืม’ อย่างนี้ มันแปลกๆ นะคุณ” เขาท้วง

“ทำไม ฉันอยากตอบแบบนี้นี่นา ก็ฉันชอบนายจริงๆ ทำไม” เธอยื่นมือไปจับปลายจมูกเขาเล่นอย่างชื่นชม ก็เธอชอบเขาจริงๆ นี่นา เธอเลยลืมความอายที่หญิงสาวพรหมจรรย์ควรมีไปหมดเลย

“อย่างนี้ผมเสียเซลฟ์ แย่เลย เกิดมาไม่เคยเจอใคร แบบคุณเลยแปลกจริงๆ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ คุณคิดจะทำอะไรรึเปล่าเนี่ย” เขาแกล้งถอยไปอย่างหวาดๆ ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงหวังว่าเขาคงไม่คิดว่าตัวเองจะข่มขืนเขาจริงๆ หรอกนะ

“ก็ฉันกำลังคิดอยู่ว่า อยากแต่งงงานกับนายจัง ถ้าเกิดแต่งไปฉันจะซ้อมจูบเก่งๆ ไว้จูบนายไง”

“เหวอ เราไม่ต้องแต่งงานกัน แต่อยู่ด้วยกันเลยไม่ได้เหรอ ผมไม่มีวันแต่งงานแน่ๆ” เขาบอก

“ถ้าไม่มีวันแต่งงาน นายก็ปล่อยฉันแล้วหันหลังไปซะ ฉันจะนอน” เธอผลักอกเขาออกอย่างงอนๆ ทำไมถึงไม่อยากแต่งงานล่ะ มีครอบครัว มีลูกน้อยตัวเล็กๆ น่ามีความสุขออกจะตายไป ใครๆ เขาก็อยากแต่งงานกันทั้งนั้น ชิ อยากมีสาวๆ มารุมล้อมตลอดเวลาเลยล่ะสิ เลยเกาะความโสดไว้แน่นอย่างกับตุ๊กแก อย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดกันดีกว่า จะมาแอ้มหล่อนฟรีๆ งั้นเหรอ ไม่มีหวังหรอก

“ก็ได้” เขาปล่อยเธอและหันหลังไป ศรัญย์ชยาเสียดายอ้อมกอดนั้นนักแต่ก็ต้องจำใจยอมปล่อยไป ศักดิ์ศรีของเธอก็มีเหมือนกันใช่ว่าเธอจะเสียดายคนเดียวเมื่อไหร่ เดรโกเองก็ไม่อยากปล่อยเธอไปเช่นกัน แต่สิ่งที่เธออยากได้เขากลับให้เธอไม่ได้ แค่นั้นเอง

“คุณ ไม่แต่งไม่ได้เหรอ” เดรโกตัดสินใจหันกลับมาสะกิดถามเธอหลังจากนอนก่ายหน้าผากคิดไปหลายนาที แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากศรัญย์ชยาเลย มีเพียงแต่เสียงกรนดังๆ หลุดปากมาเท่านั้น

“อ๊ากกก ผู้หญิงอะไร แปลกไม่พอ ยังนอนกรนอีก อเมซิ่งไทยแลนด์จริงๆ” เขาเอาหมอนข้างมาปิดหู แล้วหันหลังให้ตามเดิม โดยไม่ทันฟังเสียงหัวเราะคิกๆ ด้วยความพอใจที่แกล้งคนตัวโต ได้เลย

..............................................