ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ

6.อยากได้ชะมัด

เจนนีสก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความอับจนคำพูด เธอไม่อยากยุ่งกับเขาและคิดว่าการปลีกตัวออกไปจากสถานการณ์ที่ค่อนข้างเลวร้ายนี้น่าจะดีมากกว่า

“ข้าคงจะต้องขอตัวกลับก่อน เพราะพรุ่งนี้ยังมีงานมากมายที่ข้าจะต้องทำ..”

ไหนๆ แอนเจลิก้าที่เธอมาที่นี่เพื่อเป็นผู้ติดตามของนางก็ไม่ต้องการผู้ติดตามอีกต่อไปแล้ว เจนนีสก็มองไม่เห็นถึงเหตุผลที่เธอจะอยู่ในงานท่ามกลางชนชั้นสูงพวกนี้ต่อๆ ไป

ในระหว่างที่เธอกำลังหมุนตัวออกมาจากเบื้องหน้าของท่านดยุคเขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้เพื่อเป็นการรั้งให้เจนนีสอยู่ต่อหน้าเขา

“เจ้าคงจะเหนื่อยมาสินะกับการเป็นหัวหน้าครอบครัว..”

หลังจากที่มาทอสกล่าวจบเขาก็ยกถุงเงินที่เธอพึ่งจะจ่ายให้เขาขึ้นมา เจนนีสมองสิ่งของล้ำค่าในมือของเขานิ่งๆ เธอไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจหรือว่าอยากจะได้มันมาครอบครองเลยสักนิดเดียว

เงินซื้อเธอไม่ได้หรอก หากว่ามันไม่มากพอ..

"คืนนี้ไปกับข้าสิ ข้าจะส่งคืนถุงเงินนี้ให้กับเจ้า..”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเจนนีสออกอาการเกร็งขึ้นมา เธอกำมือแน่นพร้อมกับส่งยิ้มให้เขาแล้วแย่งชิงถุงเงินในมือของเขามาถือเอาไว้

“ท่านดยุคหมิ่นศักดิ์ศรีของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่านคิดว่าเงินเท่านี้จะสามารถซื้อข้าได้อย่างนั้นหรือคะ?”

เธอโยนเงินลงไปยังด้านล่างและบัดนี้ถุงเงินที่ทำจากผ้ากำลังแตกกระจาย ผู้คนชั้นล่างเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของเจนนีสและท่านดยุคด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ท่านดยุคกล่าวว่าหากคืนนี้มีสตรีใดที่สนใจจะร่วมขึ้นสวรรค์ไปกับท่านดยุค เงินที่พึ่งจะโยนลงไปพวกนั้นจะเป็นของสตรีผู้นั้นในทันที”

เมื่อเจนนีสกล่าวจบเธอก็เดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองหน้าของท่านดยุคแห่งทีเซียสอีกเลย เธอรีบก้าวเท้า เพื่อเดินออกมาจากงานเลี้ยงที่แสนหรูหรานั้น

ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอเอาซะเลยให้ตายเถอะ ต้องกลับบ้านแล้ว..กลับไปที่คฤหาสน์แอชรีย์เป็นครั้งสุดท้าย

คืนนี้เธอคงจะไม่ได้นอนแน่ๆ มีข้าวของจำนวนหนึ่งที่เจนนีสต้องเก็บออกมาจากบ้านหลังนั้น

สายตาสีน้ำทะเลของมาทอส วาวโรจน์ขึ้นมา เขามองตามแผ่นหลังของเจนนีสไปจนสุดทาง

“ไปสืบเรื่องของนางมาหน่อยสิ ให้ตายเถอะอยากได้ชะมัดเลย..เพียงแต่ข้าจะไม่พานางขึ้นสวรรค์ เพราะครั้งแรกข้าจะพาสตรีผู้นั้นดำดิ่งลงไปในนรกด้วยกันจวบจนฟ้าสางเลยล่ะ..”

สุดท้ายคืนนั้นดยุคแห่งทีเซียสก็ไม่ได้สตรีใดติดไม้ติดมือกลับไป ส่วนเงินที่หล่นกระจายอยู่เต็มพื้นไม่มีใครกล้าแตะต้องเลยแม้แต่ผู้เดียว..

............

“ท่านพี่ ที่นี่ดีมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ซะอีก”

ลิเวียเอ่ยขึ้นมาเมื่อนางมองเห็นบ้านหลังใหม่ที่พี่สาวพานางเข้ามา ข้าวของทั้งหมดถูกรถม้าขนมาไว้ก่อนหน้าแล้ว และเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยความดีใจของลิเวีย เจนนีสก็อดรู้สึกมีความสุขไม่ได้

ลิเวียในปีนี้อายุแค่สิบหกปีเท่านั้นเอง อีกสองปีกว่าที่องค์รัชทายาทซึ่งเป็นพระเอกของเรื่องจะปรากฏตัว โชคดีแค่ไหนแล้วที่เด็กน้อยแสนน่ารักผู้นี้ไม่ต้องเดินเข้าไปในคฤหาสน์ทีเซียส

“ขอบคุณ..คุณหนูมากนะคะ”

“ข้าบอกท่านน้าแล้วว่าไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณหนู ยามนี้เราไม่ได้มีบ้านหลังใหญ่ที่จะต้องทำความสะอาดทั้งวันทั้งคืนแล้วเพราะอย่างนั้นท่านน้าจะต้องมาช่วยข้าตัดเย็บเสื้อผ้านะคะ”

ฮันน์ก้มหน้าลงด้วยความปลาบปลื้ม

“ด้วยความยินดีค่ะ..”

“ส่วนลิเวีย เจ้าจะต้องเข้าเรียนที่อคาเด็มมี่นะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นชนชั้นสูง แต่สตรีล้วนแล้วจะต้องมีความรู้ติดตัวเอาไว้”

ลิเวียยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ

“ไม่ได้นะคะท่านพี่ ค่าเทอมที่นั่นมัน..”

“ข้าสมัครเรียนเอาไว้ให้เจ้าแล้ว เรื่องค่าเทอมให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะนะ”

มีแต่ส่งเจ้าไปเรียนที่นั่นเท่านั้น ถึงจะทำให้พี่สบายใจ ว่าเจ้าจะไม่ตกเป็นของตัวร้ายเหมือนดั่งเนื้อเรื่องในนิยาย

ลิเวียเดินเข้ามาโอบกอดเจนนีสเอาไว้ ถึงแม้เราจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ท่านพี่เจนนีสนั้นดีต่อเธอมากจริงๆ ลิเวียตั้งใจเอาไว้เลยว่าเธอจะไม่มีวันทอดทิ้งท่านพี่เจนนีสอย่างแน่นอน ในเมื่อมีโอกาสได้เรียน เธอก็จะเรียนให้จบแล้วรีบมาทำงานเพื่อแบ่งเบาภาระของท่านพี่เจนนีส

เมื่อจัดการเรื่องในบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจนนีสและฮันน์ก็พากันเดินทางมายังร้านตัดเสื้อของเธอ จากบ้านใหม่ของเรา เดินผ่านตรอกมานิดหน่อยก็ถึงแล้ว มันสะดวกกับการทำงานของเธอมากทีเดียว

“นายหญิงมาแล้ว มีงานใหญ่เข้ามาค่ะนายหญิง”

พนักงานในร้านของเจนนีสมีสองคน เจนีสไม่ได้ออกหน้าเองว่าตัวเธอคือเจ้าของร้าน เธอทำงานอยู่เบื้องหลังและคอยควบคุมการทำงานเท่านั้น

เจนนีสรับกระดาษที่มินาส่งมาให้ ในนั้นคือการว่าจ้างให้ปักชุดเดรสออกงานสามชุด งานพิธีการเข้ารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการของลอร์ดมาเดลีน..

เธอลืมไปได้ยังไงกันนะว่าท่านพี่ของแอนเจลิก้ากำลังจะเข้ารับตำแหน่งผู้นำตระกูลคนใหม่ในเร็วๆ นี้

“ท่านน้าเองก็เคยมีประสบการณ์มาบ้างแล้ว อยากลองตัดเย็บกับผ้าไหมดูบ้างไหมคะ”

ฮันน์พยักหน้า เธออยากลองตัดเย็บชุดสวยๆ มานานแล้ว และนี่คือโอกาสที่ดีมากทีเดียว

“นายหญิงคะ อันที่จริงมีจดหมายอีกฉบับที่ส่งมาให้เจ้าของร้านในเวลาไล่เลี่ยกัน..”

หลังจากมอบหมายงานก่อนหน้าให้ท่านน้าแล้ว เจนนีสก็หันกลับมารับจดหมายอีกฉบับที่ถูกส่งมา ด้านหน้าซองจดหมายคือตราประทับของตระกูลที่ไม่คุ้นตาสักเท่าไหร่นัก

“ข้ามีนามว่าเฟรญ่า เพราะว่าขาทั้งสองข้างของข้าเดินไม่สะดวกเท่าไหร่นักจึงอยากเชิญท่านมาที่บ้านของข้าเพื่อทำการตัดเย็บชุดออกงานให้..”

ไม่รู้ทำไมเมื่อเจนนีสอ่านข้อความนางถึงอยากจะทำชุดเดรสที่เหมาะสมกับเลดี้เฟรญ่าผู้นี้ออกมาให้งดงามที่สุดไปเลย

“ตอบกลับไปว่าข้าตกลงทำชุดให้”

มินายื่นถุงเงินมาให้กับเจนนีส

“ขออภัยด้วยค่ะนายหญิง ข้ารู้ดีว่าไม่ควรตอบรับแต่ทางนั้นยื่นข้อเสนอมาให้เราด้วยจำนวนเงินที่ค่อนข้างมาก..ข้าก็เลยตกลงรับเอาไว้ตั้งแต่ได้พูดคุยกัน และในช่วงบ่ายวันนี้เลดี้ผู้นั้นจะส่งรถม้ามารับค่ะ แต่ว่าช่วงบ่ายข้าติดงานของเคาน์เตส..ที่ค่อนข้างด่วนมากๆ”

แอลขบเม้มริมฝีปากเบาๆ

“ข้าอยากจะไปนะคะนายหญิงเพียงแต่ท่านน้ายังไม่สามารถทำให้ฝีเข็มที่ตัดเย็บลงไปนั้นคงที่มากเท่าที่ควร เพราะอย่างนั้นจะต้องมีคนอยู่ที่นี่เพื่อสอนท่านน้าค่ะ อีกทั้งลูกสาวของข้า..นางไม่ค่อยสบาย”

เจนนีสเบนสายตาไปที่เด็กน้อยวัยสามขวบที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ แอล

“ไม่เป็นไร ข้าจะไปที่นั่นเอง”