ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ

7.เข้าถ้ำเสือ

มาทอสตื่นขึ้นมาบนเตียงที่แสนกว้างใหญ่ของเขา คฤหาสน์ทีเซียสคือคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยข้ารับใช้ที่เดินวุ่นวายอยู่ด้านล่าง พ่อของเขาเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อน เพราะถูกท่านแม่ของเขาวางยาพิษ

ความมากรักหลายใจคือจุดเริ่มต้นให้ท่านแม่ทนไม่ไหวและสังหารท่านพ่ออย่างเลือดเย็น.. ตอนนั้นเขาอายุยี่สิบห้าและกำลังตั้งหน้าตั้งตาหาภรรยาที่สมบูรณ์แบบและสง่างามดังเช่นท่านแม่ แต่เมื่อเขาเห็นท่านพ่อตายและมีเรื่องราวมากมายภายในบ้านที่มันบ่งบอกได้ว่าท่านแม่ของเขาไม่ได้เป็นดัชเชสผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาอย่างที่เขาคิดมาโดยตลอด

ภรรยารองของท่านพ่อ เดนีวา นางอายุมากกว่าเขาเจ็ดปี และพ่อของเขารับสตรีผู้นั้นเข้ามาในบ้านในฐานะภรรยารอง ส่วนตัวของมาทอสไม่ได้รู้สึกว่าครอบครัวของเรามันจะมีปัญหาหรือว่าอะไรเลย เพราะภรรยารองของท่านพ่อค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวพอสมควร เดนีวาไม่เคยปรากฏตัวที่เรือนหลัก และไม่เคยร่วมรับประทานอาหารพร้อมกันกับเขาและท่านพ่อเลยสักครั้ง นางใช้ชีวิตการเป็นภรรยารองของนางอย่างเงียบๆ และไม่กี่ปีต่อมาเขามีน้องสาวที่เกิดมาจากเดนีวา น้องสาวที่หน้าตาเหมือนกับท่านพ่อผสมกับเดนีวา

น้องสาวผู้น่ารัก แต่ทว่านางช่างโชคร้ายที่สุขภาพของนางไม่แข็งแรง แต่เขาชอบไปหาน้องสาวมากทีเดียว และเดนีวาก็ต้อนรับเขาเป็นอย่างดี แต่แล้วเมื่อน้องสาวของเขาเดินทางไปหาหมอกลับเกิดอุบัติเหตุขึ้นและอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้ข้างขาซ้ายของเฟรญ่าเดินไม่ได้ นางต้องใช้ไม้เท้าในการช่วยพยุงตัว เขาเคยคิดว่าทำไมน้องสาวผู้น่ารักของเขาถึงได้โชคร้ายนัก

จนมารู้ทีหลังว่าทุกความโชคร้ายของเฟรญ่า มันมาจากแม่ของเขา ท่านดัชเชสผู้สง่างามเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอาการป่วยเรื้อรังและขาที่เดินไม่ได้ของเฟรญ่า

ดวงตาสีน้ำทะเลของมาทอสเบนสายตามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เขาเห็นรถม้าคันเก่ากำลังเคลื่อนตัวเข้ามาด้านในคฤหาสน์ เขารีบคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมเอาไว้บนร่างกายก่อนจะหยิบซิก้าร์ขึ้นมาจุด

สตรีต่างก็หลงมัวเมาอยู่ในอำนาจ ทั้งๆ ที่เรื่องการมีภรรยารองไม่ได้ผิด แต่ท่านแม่ก็ยังทำร้ายภรรยารองของท่านพ่อและเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เพราะมีท่านแม่ที่เป็นแบบนั้นทำให้มาทอสไม่มีความคิดที่จะแต่งงานเลยแม้แต่นิดเดียว

ทว่าเมื่อเห็นเจ้าของเรือนผมสีชมพูเดินลงมาจากรถม้าคันเก่า นางสวมหมวกบอนเน็ตเพื่อปิดบังใบหน้างามล้ำเอาไว้ แต่ขนาดเขามองจากชั้นสามของคฤหาสน์ก็ยังสามารถมองเห็นได้ว่าเป็นเจนนีสอย่างแน่นอน

ประตูห้องนอนของมาทอสถูกเปิดออกโดยสาวใช้ นางเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยซุปและอาหารเช้า

“เรียกพ่อบ้านมาหาข้าทีสิ”

“ค่ะท่านดยุค”

สาวใช้ผู้นั้นเดินออกไปได้ไม่นานพ่อบ้านก็รีบเดินเข้ามาด้านในเพื่อไม่ให้นายท่านของเขาได้รอนาน

“วันนี้ข้ามีงานที่ไหนอีกหรือไม่?”

พ่อบ้านหนุ่มหยิบสมุดเล่มหนาที่อยู่ในอ้อมแขนขึ้นมาเปิดดู

“ช่วงเย็นมีประชุมเล็กๆ ที่กาสิโนครับ นายท่านจะเข้าร่วมหรือไม่เข้าร่วมก็ได้ เพราะถึงอย่างไรทางนั้นจะต้องส่งรายงานการประชุมมาให้อยู่ดี”

มาทอสหยักหน้า

“เช่นนั้นไปที่เรือนเล็กแล้วรอคอยจนกว่าช่างตัดเสื้อคนใหม่ของเฟรญ่าจะพูดคุยรายละเอียดเรื่องการตัดชุดของนางเสร็จ แล้วค่อยพาช่างตัดเสื้อผู้นั้นมาหาข้าที่นี่ ข้าอยากจะตัดชุดออกงานใหม่”

พ่อบ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย ปกติแล้วนายท่านจะใช้บริการเรื่องการตัดชุดจากร้านมาดามที่มีชื่อเสียงเท่านั้น แต่นี่กลับ..จะจ้างช่างตัดเสื้อเล็กๆ ผู้นั้นมาตัดชุดให้นายท่านสวมอย่างนั้นหรือ?

ถึงแม้ในใจจะมีคำถามมากมายแต่พ่อบ้านก็ไม่กล้าหาญพอที่จะถามออกไป ที่เขาได้รับตำแหน่งพ่อบ้านมาเพราะว่าเขาไม่ใช่คนที่ชอบซักถาม นายท่านไม่ชอบอธิบายเรื่องราวยิบย่อย อีกทั้งนายท่านยังเดาใจได้ยากมากทีเดียว

................

คราแรกที่เจนนีสเห็นรถม้าไม่ประทับตราของตระกูลใด เธอรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่จะได้ตัดชุดเดรสให้กับสตรีธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่ชนชั้นสูง ทว่าเมื่อรถม้าคันนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาในคฤหาสน์ที่หรูหราเสียยิ่งกว่าพระราชวัง ที่มีตราสัญญาลักษณ์ที่ชวนให้รู้สึกขนลุกขนพอง

ทีเซียส..เธอเข้ามาในคฤหาสน์ของตัวร้ายที่พยายามยั่วโมโหเธอ

ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกประหม่าและอึดอัดในช่วงเวลาเดียวกัน แต่ถึงอย่างนั้นเจนนีสก็ใจสู้

เธอไม่คิดว่าความเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านตัวอักษรในจดหมายที่เธอได้รับมันจะเป็นของปลอม

และเมื่อรถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าคฤหาสน์ สาวใช้ก็พาเธอเดินไปยังเรือนหลังเล็กที่ด้านหลัง

เจนนีสพบว่ามีดรุณีน้อยผู้หนึ่งกำลังนั่งรอเธออย่างใจจดใจจ่อ

“สวัสดีค่ะเลดี้เฟรญ่า ข้ามีนามว่าเจนนีส”

“ท่านเป็นช่างตัดเสื้ออย่างนั้นหรือคะ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเรียกช่างตัดเสื้อมาที่บ้านเพราะปกติแล้ว ท่านพี่จะเป็นผู้ซื้อชุดเดรสมาให้ข้า..มันก็ดีแต่ชีวิตของข้า อยากมีสักครั้งที่ได้สวมใส่ชุดที่บ่งบอกความเป็นตัวของข้า ข้าไม่ได้ไม่ชอบชุดที่หรูหราแต่ข้าแค่รู้สึกว่ามันมากไปหน่อย”

ดูจากชุดเดรสที่นางสวมและความเป็นอยู่ที่นี่ แสดงว่าท่านดยุคผู้นั้นไม่ได้เลวร้ายกับน้องสาวต่างมารดาของเขาอย่างนั้นสินะ ในนิยายมีกล่าวถึงน้องสาวของตัวร้ายนิดหน่อย บอกว่านางเป็นเพื่อนกับลิเวียในตอนที่ลิเวียอยู่ที่นี่ด้วยความสิ้นหวัง

เจนนีสยกยิ้มขึ้นมา

“ข้ามีน้องสาวที่อายุคราวเดียวกันกับเลดี้ด้วยค่ะ และน้องสาวของข้าชอบสวมใส่ชุดเดรสที่ไร้เครื่องประดับ งานปักลูกไม้นางก็ไม่ชอบ แต่นางชื่นชอบการสวมใส่ชุดเดรสเรียบๆ ที่ปักดอกไม้ลงไปนิดหน่อย..ไม่ทราบว่าเลดี้มีรสนิยมเช่นเดียวกัน..”

“แบบนั้นเลยค่ะ! ข้าต้องการชุดเดรสที่ไม่มีเครื่องประดับ ส่วนลูกไม้ข้าคิดว่ามันรกไปหน่อยสำหรับเด็กสาวที่ยังไม่ผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะ..ข้าชอบดอกเดซี่ค่ะ..ขอแค่ดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ ก็พอแล้ว”

เพราะเคยมีลูกสาวรึเปล่านะ เจนนีสถึงได้พอจะคาดเดาความคิดของดรุณีน้อยผู้นี้ได้

“เช่นนั้นเรามีเริ่มวัดตัวกันดีกว่าค่ะ..”

เฟรญ่ามีสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมื่อเจนนีสกล่าวกับนางว่าจะต้องวัดตัว เพราะครั้งหนึ่งที่ท่านพี่เคยพานางไปที่ร้านตัดชุดกับมาดามชื่อดัง เมื่อนางยืนไม่ได้นานเท่าที่ควร ช่างตัดเสื้อผู้นั้นจะดุด่านางลับหลังท่านพี่เป็นประจำเลย

“ไม่เป็นไรค่ะ เลดี้นั่งบนเก้าอี้ได้เลย ข้าสามารถวัดขนาดชุดเดรสของท่าน จากการนั่งได้อยู่แล้ว”

เฟรญ่ามองหน้าของช่างตัดเสื้อที่สาวใช้คนสนิทแนะนำเธอมา ใบหน้านั้นช่างงดงามและอ่อนโยนในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน แถมรอยยิ้มของพี่สาวท่านนี้ก็สวยมากทีเดียว

“เมื่อครู่ท่านบอกว่าท่านมีน้องสาว..คงจะดีหากว่าข้าได้รู้จักน้องสาวของท่าน..”