กว่าเสี่ยวหรงจะจัดการเก็บของภายในเรือนไป๋เซ่อเรียบร้อยก็ผ่านยามโหย่วสองเค่อแล้ว มองไปที่นายหญิงของเรือนนับตั้งแต่ก้าวเข้ามาก็เอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนตั่งตัวยาวข้างหน้าต่าง ไม่รู้ว่าเกือบหนึ่งชั่วยามมานี้เจียงซูเหยากำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ยิ่งเผยท่าทีนิ่งสงบออกมามากเท่าไหร่ยิ่งทำเอาคนข้างกายหวาดหวั่นมากขึ้นทุกที
เห็นคุณหนูนั่งอยู่นานแล้วเสี่ยวหรงพลันเดินไปใกล้ๆ
“ป่านนี้ท่านโหวน้อยยังไม่กลับมา คุณหนูจะรับมื้อเย็นเลยหรือไม่เจ้าคะ”
“ช่างเถิด”
ถึงจะแสดงท่าทีเหมือนเทพธิดาบุปผาผู้เกียจคร้านแต่เจียงซูเหยาก็ยังรับรู้ความเคลื่อนไหวภายในเรือนเป็นอย่างดี มองไปรอบๆ เห็นว่าเสี่ยวหรงจัดการเรียบจึงถอนใจออกมาคราหนึ่งทว่าดวงตากลมโตทั้งสองข้างกลับล้ำลึกมากขึ้นเรื่อยๆ “ช่วงนี้แม้จะเป็นช่วงต้นฤดูฝน แต่อากาศยังร้อนอบอ้าว ข้าเหนื่อยมาทั้งวัน เจ้าให้คนเตรียมน้ำอาบเถิด”
“เจ้าค่ะ” เสี่ยวหรงรับคำแล้วหมุนกายออกไปด
