แม้แม่สามีจะบอกว่าให้อยู่นอนค้างเป็นเพื่อนมารดาแท้ๆ สักหลายวัน แต่เจียงซูเหยาพำนักอยู่กับมู่ซื่อได้เพียงคืนเดียวก็ถูกคนเป็นแม่คะยั้นคะยอให้กลับบ้านสามี เดิมทีควรออกจากจวนตั้งแต่ยามเฉินทว่าหลังกินมื้อเช้าแล้วเจียงซูเหยารู้สึกไม่ดีจึงเชิญท่านหมอผู้หนึ่งมาดูอาการ กว่าทุกอย่างจะแล้วเสร็จก็กินเวลาไปถึงสองชั่วยาม
บัดนี้นางอยู่บนรถม้าที่กำลังเคลื่อนมุ่งไปตามเส้นทางอย่างเชื่องช้ายิ่ง เป็นเพราะคนขับถูกกำชับให้ระมัดระวัง
เสี่ยวหรงที่เห็นคุณหนูโอบอุ้มหน้าท้องซึ่งยังแบนราบด้วยความห่วงแหนพลันขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ ปากเอ่ยว่า “คุณหนู กลับถึงจวนโหวแล้วท่านจะบอกท่านโหวน้อยเรื่อง...” เสี่ยวหรงหลุบตามองตรงอุ้งมือ ในแววตาเผยความรักความห่วงใยถึงสิบส่วน
เจียงซูเหยานั่งตัวแข็งเกร็งสุดท้ายกัดฟันพูดออกมา
“แน่นอนว่าข้าต้องบอกท่านโหว แต่จะบอกยังไงนั้นค่อยคิดอีกที”
“แล้วกับฮูหยินใหญ่เล่า คุณหนูจะปิดไว้หรือไม่”
