นางร้ายยั่วรัก

ยั่วสวาทฝากรัก

สาวน้อยยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมกอดที่แสนเร่าร้อนของโจนาธาน หล่อนปล่อยให้เขาคลึงเคล้นเนื้อนูน และฟอนเฟ้นไปทั่วแผ่นหน้าและแผ่นหลัง จนกระทั่งนิ้วร้ายมาหยุดอยู่ที่ตะขอกางเกงยีนขาสั้น และกำลังพยายามจะปลดมันออก ร่างบางรู้สึกตัวจึงรีบตะครุบมือเขาเอาไว้

เขาถอนจุมพิตออก มองหน้าแดงระเรื่อนั้นด้วยประกายตาที่ยังเต็มไปด้วยความปรารถนาท่วมท้น

“จับมือผมไว้ทำไม”

“ก็คุณกำลังจะถอดมันออก” สาวน้อยตอบสั่นๆ

“ถ้าไม่ถอดออก...แล้วจะใส่ได้เหรอ” ประกายตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยอารมณ์พิศวาส แทบจะหลอมหัวใจของสาวน้อยให้ละลายลงตรงนั้น

ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่ก็ดันแผ่นหลังหล่อนไปจนชิดฝาผนังห้องน้ำ จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางแมวยั่วสวาทออกอย่างรวดเร็ว จนเหลือเพียงผ้าชิ้นเล็กสองชิ้นที่ปิดบังส่วนสงวนของหล่อนไว้เท่านั้น

ลูกแพรทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็คล้อยตามเขาเพราะความปรารถนามันพาไป แต่อีกใจก็ต่อต้านเพราะกลัวอนาคตทางการศึกษาจะมอดดับลง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มสัมผัสได้ เขาจึงหยุดยั้งมือที่เป็นปลาหมึกและริมฝีปากที่แสนรัญจวนของเขาเอาไว้ชั่วครู่

“ผลักอกผมทำไม ไม่อยากเป็นของผมแล้วเหรอ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

“ถ้าไม่ใช่แล้วเพราะอะไรถึงผลักไส”

“รอให้แพรเรียนจบก่อนได้ไหมคะ แล้วแพรจะยอมเป็นของคุณ”

โจนาธานมองสาวน้อยในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เหตุผลของหล่อนมันช่างน่าฟังเหลือเกิน รอให้หล่อนเรียนจบก่อนงั้นเหรอถึงจะมีอะไรกับหล่อนได้ แล้วอารมณ์ที่มันกำลังจะระเบิดอยู่นี่ล่ะ มันจะรอได้หรือเปล่า

ร่างหนากัดฟันกรอด ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน มองลูกนกในกำมือของตนเองด้วยแววตานิ่งขึง แม่นกน้อยช่างปฏิเสธเขาได้อย่างนุ่มนวลเหลือเกิน แล้วเขาจะกล้าทำลายอนาคตของหล่อนได้ยังไง แล้วอนาคตของน้องชายของเขาที่อยู่ใต้อันเดอร์แวร์ข้างในนี้ล่ะจะเป็นยังไง บ้าที่สุด!

“ออกไป! ออกไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ผมจะข่มขืนคุณ” นิ้วเรียวชี้ออกไปทางประตู แต่ร่างบางก็ต้องยืนปิดป้องร่างเกือบเปลือยของตนเองอยู่กับที่ เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงตะโกนไล่ของเขา และกำลังกลัวอารมณ์ฉุนเฉียวที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอมากขนาดนี้ด้วย

หญิงสาวมองเขาอย่างน้อยใจ แต่ก็ต้องกล้าที่จะบอกเหตุผลออกไปว่าทำไมเธอถึงยังนิ่งอยู่

“แพรยังออกไปไม่ได้ แพรยังโป๊อยู่ เสื้อผ้าแพรเปียกหมดแล้ว”

“โธ่โว้ย! เธอนี่มันตัวยุ่งจริงๆ เลย”

ร่างสูงเดินออกไปแล้วตะโกนหาสาวใช้เสียงดังโหวกเหวก ลูกแพรแอบชะโงกหน้ามองตามเขาด้วยความหวาดหวั่นระคนหม่นหมอง นี่เขาจะโกรธเธอมากหรือเปล่า เขาคงต้องเข้าใจเธอผิดแน่ ในเมื่อเธอยังไม่ได้บอกเหตุผลที่ต้องมาติดอยู่ในห้องนอนเขาเลย ยังไงหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ต้องบอกความจริงเขาก่อนที่จะออกไปจากห้อง

โจนาธานกะจะลงโทษนางแมวขโมยให้สาสม แต่หล่อนกลับกลายเป็นนางแมวยั่วสวาทขาดประสบการณ์ที่ยังเรียนไม่จบมาทำให้เขาอารมณ์ค้างแทน มันน่าโมโหนัก

ก๊อกๆ !!

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้คนตัวโตที่กำลังหน้าบูดบึ้งก้าวไปเปิดประตู

“เหมียวเอาเสื้อผ้ามาให้แพรค่ะ” สาวใช้รู้ความผิดของตัวเองอยู่แล้ว ก้มหน้านิ่งพร้อมทั้งยื่นเสื้อผ้าในมือให้กับเขา โจนาธานยื่นมือมากระชากเสื้อผ้าออกจากมือสาวใช้ด้วยความโมโหและฉุนจัด

“เธอมีความผิดติดตัวอยู่นะเหมียว”

“หนูขอโทษค่ะ”

“ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว!”

จบประโยคเด็กสาวก็รีบหันหลังกลับเดินเลี่ยงลงไปชั้นล่างทันที สงสัยเดือนนี้หล่อนต้องถูกหักเงินเดือนแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องถูกทำโทษตามแต่ที่เจ้านายจะบัญชา

เสียงปิดประตูดังโครมใหญ่ทำให้ร่างบางที่หลบลี้อยู่ในห้องน้ำสะดุ้งโหยง นี่เขาโกรธเธอมากมายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เขาถึงได้พาลไปถึงสาวใช้ด้วย

“นี่เสื้อผ้าของคุณ ใส่ซะ แล้วก็รีบออกไปจากห้องของผมเสียที”

มือบางรีบคว้าเอาเสื้อผ้าที่เขายื่นมาให้ แล้วสวมใส่เข้าไปอย่างรีบเร่ง เพราะถ้าช้าก็กลัวว่าเขาจะดุอีก

คนที่มีความผิดติดตัวค่อยๆ เดินออกมาจากในห้องน้ำ ก็เห็นว่าร่างสูงใหญ่ที่ยังคงพันผ้าขนหนูผืนเดียวยืนหันหลังให้กับเธอ หญิงสาวจึงเดินเข้าไปใกล้

“แพรขอโทษคุณโจด้วยนะคะ ที่เข้ามาในห้องของคุณโดยพลการ แต่ว่าแพรไม่ได้ตั้งใจนะคะ และแพรก็ไม่ใช่นางแมวขโมยด้วย คือว่าเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาเจ้านีโม่หมาน้อยของแพรมันวิ่งขึ้นมาอึในห้องน้ำของคุณ แพรก็เลยต้องทำความสะอาดจนตัวเองเปียกไปหมดเลย”

“ฮ่าๆ ตลกน่าสาวน้อย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น” โจนาธานหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว พร้อมทั้งมองหล่อนอย่างไม่เชื่อว่าเด็กสาวตรงหน้าของเขาจะพูดเรื่องจริง

“แพรพูดเรื่องจริงนะคะ”

“แล้วไหนล่ะ เจ้านีโม่หมาน้อยของคุณ ไม่เห็นมีสักตัว”

“ก็เหมียวเอามันออกไปแล้ว”

“แล้วทำไมผมถึงต้องเชื่อคำแก้ตัวของคุณด้วยล่ะสาวน้อย แต่ถ้าคุณบอกผมว่าคุณคลั่งไคล้ผมมากจนต้องมาหาผมถึงที่ห้อง ผมยังจะเชื่อมากกว่าอีกนะ”

“แต่ว่าแพรพูดเรื่องจริงนะคะ”

“โอเค ผมไม่สนหรอกว่าจริงหรือไม่จริง ตอบผมมาแค่คำเดียว เป็นเพราะคุณอยากมาใกล้ชิดผมใช่มั้ย” นิ้วเรียวเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตาเขา แววตาใสซื่อของหล่อนมันทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลง

และการพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ มันก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกพอใจ นี่หล่อนคลั่งไคล้เขาถึงขนาดกล้าเอาอนาคตการศึกษาของตัวเองมาเสี่ยงเชียวเหรอ

“อยากเป็นผู้หญิงของผมเหรอ”

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ก้มหน้า รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากเหลือเกินที่จะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา แต่หล่อนก็พร้อมที่จะเสี่ยงแม้ว่ามันจะไม่คุ้มเลยก็ตาม

“เลิกคิดเถอะ คุณไม่เหมาะสมกับผมสักนิด และสเปคผู้หญิงของผมก็คงไม่ใช่เด็กสาวกะโปโลอย่างคุณ กลับไปเรียนหนังสือให้จบแล้วมีคนอื่นไปซะ ไม่ต้องมายั่วผมอีก เข้าใจที่ผมพูดมั้ย”

ร่างบางเงยขึ้นหน้าสบตาเขา ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มและโดยที่เขาไม่คาดคิด สาวน้อยก็เขย่งปลายเท้า สอดแขนเข้าที่ลำคอแข็งแรงของเขา โน้มใบหน้าเขาต่ำลงมา หล่อนตั้งใจจุมพิตเน้นหนักตรงริมฝีปากของเขาแล้วรีบผละออก

“ถ้าเรียนจบแล้วแพรจะมาหาคุณโจอีกครั้งนะคะ รอแพรนะ อย่าเพิ่งแต่งงานนะคะ บ๊ายบาย” ร่างเล็กยังหันมายิ้มหวานให้เขาอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งออกจากประตูห้องนอนไป

โจนาธานยังคงอึ้งกับการกระทำของเด็กสาวที่ใจกล้าบ้าบิ่นทำอะไรพิลึกพิลั่นไม่สมกับเป็นกุลสตรีไทย ทั้งที่ชายหนุ่มคิดว่าหล่อนคงจะกลัวเขา แต่เปล่าเลย หล่อนยังมีหน้ามาพูดทิ้งท้ายแบบนั้นอีก พิลึกคนจริงๆ

ทว่ารอยยิ้มบางๆ กลับแต้มอยู่บนใบหน้าคมสันนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งร่างบอบบางของเด็กสาววิ่งออกไปจนลับตา