“อย่าร้องไห้ไปเลยนังหนู ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกสักหน่อย” เสียงของคุณลุงคนขับพูดขึ้นทันที
“คะ...” ฉันตอบกลับอย่างไม่เต็มเสียงพร้อมกับพยายามปาดคราบน้ำตาออก
เพราะหลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งบนรถน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาราวกับเปิดก๊อกเพราะความเสียใจทั้งหมดมันถูกปล่อยมาหมด
“ลุงเข้าใจ ลุงเห็นมาเยอะ อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนังหนู” คุณลุงคนขับพูดอีกครั้งก่อนจะออกรถมุ่งหน้าไปยังปลายทางที่ฉันบอก ส่วนฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่ยิ้มแห้งๆไปเท่านั้น
“เป็นอะไร ยังไง ไหนมึงเล่าให้พวกกูฟัง” โมจิพูดขึ้นทันทีเมื่อฉันมาถึง แน่นอนว่าตอนนี้น้ำขิงก็อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน
“มึง กูเสียใจ”
“มันเป็นเพราะอะไรบอกกู” น้ำขิงพูดขึ้นอีกครั้งและตอนนี้สีหน้าท่าทางของมันบ่งบอกว่ากำลังเป็นห่วงฉันมาก
“เมื่อกี้แม่พี่เรย์มาหากูคอนโด” ฉันพูดขึ้นทันที
แน่นอนว่าแค่พูดเพียงเท่านี้น้ำตาของฉันก็เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
“ทำไมเขาไล่มึง
