“หนูไม่หนีไปไหนแล้ว แต่หนูคงกลับไปที่นั่นไม่ได้แล้วเพราะคุณแม่ของพี่เรย์คงไม่ยอมแน่ๆ” ผมเข้าใจที่แพรพูดทุกอย่างเพราะถ้าผมโดนแบบนี้ ผมก็คงหนีออกมาแบบนี้เหมือนกัน
มันอาจจะผิดที่ผมเพราะผมไม่บอกความจริงกับเธอ แต่เรื่องนี้ผมก็รู้ก่อนเธอเพียงคืนเดียวและผมไม่คิดด้วยว่าแม่ของผมจะทำถึงขั้นนี้ เพราะตอนที่ผมกลับไปถึงคอนโด ผมเจอเพียงแม่ที่นั่งอยู่กลางห้องไม่พูดอะไร ผมจึงเลือกเดินเข้ามาในห้องของเธอและทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ผมกลัวคือเธอหนีผมไปอีกแล้วแต่โชคดีที่เธอยังไม่ไปไหน
“ต้องกลับสิเพราะที่นั่นคือที่ของเรา พี่ไม่ยอมให้ใครมาไล่แพรไปไหนหรอก” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ยังไงที่ตรงนั้นมันก็เป็นของผมกับเธอ แน่นอนว่าจะไม่มีใครมาไล่เธอได้ต่อให้เป็นแม่ของผมก็ตาม
“แต่หนูกลัวการที่ต้องโดนอะไรแบบนี้อีก มันสองครั้งแล้วนะพี่เรย์” แพรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆซึ่งผมเข้าใจดี
“พี่สัญญา พี่จะไ
