“ถ้าฉันมีแฟนเธอจะเสียใจทำไม” ผมถามขึ้นทันทีเพราะถึงผมจะมีแฟนหรือมีใครยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว
“ถ้านายมีแฟน ฉันก็ต้องแต่ง อุ๊บส์...” ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เธอก็ยกมือปิดปากตัวเองไว้เหมือนกลัวว่าจะพูดอะไรออกมา
“จะพูดอะไร” แน่นอนว่าคำพูดของเธอมันทำให้ผมคิดว่าเรื่องที่เธอจะพูดมันเกี่ยวกับผม
“ปะ...เปล่าสักหน่อย ไปได้แล้ว ฉันอยากพัก” เธอเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนจะทำท่าเดินนำผมออกไปแต่สองเท้าก็ต้องหยุดชะงักเหมือนคิดได้ว่าผมต้องเป็นคนนำเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจอดรถที่ไหน
“นำไปสิ” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง
จากนั้นผมก็คว้ากระเป๋าเดินทางของเธอมาไว้ในมือก่อนจะเดินนำไปที่รถทันที
“ทำไมไม่กลับบ้านจะอยู่กรุงเทพทำไม” เพราะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ถ้าเธอกลับมาไทยเธอก็จะกลับขอนแก่นตลอดแต่ครั้งนี้กลับแปลกไป
“ฉันเรียนจบแล้ว ฉันก็ต้องทำงานดิ”
“แล้วพักที่ไหน ฉันจะได้ไปส่ง”
“ที่เดียวกับนายอะ แม่ของนายแนะนำมาบอกว่าที่นี่
