แพรพรรณ
ทันทีเมื่อฉันแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ออกจากห้องมารอพี่เรย์ ฉันตื่นเต้นมากเพราะเขาบอกกับฉันตั้งแต่เมื่อคืนว่าจะไปส่งฉันที่มหาลัย ฉันรู้สึกว่าพี่เรย์เริ่มเปลี่ยนไป การแสดงออกหรือการกระทำต่างๆกับฉันมันดีขึ้นมาก จากที่ไม่เคยกินข้าวด้วยกันก็ได้กิน จากที่ขอติดรถไปด้วยแล้วไม่ให้ไปแต่ตอนนี้ดันอยากจะไปส่งฉันและที่ฉันมั่นใจมากกว่านี้คือพี่เรย์น่าจะต้องรู้อะไรมาเลยทำดีกับฉัน
“เสร็จยัง” พี่เรย์ถามฉันขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องออกมา
“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันตอบกลับไปก่อนที่พี่เรย์จะเดินนำหน้าฉันออกจากห้อง
ฉันรีบสาวเท้ายาวๆตามเขามาให้ทันเพราะจากความสูงที่ต่างกัน ทำฉันเดินช้ากว่าเขา
“ขึ้นมาได้แล้ว” เมื่อเห็นว่าฉันยืนชั่งใจอยู่ข้างประตูรถไม่ยอมขึ้นไปสักที พี่เรย์ก็พูดขึ้น
“ค่ะ” ฉันตอบกลับพร้อมกับขึ้นรถทันที นี่คงเป็นการขึ้นรถของพี่เรย์ในรอบปีกว่าๆของฉันเลยก็ว่าได้
“คาดเข็มขัดด้วย” พี่เรย์ที่เอื้อมตัวมาดึงเ
