BAD OLD LOVE - ทวงรักเก่า | 4
880 คำ
“ขอโทษแล้วได้อะไร ชีวิตฉันมันแย่ไปหมดเพราะเธอ” ผมพูดใส่แพรที่นั่งอยู่ตรงหน้าทันที ในเมื่อที่ผ่านมามันเป็นผมที่เป็นคนเจ็บและจมอยู่กับความทุกข์
“ถ้าพี่เรย์ต้องการให้หนูแก้ไขอะไรหนูยอมหมดทุกอย่าง” เมื่อได้ยินคำนี้ผมเริ่มมีความคิดดีๆเกิดขึ้น แน่นอนว่าดีสำหรับผมแต่ไม่รู้ว่ามันจะดีกับแพรหรือเปล่า
“เธอพูดเองนะว่าเธอยอมหมดอย่าง” ผมถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ
“หนูยอมหมดทุกอย่าง” คำตอบที่หนักแน่นจากปากของแพรทำผมคลี่ยิ้มออกมา
“งั้นเธอเป็นนางบำเรอให้ฉันสักหนึ่งปีเป็นยังไง” ในเมื่อกว่าผมจะมีชีวิตที่ดีขึ้นได้โดยไม่คิดเรื่องของเธอรวมเวลาก็เกือบปีที่เมาหัวราน้ำทุกวัน ผมก็ขอทำอะไรที่เห็นแก่ตัวหน่อยแล้วกัน
“พะ...พูดอะไรของพี่” แพรที่ได้ยินคำพูดของผมก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เป็นนางบำเรอของฉันหนึ่งปี” ผมเน้นย้ำในสิ่งที่ผมต้องการออกไปทันที
“ทำไมต้องหนึ่งปี”
“ชีวิตของฉันเละเทะไปหนึ่งปีก็เพราะเธอเพราะฉะนั้นเธอต้องชดใช้เวลาของฉันที่เสียไป”
“หนูไม่ทำ” เหอะ
“คงไม่ได้เพราะเธอพูดเองว่าจะยอมทุกอย่าง” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประชิดตัวของเธอไว้
“ถ้าเธอไม่ยอมก็ขอเหตุผลที่เธอปิดบังฉันอยู่” ผมว่าขึ้นอีกครั้งพร้อมกระชากเธอให้เดินตามมาในห้อง แน่นอนว่าท่าทางของเธอขัดขืนแต่เธอสู้แรงผมไม่ได้หรอก
“ปะ...ปล่อย” เธอที่กำลังขัดขืนมีน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าสวยอย่างเห็นได้ชัด
ร้องไห้ง่ายจังวะ
“ฉันไม่ปล่อย ฉันให้โอกาสเธอเลือกว่าติดอยู่กับฉันหนึ่งปีหรือพูดความจริงแล้วจบกัน” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมผลักให้แพรนอนลงบนเตียงและขึ้นคร่อมเธอทันที
“พี่เรย์หนูทำแบบนี้ไม่ได้ ฮึก...ขะ...ขอร้องอย่าทำหนูเลยนะ” แพรพูดขึ้นทั้งน้ำตาพร้อมกับสองมือที่ยกขึ้นไหว้
ถ้าถามว่าในใจผมเป็นรู้สึกยังไงบอกเลยว่าผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้สักนิดแต่เธอต้องรับผิดชอบ รับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำให้ผมเป็นผู้ชายแบบนี้
“ฉันให้เธอเลือก” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง
“หนูไม่เลือก หนูบอกไม่ได้ หนูทำไม่ได้” สุดท้ายผมก็ต้องลุกออกจากตัวของเธอเพราะท่าทางของเธอ
เธอร้องไห้ หวาดกลัว ยกมือไหว้
“ถ้าเธอไม่เลือก ฉันจะถือว่าเธอเลือกในสิ่งที่ฉันพูด" แน่นอนว่าถ้าผมจะทำมันจะไม่ใช่วันนี้
“พี่เรย์ ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูทำไม่ได้ หนูเป็นแบบนั้นให้พี่ไม่ได้” คำพูดของเธอดังขึ้นอีกครั้งจนทำให้ผมต้องนั่งลงใกล้ๆ
“ทำไมถึงไม่ได้” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมือที่ลูบไปตามเรียวขาของเธอ
“ยะ...อย่า” เธอหนีบขาและพยายามถดตัวหนีห่างจากผมแต่เธอก็ไม่มีทางที่จะทันผมหรอกเพราะผมกระชากขาเรียวของเธอให้ลงมาอยู่ที่เดิม
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอกับฉันมันก็คนเคยๆ”
“พี่ไม่ใช่พี่เรย์ที่หนูรู้จักสักนิด” ถ้าถามถึงเรย์คนที่เธอรู้จักมันคงตายไปตั้งแต่วันที่เธอบอกเลิกมันอย่างไม่มีเหตุผลแล้วล่ะ
“เรย์คนนั้นมันตายไปตั้งแต่วันที่เธอบอกเลิกมันแล้ว” ตอนแรกก็สงสารที่เธอกลัวแต่ตอนนี้รู้สึกสะใจมากกว่าเพราะเธอต้องได้รับในสิ่งที่เธอทำกับผม ความเสียใจ ความเจ็บปวดที่ผมได้รับในตอนนั้น ผมจะทำให้เธอรู้สึก
“พี่เรย์อย่าทำหนูเลยนะ หนูขอร้อง”
“ฉันไม่ทำเธอตอนนี้หรอก ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์แล้วฉันจะมาเอาคำตอบเพราะเธอจะได้กลับไปทบทวนดู” ผมเคยพูดไว้แล้วว่าเธอกับผมไม่ถึงเวลาที่จะทำขั้นนั้นเพราะยังไงเราคนเคยๆ
“อาทิตย์หน้าฉันหวังว่าฉันจะได้คำตอบจากเธอนะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินมาเปิดประตูห้องให้กับเธอและทันทีเมื่อผมเปิดประตูเธอก็รีบวิ่งออกไปราวกับกลัวว่าจะไม่ได้กลับ
ทุกคนอาจจะคิดว่าผมทำเกินไปหรือเปล่าทั้งที่เธอก็ขอโทษ ขอร้อง อ้อนวอน อีกทั้งยังยกมือไหว้
สำหรับผมเคยได้รับความเจ็บปวดจากเธอ ตอนนั้นผมพังมากที่เธอบอกเลิกผม ผมเฝ้าถามตัวเองตลอดว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าแต่ผมก็ไม่สามารถตอบอะไรตัวเองได้เพราะผมไม่ได้ทำอะไรเลย
สุดท้ายผมก็ต้องเดินไปหยิบเหล้าในครัวมานั่งกินคนเดียวที่กลางห้อง
“ทำไมวะ”
อึก !
“ตอนนั้นพี่ทำอะไรผิด แพรถึงได้ทำกับพี่แบบนี้”
- ผู้เขียน
