บทที่ 34
“ขอโทษนะ” พูดจบเขาก็แก้เก้อด้วยการหันไปอีกทาง ทำเธอแอบยิ้มขันกับท่าทีของเขา แม้จะเป็นแค่คำพูดสั้นๆ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ไม่ยกโทษให้ จนกว่า…จะเปิดประตูให้ค่ะ” เธอเดินอ้อมไปยื่นข้อเสนอตรงหน้าเขา
“ทำไมต้องเปิด” เขาเสียงเข้มขึ้นมาอีก
“ก็ถ้าไม่เปิด แล้วเพื่อนฉันจะเข้ามายังไงล่ะคะท่านประธาน” เหตุผลของเธอทำเขาหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ จนเธอนึกหวาดระแวง
“อยากได้ก็ล้วงเองสิ” เขาเอียงด้านข้างให้เธอล้วงกระเป๋ากางเกง
“อย่านึกนะว่าฉันไม่กล้า” ว่าแล้วเธอก็ล้วงหมับเข้าไปทันที แต่เพราะกางเกงพอดีตัวของเขา มันเลยทำให้ล้วงค่อนข้างลำบาก อีกทั้งมันก็ใกล้กับอะไรบางอย่าง เธอจึงต้องทำอย่างระมัดระวัง
“ล้วงลึกขนาดนี้ ฉันชักอยากจ่ายแสนนึงแล้วสิ” ได้ยินแบบนี้ เธอถึงกับต้องรีบชักมือออก ราวต้องของร้อน
“ไม่เห็นจะมีเลย คุณหลอกฉันรึเปล่าเนี่ย” เธอทำหน้าหงิกงอ
“มันจะมีได้ยังไง ในเมื่อเธ
