บทที่ 33
พอถึงเวลาเลิกงาน เธอก็รีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่นั่งตูมอยู่นานสองนาน
“ท่านประธานคะ ช่วยเปิดประตูให้ดิฉันด้วยค่ะ” เธอหันมาค้อมศีรษะพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ใช่! เธอกำลังอารมณ์ดีที่จะได้อิสรภาพกลับคืนมา อย่างน้อยช่วงเวลาเลิกงานก็เป็นเวลาที่เธอมีอิสระเต็มที่
“ไม่ได้ยินที่ฉันคุยกับเธียรชัยรึไง เธอจะต้องอยู่ทำงานกับฉัน จนกว่างานของเราจะเสร็จสมบูรณ์” ได้ฟัง หัวคิ้วของเธอขมวดมุ่น
“แต่นี่มันนอกเวลางานแล้วนะคะ ฉันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวของฉันบ้างสิ อีกอย่างคุณใช้งานฉันเกินเวลา มันผิดกฎหมายแรงงานนะคุณ”
“จะผิดได้ยังไงในเมื่อฉันจ่าค่าล่วงเวลาให้เธอเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ไม่เชื่อก็ลองดูสิ” เขาบุ้ยปากไปทางกระเป๋าสะพายที่เธอถืออยู่ จนเธอจำต้องล้วงมือถือออกมาดูอย่างไม่มีทางเลือก เพื่อจะพบกับจำนวนเงินหนึ่งหมื่นบาทที่ลอยมาเข้าบัญชีแล้ว
“ค่าล่วงเวลาในแต่ละวันที่เธอจะได้รับ”
