บทที่ 35
“แทนที่จะนั่งกินที่ร้านสบายๆ ซื้อกลับมากินที่บ้านให้มันวุ่นวายทำไม แล้วกินแค่นี้มันจะไปอิ่มได้ยังไง” เขาบ่นอุบเมื่อเธอเลือกที่จะซื้ออาหารกลับมากินที่ห้อง แทนที่จะนั่งกินที่ร้านตามที่เขาบอก
“ก็ฉันเป็นห่วงงาน กลัวทำไม่คุ้มค่าจ้างที่คุณจ่ายไง” พูดจบเธอก็ตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะหันมาพิมพ์งานในแล็ปท็อปต่อ
“กินข้าวให้เสร็จก่อนแวววิวาห์” เขาเตือน แต่เธอกลับยังกินข้าวไป ทำงานไปเหมือนเดิม จนเขาต้องเสียงเข้มขึ้น “แวววิวาห์”
“ก็ได้ค่ะ” เสียงเข้มๆ กับสายตาดุๆ ของเขาทำให้เธอจำต้องวางมือจากงาน แล้วหันมาทานข้าวให้เป็นกิจลักษณะ แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้เธอรีบกินยิ่งกว่าเดิม
“นี่! ทำไมต้องรีบกินขนาดนั้น เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” เห็นเธอตักข้าวเข้าปากคำแล้วคำเล่าแบบไม่พัก เขาจึงต้องรีบทักท้วง
“คือว่าตอนนี้สมองฉันมันกำลังแล่น ถ้าไม่รีบ ฉันกลัวว่าฉันจะลืมน่ะค่ะ ฉันอิ่มแล้วค่ะ” เธอบอกพลางรวบช้อนวาง ก่อน
