หลังจากคืนวันเกิดที่แสนจะโหดร้ายนั้นจบลงเนญ่าก็หลับจนมาถึงตอนเย็นของอีกวัน เธออ่อนเพลียและปวดร้าวไปตามร่างกายจนเธอแทบไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นเลย
“คุณเนญ่าตื่นแล้วหรอคะ” เสียงแม่บ้านที่กำลังเก็บกวาดห้องอยู่นั้นเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางที่หลับไปนานตื่น
“คะ” เธอตอบเสียงแหบพร่าเหมือนคนที่ขาดน้ำมานานนับอาทิตย์
“ยังเจ็บยังปวดตรงไหนอยู่ไหมคะ” แม่บ้านถามพร้อมเดินเข้ามาดูร่อยรอยที่นายของเขาได้กระทำเอาไว้ด้วยความสงสารที่เด็กน่ารักสดใสอย่างเนญ่าต้องมาเจอ
“เจ็บปวดทุกที่คะเจ็บปวดไปหมด อึก เจ็บสุดคือเจ็บใจคะ อึก ฮื่อ” ร่างบางที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ก็กลั้นไม่ได้มันก็พลั้นไหลออกมาอยู่ดี ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนอ่อนได้ขนาดนี้นะทั้งๆที่เธอไม่ใช่คนอ่อนแอเลย
“โถ่ คุณเนญ่า” แม่บ้านที่ได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปกอดปลอบร่างบางที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยสภาพที่สะบักสะบอม
“เอ่อ…คุณเนญ่าคะหลังจากที่นายออกไปจากห้องเ
