ขาวมณีที่รัก

ใจกลางความรู้สึกดี

จอแจสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียง ใจของเธอเต้นระรัวจนแทบควบคุมไม่ได้ คำพูดของเทียร์เรสยังคงก้องอยู่ในหัว เธอพยายามทบทวนทุกคำพูด หัวใจเธอเต็มไปด้วยคำถาม และความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

แสงจันทร์ยังคงลอดผ่านหน้าต่าง ส่องกระทบร่างของสโนว์ที่นอนอยู่ในห้องข้างๆ เขาดูสงบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จอแจรู้ดีว่าในใจของเขาอาจไม่ได้สงบเหมือนภายนอก น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกถึงความไม่สบายใจของเธอ ก็อาจจะเป็นเพราะเทียร์เรสใช้พลังควบคุมเขาเอาไว้

‘ถ้าวันหนึ่งเราต้องแยกจากกัน ฉันคงคิดถึงนายแน่ๆ’ เธอคิดในใจขณะหันมองเขา

รุ่งเช้า...

เสียงนกร้องปลุกให้จอแจลืมตาขึ้น เธอยังไม่ทันได้ก้าวขาลงจากเตียง สโนว์ก็ปรากฏตัวอยู่ที่ประตู ร่างของเขาในชุดเสื้อยืดสีเทาและกางเกงขาสั้นดูเรียบง่าย แต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยประกายอ่อนโยน

“จอแจ... เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาถามเบาๆ สีหน้าเขาดูเหมือนจะรู้ว่าเมื่อคืนมีบางอย่างเกิดขึ้น

“เปล่านี่ฉันไม่เป็นไร ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ” จอแจตอบสั้นๆ ก่อนจะหลบสายตา แต่ในใจเธอกลับไม่สงบเลย เธอกลัวเขาจะรู้เรื่องที่เธอคุยกับพ่อของเขาเมื่อคืนนี้

“ถ้าไม่เป็นไรจริงๆ แล้วทำไมเมื่อคืนถึงเปิดไฟนอนจนถึงเช้า?ปกติแล้วเธอไม่ชอบเปิดไฟนอนไม่ใช่หรือไง” สโนว์ถามพลางเดินเข้ามาใกล้

“ก็...ฉันเห็นหนูในห้องฉันน่ะสิ นายเป็นแมวประสาอะไร ทำไมปล่อยให้ในบ้านมีหนู” จอแจแกล้งเบี่ยงประเด็น แต่สโนว์ดูจะไม่เชื่อคำพูดของเธอนัก เขานั่งลงข้างเตียง มองเธอด้วยสายตาเหมือนจะอ่านใจเธอได้ ก่อนที่เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้น

“ฉันรู้ว่าเธอมีอะไรในใจ แต่ถ้าเธอไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่บังคับ แค่รู้ไว้ว่า...ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ” คำพูดของเขาทำให้จอแจรู้สึกเจ็บแปลบในใจ ความอบอุ่นที่เขามอบให้นั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ แต่เธอกลับไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

“ขอบคุณนะ สโนว์” เธอตอบกลับสั้นๆ แต่เสียงนั้นสั่นเล็กน้อย

สายตาของสโนว์จับจ้องมาที่เธอ เขารู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปในตัวจอแจ แต่เขาเลือกที่จะไม่ถามต่อ เขารู้แค่ว่าพ่อของเขามาหาเธอ มาคุยบางอย่างกับเธอ แต่เขาไม่สามารถจะหาคำตอบได้ ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน

“ถ้าเธอพร้อมที่จะบอกฉันเมื่อไหร่ ฉันพร้อมที่จะฟังเสมอนะ” สโนว์พูดพร้อมกับลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้จอแจอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอก็อยากจะถามเขา ว่าอยากหลุดพ้นจากคำสาปหรือเปล่า แต่คิดๆ ดูแล้วเขาก็คงอยากกลับไปเป็นเทพดังเดิม ใครจะอยากติดอยู่ในสภาพที่ใช้พลังได้ไม่เต็มร้อยแบบนี้กัน

จอแจออกไปเรียนตามปกติ แต่เธอตัดสินใจไม่ไปทำงานแล้ว เพราะสโนว์สามาถให้พลังสร้างเงินขึ้นมาได้คล่องขึ้นแล้ว เธออยากใช้เวลาอยู่กับเขาให้มากขึ้น เพราะรู้ดีว่าในอนาคตอันใกล้ เธอก็ต้องจากกับเขาไปตลอดกาล

สโนว์ไม่ได้พูดอะไรกับจอแจเลย ตั้งแต่เธอกลับมาถึงบ้าน เขาเอาแต่นั่งเงียบๆ มองเธอทำนั่นทำนี่จนจอแจตัดสินใจว่าเธอต้องพูดอะไรบางอย่างกับสโนว์ เธอเดินออกไปที่ระเบียง เห็นเขานั่งอยู่กับแมวตัวเล็กอีกตัวที่มาอาศัยอยู่ด้วยกัน สโนว์เงยหน้ามองเธอ เขายิ้มบางๆ ราวกับเชิญชวนให้เธอมานั่งด้วย

“สโนว์... ฉันอยากคุยกับนาย” จอแจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สโนว์วางแมวลงก่อนจะหันมามองเธอด้วยความสงสัย

“ว่ามาสิ มีอะไร?” จอแจสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดว่า

“วันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันไหม ฉัน...อยากไปเที่ยวกับนาย” สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตั้งใจ หัวใจของเธอเต้นรัวจนทำให้ปากขยับพูดไม่ได้ สโนว์นิ่งไป ดวงตาของเขาสั่นไหวเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ก็ดีนะ ฉันไม่เคยไปเที่ยวตอนอยู่ในร่างคนเลย” เขาตอบรับ

“แล้ว...ถ้าวันหนึ่งนายหลุดพ้นจากคำสาป นายจะกลับไปอยู่ในโลกของเทพเหมือนเดิมใช่ไหม” สโนว์นิ่งไปสักครู่ เขาเองก็จำโลกของเทพแทบไม่ได้แล้วเหมือนกัน

“ไม่รู้สิ ฉันจำได้รางๆ ว่าที่นั่นไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่ ฉันเหมือนอสูรร้ายในสายตาของเทพพวกนั้น” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

“ตอนนี้นายไม่ใช่แบบนั้นแล้วสักหน่อย พวกเขาอาจจะต้อนรับนายก็ได้นะ”

“เธอพูดเหมือนอยากให้ฉันไปจังเลยนะ เริ่มเบื่อฉันแล้วหรือไง?”

“จะบ้าเหรอ ฉัน...ก็แค่สงสัย วันหนึ่งคำสาปมันก็ต้องหมดไปไม่ใช่เหรอ ถึงวันนั้นนายจะอยู่โลกมนุษย์ต่อหรือไง” สโนว์จ้องมองคนพูด ก่อนจะตอบ

“ถ้าถึงตอนนั้นเธอยังอยู่ ฉันก็อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ” จอแจพูดอะไรไม่ออก สายตาของเขาที่มองมา มันทำให้เธอประหม่าจนไม่กล้าสบตากับเขา

“เพราะเธอทำกับข้าวอร่อย ถ้าฉันกลับไปโลกของเทพก็คงไม่มีอะไรอร่อยๆ แบบนี้ให้กินอีกแล้ว” พอนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา สโนว์ก็ต้องรีบแก้ตัว เพื่อไม่ให้จอแจรู้ว่าเขารู้สึกอะไรกับเธอ

“โธ่เอ้ย!!!อย่ามาพูดหน่อยเลย ที่โลกของเทพน่ะเหรอจะไม่มีอะไรที่มันอร่อย นึกอยากจะกินอะไรก็คงได้กิน ถึงตอนนั้นคงลืมฝีมือของฉันหมดแล้ว”

“เธออยากให้ฉันกลับไปหรือเปล่า?” เขาถามขึ้น จอแจพลันชะงัก หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เขาจะรู้หรือเปล่านะว่าเธอกำลังคิดอะไร

“ก็ต้องอยากให้อยู่สิ พอมีนายอยู่ด้วยฉันก็ไม่ต้องทำงานแล้วไงล่ะ มีเงินใช้เยอะเลยด้วย แล้วก็...มีบ้านอีกต่างหาก” จอแจพูดพร้อมกับแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“แล้วถ้าตัดเรื่องพวกนั้นออกไปแล้วล่ะ เธอมีความสุขหรือเปล่าที่มีฉันอยู่ด้วย”

“ฉัน...” จอแจพูดไม่ออก เธอได้แต่สบตากับเขา หัวใจของเธอเต้นเร็วจนเริ่มหายใจไม่ทัน

“ฉัน....” เธอยังคงพูดมันออกมาไม่ได้ แต่สโนว์กลับยิ้มออกมา เขาได้ยินเสียงในหัวใจของเธอ และมันก็เป็นแบบที่เขาอยากฟัง

“ช่างเถอะ จะไปเที่ยวที่ไหนกันดี แล้วจะไปกันยังไง ฉันต้องใช้พลังสร้างรถขึ้นมา หรือให้ฉันพาเธอหายตัวไปเลยดี”

“หายตัวได้ด้วยเหรอ?”

“ไม่ได้”

“อ้าว แล้วจะพูดทำบ้าอะไรเนี่ย” สโนว์หัวเราะชอบใจ เขารับรู้แล้วว่าจอแจก็มีความรู้สึกที่ดีกับเขา เพียงแต่เขายังไม่กล้าพอที่จะบอกกับเธอเท่านั้น เขาไม่อยากยอมรับว่าตัวเองรู้สึกกับเธออย่างไร เพราะกลัวการจากลา กลัวการสูญเสีย กลัวว่าถ้าวันหนึ่งต้องเสียเธอไป เขาจะเสียใจเหมือนกันครั้งก่อน ยิ่งครั้งนี้เขารู้สึกถึงความรักที่มากกว่าทุกครั้ง เขาไม่รู้จะทำใจยอมรับการสูญเสียอย่างไร แม้จะรู้ว่ามันจะยังไม่เกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ก็ตาม