ขาวมณีที่รัก

ทางที่ต้องเลือก

แสงสีขาวเจิดจ้าสว่างวาบไปทั่วบริเวณ พื้นดินที่เต็มไปด้วยหญ้าสีเงินและหมู่ต้นไม้ใหญ่ที่เปล่งประกายเหมือนคริสตัลเผยให้เห็นอาณาจักรเทพที่งดงาม

เทอร์รีมัส หรือ "สโนว์" ในร่างเดิมของเขา ปรากฏตัวอยู่กลางลานกว้างซึ่งล้อมรอบด้วยอาคารที่ระยิบระยับงดงามราวดินแดนในฝัน นายีร่ายืนมองลูกชายด้วยใบหน้าที่แสดงความยินดีในการกลับมาของบุตรชายคนสุดท้องของนางและเทียร์เรส เทพผู้ยิ่งใหญ่ผู้ปกครองอาณาจักรแห่งเทพนี้

“ยินดีต้อนรับกลับสู่โลกของเจ้าเทอร์รีมัส” เสียงของนายีร่าดังก้องกังวาน แต่สำหรับสโนว์ มันไม่ได้ฟังดูน่าปลื้มใจแม้แต่น้อย ร่างบางระหงในชุดคลุมสีเงินยืนสง่างามอยู่ตรงหน้าเขา

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าถึงได้มาอยู่ที่นี่!?” เทอร์รีมัสโวยวาย น้ำเสียงเขาสะท้อนความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสองสีที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของความรู้สึกผิดหวังและโกรธจัดสบเข้ากับแม่ของเขา

“ข้าถามว่าทำไม ข้าถึงได้มาอยู่ที่นี่ มันเกิดอะไรขึ้นกับข้า!”

“ลูกผ่านบททดสอบทั้งหมดแล้ว คำสาปของลูกได้ถูกลบล้าง ลูกได้เรียนรู้ในสิ่งที่ท่านพ่อหวังไว้ ตอนนี้ลูกจะได้กลับมาอยู่ในโลกแห่งเทพดังเดิม ไม่ต้องไปลำบากอยู่ที่โลกมนุษย์อีกแล้ว” นายีร่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แววตาของนางเปล่งประกายไปด้วยความสุข นานเหลือเกินที่ลูกชายคนนี้จากนางไปอยู่ในดินแดนแสนไกล

“ง่ายดายอย่างนั้นเชียวหรือ!?” เทอร์รีมัสตะโกนเสียงดัง ทำให้ผู้เป็นมารดาสะดุ้งด้วยความตกใจ น่าแปลกที่ลูกชายของนางดูไม่ยินดีกับการได้กลับมาเลย

“พ่อของเจ้า....”

“ท่านพ่ออยู่ที่โลกมนุษย์ใช่หรือไม่ ที่ข้าได้กลับมาก็เพราะท่านพ่อ บอกอะไรกับจอแจ พวกท่านหลอกใช้นางให้ลบล้างคำสาปให้ข้า ข้าต้องกลับไปหานางเดี๋ยวนี้” นายีร่ามองหน้าลูกชายของตนอย่างไม่เข้าใจนัก คนที่ลูกของตนพูดถึงคงจะเป็นผู้หญิงที่อยู่กับเขา แต่ทำไม...ทำไมเขาถึงดูไม่พอใจ ทั้งที่ควรจะดีใจด้วยซ้ำ

“ลูกเรียนรู้และผ่านบททดสอบของท่านพ่อ คำสาปถึงได้สลายไป”

“ตอนที่ส่งข้าลงไปที่โลกมนุษย์ท่านทั้งสองคนก็ไม่เคยถามความสมัครใจของข้า ถึงคราวนี้อยู่ๆ ก็เรียกข้ากลับมาโดยที่ข้าไม่ได้ขอให้พวกท่านดึงข้ากลับมาที่นี่สักนิด! ข้ามีชีวิตของข้าที่โลกมนุษย์! ข้า...ข้าต้องกลับไปหาจอแจ!” เสียงเขาสั่นเมื่อเอ่ยชื่อของจอแจ

นายีร่าไม่ได้ตื่นตกใจกับกิริยาของลูกชาย เพราะก่อนที่เขาจะจากไป เขาดูจะรุนแรงกว่านี้เป็นเท่าทวี นายีร่าถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่มีน้ำหนักมากขึ้น

“เจ้าคือเทอร์รีมัส บุตรแห่งข้าและเทพเทียร์เรส เจ้าไม่สามารถผูกพันอยู่กับโลกมนุษย์และความรักที่ไร้เหตุผลนั้นได้ จอแจเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ส่วนเจ้า...”

“อย่ามาพูดแบบนั้น!” สโนว์ตัดบททันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา

“จอแจเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตข้า! นางช่วยข้าไว้ในช่วงเวลาที่ไม่มีใครสนใจ นางทำให้ข้ารู้ว่าการรักและห่วงใยใครสักคนหมายถึงอะไร! พวกท่านจะพรากข้าจากนางไม่ได้!”

นายีร่ายังคงมองลูกชายของนางด้วยสายตานิ่ง แต่มีบางอย่างในแววตาที่แสดงถึงความลังเล นางหันไปหาเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามา ด้วยความมั่นใจว่านั่นคือเทียร์เรสสามีของตน

“จะเลิกบ้าได้หรือยัง เจ้าควรจะดีใจ ที่ข้าหาทางแก้คำสาปให้เจ้า ได้เร็วขึ้น หรือว่าอยากจะกลับไปเป็นแมวขี้เรื้อนข้างถนนอีก?” เทียร์เรสปรากฏตัวขึ้น

“ข้าไม่ได้ต้องการ แต่ท่านก็คงไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ท่านทำทุกอย่างตามความพอใจของท่าน โดยไม่สนอยู่แล้วว่าข้าต้องการอะไร” ลูกชายหันไปเถียง

“เทอร์รีมัส!!! หยุดโอหังกับข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าคิดว่าข้าต้องทำอะไรบ้าง กว่าจะช่วยเจ้าได้สำเร็จ”

“ข้าก็บอกอยู่นี่ไง ว่าข้าไม่ต้องการ!!!” พ่อและลูกตะคอกใส่กันเสียงดังสนั่น นายีร่าที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสองต้องรีบเข้าไปแทรกระหว่างกลาง

“หยุดเถอะ! ทั้งคู่นั่นแหละ เทอร์รีมัส...แม่เข้าใจว่าลูกอาจจะยังโกรธพ่ออยู่ เรื่องคำสาปและแม่ก็เชื่อว่าสักวันลูกจะเข้าใจ” นางหันไปพูดกับลูกชายของตัวเอง ก่อนจะหันไปพูดกับสามี

“ท่านพี่...ข้าอยากขอให้เทอร์รีมัสได้พิสูจน์ ว่าความรักที่เขาพูดถึงนั้น มีค่ามากพอที่จะแลกกับฐานะเทพและชีวิตอมตะหรือไม่” เทอร์รีมัสเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าแม่จะเข้าใจอย่างง่ายดายแบบนี้ เขาหันไปมองพ่อของเขาด้วยความหวัง เทียร์เรสเงียบเฉย เขาไม่อยากให้เทอร์รีมัสทำอย่างนั้น เพราะถ้าเขาเลือกที่จะแลกความเป็นเทพเพื่อกลับไปเป็นมนุษย์ มันก็จะเท่ากับว่า เขาต้องเสียลูกชายคนหนึ่งไป

“แล้วถ้าข้าเลือกที่จะกลับไป...จะมีเงื่อนไขอะไรอีกไหม?” เมื่อเห็นว่าพ่อเอาแต่เงียบเทอร์รีมัสจึงได้พูดขึ้น ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร ถ้าเขาได้กลับไปหาจอแจ เขาจะยอมทุกอย่าง

เทียร์เรสมองลูกชายคนสุดท้องของเขาเงียบ ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเพื่อระบายความอึดอัด ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“หากเจ้าต้องการกลับไป เจ้าจะต้องยอมละทิ้งพลังทั้งหมดและยอมใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดา จะไม่มีทางกลับมายังโลกแห่งเทพได้อีก จะถูกลบความทรงจำที่เคยเป็นเทพ” นายีร่าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน นางไม่คิดว่าเงื่อนไขจะรุนแรงขนาดนั้น

“ท่านพี่...”

“ข้าให้เวลาเจ้าได้คิด แต่ขอให้คิดอย่างรอบคอบ หากเจ้ายังยืนยันว่าจะเอาแบบนั้น ข้าจะไม่บังคับเจ้า” เทียร์เรสพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินหนีไป

“อย่าทำอย่างนั้นเลยนะเทอร์รีมัส แม่ทำใจไม่ได้แน่ หากต้องเสียเจ้าไป” นายีร่ารีบเดินไปโอบกอดลูกชาย นางเพิ่งจะได้ลูกกลับคืนมาแท้ๆ แต่กลับจะต้องเสียเขาไปอีกครั้งอย่างไม่มีทางจะได้กลับคืน นางทำใจไม่ได้

“ลูกขอเวลาคิดก่อนเถิดท่านแม่” เทอร์รีมัสพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง เขาไม่ได้คิดอยากจะละทิ้งความเป็นเทพไป เพราะเห็นใจแม่ของตัวเอง เขารู้ดีว่านายีร่าต้องเสียใจ แต่ก็ไม่อาจจะทิ้งจอแจได้เหมือนกัน การตัดสินใจนี้เขาต้องคิดให้รอบคอบที่สุด เลือกทางไหนก็ต้องมีคนเสียใจทั้งนั้น