ท่าทางเคร่งเครียดของบุตรชายทำให้อดิสรอดเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้ ชายวัยกลางคนวางช้อนลงกับจานข้าว พลางเอ่ยถามบุตรชาย
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าตาหัส”
คนที่นั่งเหม่ออยู่สะดุ้ง ก่อนจะฝืนยิ้มให้กับบิดา
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณพ่อ ผมสบายดี”
“แต่พ่อเห็นลูกนั่งหน้าเครียดมานานแล้วนะ ข้าวก็ไม่กินสักคำ มีอะไรหรือเปล่า หนูญาดา”
เมื่อเห็นบุตรชายไม่ยอมตอบคำถามจึงหันไปตามสตรีที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ญาดามินทร์สะดุ้งหันไปสบตากับหัสบรรณอย่างลำบากใจ
“คือ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“มีอะไรปิดบังกันหรือเปล่า ทั้งสองคนน่ะ”
“ไม่มีจริงๆ ครับคุณพ่อ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย”
เขาไม่อยากจะเป็นคนโกหกเลย แต่ก็ไม่มีทางเลือก บิดาไม่ควรจะรับรู้เรื่องนี้เพราะมันจะกลายเป็นเรื่องที่บั่นทอนกำลังใจของท่าน
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ปิดบังอะไรพ่อน่ะ”
“ไม่มีจริงๆ ครับ ไม่เชื่อถามน้องญาดาสิครับ”
หัสบรรณโบ้ยมาทางญาดามินทร์
“ใช่ค่ะคุณลุง ไม่มีอะไ
