“ขอบใจ”
ตันหยงมองเขาอีกเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็หมุนตัวจะวิ่งหนีเข้าบ้าน แต่แล้วก็ชนเข้ากับร่างของบิดาที่เพิ่งเดินออกมาพอดี
“หยง... ลูกหยงเป็นอะไรไป ไอ้หัสมันทำร้ายลูกหยงของพ่ออีกแล้วใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่มีใครทำร้ายหยง”
ศีรษะทุยส่ายสะบัดไปมาอย่างไร้ทิศทาง หยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาไม่หยุด พ่อเลี้ยงพิรุณมองข้ามศีรษะของบุตรสาวไปยังหัสบรรณด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“ไอ้การัณเตรียมปืนให้พร้อม”
“ครับ พ่อเลี้ยง”
ผู้เป็นลูกน้องจับปืนที่ขอบเอวเอาไว้มั่นเพื่อเตรียมพร้อม
“พ่อ... อย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ ถือว่าหยงขอร้อง”
พ่อเลี้ยงพิรุณระบายลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ที่ตันหยงไม่ยอมเลิกเป็นห่วงเป็นใยหัสบรรณสักที ทั้งๆ ที่บอกว่าจะไม่สนใจหมอนี่แล้ว
“ถ้ามันไม่ยิงพ่อก่อน พ่อจะไม่ทำอะไร โอเคไหม ลูกหยง”
ตันหยงไม่ตอบ เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับหน้าอกของบิดาอย่างเดียว
“แกมีอะไรกับฉันก็ว่ามา”
หัสบรรณก้
