“แล้วถ้าเรารอเงินจากองุ่นล็อตที่กำลังจะตัดขายนี่ล่ะคะ”
หัสบรรณหมุนร่างสูงใหญ่หันมาสบสายตากับสาวน้อยคู่สนทนา
“นั่นแหละคือความหวังเดียวของพี่ ถ้าทุกอย่างไปได้สวย เราก็จะพอหายใจหายคอกันได้บ้าง”
“ทุกอย่างมันจะต้องราบรื่นค่ะ ญาดาเชื่อแบบนั้น”
มือหนาของหัสบรรณวางบนศีรษะของ
ญาดามินทร์อย่างเอ็นดู
“ขอบใจญาดามากนะที่คอยให้กำลังใจพี่ ไม่อย่างนั้น พี่คงบ้าอยู่คนเดียว”
หญิงสาวระบายยิ้มกว้าง เดินตามร่างของบุรุษที่ตัวเองนับถือไม่ต่างอะไรจากพี่ชายลงบันไดไปยังชั้นล่าง
“ก็เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันนี่คะ”
หัสบรรณหันมายิ้มให้ กำลังจะพูดขึ้น แต่ก็ถูกคนงานที่วิ่งกระหืดกระหอบมาจากไร่องุ่นแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจเสียก่อน
“แย่แล้วครับนาย แย่แล้วครับ”
ทั้งหัสบรรณและญาดามินทร์หันไปมองเจ้าของน้ำเสียงตื่นตระหนกพร้อมกัน
“มีอะไรหรือ น้อย”
“องุ่นครับ องุ่น...”
“องุ่นทำไม? ตอบมาสิว่าทำไม” หัสบรรณใจคอไม่
