ทาสรัก

ไล่ต้อน

"งั้นก็จำไว้นะ ว่าหมาขี้เรื่อนตัวนี้มันเป็นผัวคนแรก และคนเดียวของเธอ" มาร์ตินค่อยๆ คลานเข่าหาเด็กสาวทีละก้าวอย่างช้าๆ ราวกับกำลังต้องการทรมาณเธอด้วยเวลา เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามาเฟียหนุ่มต้องการอะไร

"นี่!!! ลุง อย่าทำอะไร บ้าๆ นะไม่งั้นฉันเอาลุงตายแน่!!" นี่คงเป็นที่มาของคำว่าถ้าใจกากอย่าปากเก่งซินะ เพราะตอนนี้หัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวราวกับกลองชุดที่ตีดังอย่างต่อเนื่องด้วยความหวาดกลัว

"อื้ออออออ!!!" มือหนาของมาร์ตินยกขึ้นบีบกระพุ้งแก้มของเด็กสาวจนเป็นรูปตัวโอด้วยความแรง แต่มีเหรอที่คนอย่างน้ำพั้นช์จะไม่สู้ เธอใช้คมเล็บจิกลงที่ข้อมือหนาของมาเฟียหนุ่มอย่างแรงจนเกิดรอยแผลจากการจิกเนื้อ

"อ๋อย อั้น อะ!!" (ปล่อยฉันนะ) ความเจ็บปวดที่เขามอบให้ มันทำให้เธอทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากหลั่งน้ำตา เธอจะไม่ยอมตกเป็นของเขาอีกแน่

"อ๊ะ!!" เมื่อมาร์ตินยอมคลายมือออกจากพวงแก้มอย่างช้าๆ สายตาแข็งกราวที่จ้องมองเด็กอวดดี มันทำให้เธอกลัวจนแทบหดหัวเข้าไปอยู่ในกระดอง

"อย่าอวดดีกับฉัน ฉันไม่ชอบคนอวดดี" มาร์ตินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนเลื่อนมือหนาของตัวเองลูบไล้ลำคอขาวระหง ความกลัวถาโถมเข้าหาน้ำพั้นช์จนแทบหมดเรี่ยวแรง เมื่อมาเฟียหนุ่มหยุดฝ่ามือไว้ที่เสื้อนักศึกษาของเธอ

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อเขาลูบไล้เนินอกอวบอิ่มผ่านเนื้อผ้า ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว และรังเกียจ เธอรับเกียจสัมผัสของเขา

พลั่ก!!!

"โอ้ยยยยยยย"

น้ำพั้นช์ใช้จังหวะที่มาร์ตินเผลอ ยกฝ่าเท้าถีบเข้ากับแผงอกแกร่งของเขาเต็มแรงทำให้เขาต้องเซถอยหลังไปเพียงนิด เธอรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที ขณะที่มาร์ตินหมุนตัวหันมานั่งอยู่ที่ขอบเตียงจ้องมองการกระทำของเด็กดื้อที่กำลังคิดหนี

"ฉันเคยบอกเธอรึยัง ว่าถ้าพี่เธอส่งของให้ฉันไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น" สองมือเล็กที่เขย่าประตูต้องหยุดชะงักเมื่อสิ้นสุดคำพูดของมาร์ติน

"เธอรู้ไหม ว่าของลอตนี้มันสำคัญมากขนาดไหน" เขากำลังขู่ฉัน กำลังขู่ให้ฉันจนตรอก กำลังทำให้ฉันกลัวอย่าไปฟังเขานะน้ำพั้นช์เธอต้องหนีออกไปให้ได้

"เธอรู้ไหมว่าพี่ชายเธอทำอะไรกับฉันไว้บ้าง" มาร์ตินหยัดกายลุกขึ้นค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปหาเธออย่างเชื่องช้า ราวกับราชสีห์ที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อให้จนมุม

" ... "

"มันทำให้ฉันเสียลูกค้าคนสำคัญ ถ้าฉันไม่ฉลาดพอฉันคงดึงลูกค้าคนนั้นกลับมาไม่ได้"

" ... "

"แล้วเธอรู้ไหมว่ามูลค่ามันเท่าไหร่จากความเสียหายที่มันทำ"

กึกก!!!

หัวใจดวงน้องเต้นแรงราวกับกำลังเต้นอำลาการเคลื่อนไหว เมื่อมือหนาของมาร์ตินวางทับกับบานประตู เขาค้ำยันมันไว้อย่างนั้นกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน หยาดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าหวานโดยอัตโนมัติ

"และถ้าครั้งนี้มันพลาดอีก มันจะเจอกับอะไรรู้ไหมสาวน้อย" มาร์ตินก้มลงพูดประชิดกกหูเล็กของเด็กสาวขณะที่เธอหันหน้าออกไปทางบานประตู มือเล็กกำด้ามจับประตูแน่น น้ำตาใสเริ่มรื้นขึ้นคลอเบ้าตาด้วยความหวาดกลัว

"อวัยวะมันอาจจะไม่ครบสามสิบสองก็ได้ เธออยากดูส่วนไหนของพี่ชายเธอดีละ" มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางเบาๆ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"นิ้ว"

" ... "

"หู"

" ... "

"หรือจะให้ฉันควักลูกตาพี่ชายเธอออกมาดีละ เธออยากเห็นส่วนไหนก่อนดี" เขาส่งมือของตัวเองลูบไล้ไปทั่วบริเวณแผ่นหลังบาง เลื่อนขึ้นมาท้ายทอยของเด็กสาว ดึงมันเบาๆ จนเธอเบ้หน้า

ความกลัวถาโถมเข้าใส่ ความเป็นห่วงทำให้เธอสับสน ห่วงหน้าพะวงหลังมันเป็นอย่างนี้นี่เอง มือบางสั่นเทากำด้ามจับประตูไว้แน่น หยาดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า และลำคอ เธอรักพี่ชาย เธอไม่สามารถทนเห็นเขาเป็นอะไรไปได้ แต่เธอก็รักตัวเองด้วย เธอสับสน ตอนนี้เธอกำลังสับสนเพราะคนบ้าเพียงคนเดียว

"เธอนี่มันเห็นแก่ตัวดีนะ ตั้งแต่พ่อแม่ตายพี่ชายก็เลี้ยงดูเธอมาอย่างดีไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอไม่คิดจะช่วยอะไรพี่ชายเธอสักหน่อยเลยเหรอ"

" ... "

"ถ้าเธอทนเห็นอวัยวะมันขาดไปทีละชิ้นได้จิตใจเธอมันก็โหดเหี้ยมเหมือนกันนะ"

น้ำตาใสไหลหยดร่วงลงบนแก้มนวลจนเป็นทาง พอแล้วเธอไม่อยากฟังแล้ว เธอทนไม่ได้หากพี่ชายของเธอต้องเป็นอะไรไป เพราะเขาเป็นญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ เด็กสาวยืนหลับตาก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาใสของเธอไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า

"แล้วเธอรู้ไหม ว่าวันนี้ฉันมีนัดสำคัญ"

" ... "

"และเธอเป็นคนทำมันพัง" เธอเนี่ยนะทำนัดของเขาพัง มันใช่เหรอ มันเป็นเขาต่างหากที่ไม่ยอมปล่อยเธอไปเพราะมัวแต่ทำเรื่องอย่างนั้นกับเธอจนเธอไม่ได้ไปเรียน

"ฉันกำลังคิดว่า ควรจะให้เธอ หรือ พี่ชายเธอรับผิดชอบมันดี" ทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ทนแล้ว

"อย่าทำอะไรพี่ชายฉันนะ!!" น้ำพั้นช์หันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับมาเฟียหนุ่ม ที่ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยแผงอกกำยำ หน้าท้องแกร่งมีมัดกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยบ่งบอกว่าเขาดูแลตัวเองดีแค่ไหน ในขณะที่เขายังสวมกางเกงยีนส์ตัวสวยอยู่ทำให้เขาดูดีขึ้นมาก แต่!!! เธอจะมาหลงเสน่ห์ไอ้ลุงแก่นี้เหรอ ไม่มีทางเหรอก

น้ำพั้นช์สบสายตากับคนตรงหน้า แววตาแข็งกราวของเธอมันทำให้มาร์ติดพึงพอใจ เขาชอบนักเด็กดื้ออย่างนี้ เวลากำราบจะได้สนุก

"เธอรับผิดชอบมันไหวเหรอ ?" ที่แท้ก็เห็นแก่เงิน ที่ได้พรมจรรย์ของฉันไปมันคงเป็นแต่การหาเศษหาเลยของเขาซินะ เขานี้มันเลวครบสูตรจริงๆ

"ฉันจะรับผิดชอบเอง" เธอไม่มีวันให้พี่ชายต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว เธอจะต้องไม่ทำให้เขาเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้ หากตาลุงนี่ต้องการเงินฉันเนี่ยแหละจะเป็นคนหามาคืนเอง

"เท่าไหร่ นายต้องการค่าเสียหายเท่าไหร่" ฉันหวังว่าฉันจะรวยพอที่จะจ่ายค่าเสียหายให้เขานะ

"เธอรับผิดชอบมันไหวแน่นะ"

"แน่" น้ำพั้นช์ยืนยันหนักแน่น

"คนเดียว ?" ใช่ซิฉันรับผิดชอบเองได้ ฉันโตพอที่จะมีความรับผิดชอบได้แล้วนะ

"ฉันจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดคนเดียว"