ทาสรัก

ตกหลุมพลาง

"ฉันจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดคนเดียว" น้ำพั้นช์ยืนยันหนักแน่น หากเขาต้องการเงินเธอจะโอนให้เขาทันทีจะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก สิ่งที่เสียไปแล้วก็จะถือซ่ะว่าให้หมามันกิน

"เท่าไหร่?" เธอถามย้ำอีกครั้งเพื่อต้องการความมั่นใจว่าเงินในบัญชีสิบล้านกว่าของเธอที่พี่ชายทำงานหนักฝากไว้ให้จะเพียงพอ

รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่ใบหน้าของมาร์ตินอย่างยากจะคาดเดา เขากำลังไล่ต้อนเด็กสาวตรงหน้าให้สมยอมด้วยความเต็มใจ

"ทะ ... เท่าไหร่" เธอถามย้ำอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบจากมาเฟียหนุ่ม มือหนาของมาร์ตินจับเข้าที่ต้นคอของเด็กสาว

"เธอรวยกว่าฉันงั้นเหรอ" แน่นอนว่าไม่ เขาสืบมาหมดแล้ว ทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นจะไล่ต้อนเธอได้ยังไง แต่ดูท่าเด็กสาวคนนี้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยด้วยซ้ำ

"ฉันพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ลุงต้องการเท่าไหร่" หึ มาร์ตินเค้นหัวเราะลอดลำคอเบาๆ เขาเลื่อนใบหน้าคมคายตามแบบฉบับของชาวยุโรปเข้าใกล้ใบหน้าหวานของเธอพูดประชิดริมฝีปากบางขณะที่มือยังจับต้นคอของเด็กสาวเอาไว้

"ร้อยล้าน เธอหามาให้ได้ไหมละ"

"ห๊ะ!!! ระ ... ร้อยล้าน วะ ... วันนี้ลุงทิ้งเงินหนึ่งร้อยล้าน ระ ... ร้อยล้าน!!!" ให้ตายเถอะเขาทำธุรกิจอะไรเนี่ยทำไมถึงมีเงินตั้งเยอะขนาดนี้ เมื่อเทียบกับเงินในบัญชีของฉัน ฉันแทบไม่กล้าพูดอวดเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่ซิ ฉันไม่มีเงินมาใช้เขาหรอกนะตั้งร้อยล้าน

"นี่แค่เฉพาะค่าเสียหายของวันนี้ เธอจะชดใช้ฉันยังไง" น้ำพั้นช์ทำท่าครุ่นคิดเพียงนิดโดยที่มีมาเฟียหนุ่มยืนจ้องมองท่าทางใสซื่อของเธออย่างนึกเอ็นดู บ้าจริงเธอกำลังทำให้หัวใจแกร่งของเขาทำงานหนัก

"ฉะ ... ฉันขอทำงานชดใช้ให้ได้ไหม" ความคิดดี๊ดี แต่เงินร้อยล้านฉันต้องงานกี่ชาติล่ะเนี่ย ถ้าฉันทำงานได้เงินเดือน เดือนละหนึ่งหมื่นบาท ฉันต้องใช้หนี้เขากี่ปีกัน

"ฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้นนะ"

"อื้ออออออออ" สิ้นคำพูดมาเฟียหนุ่มเธอต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวดที่มาร์เฟียหนุ่มมอบให้ เขาขบกัดผิวเหนืออ่อนของเธอบริเวณรอบลำคอระหงเต็มแรงอย่างนึกมันเขี้ยว

"จะ ... เจ็บ ฉะ ... ฉันเจ็บ" เธอบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะกลัวว่าเนื้อของเธอจะหลุดติดปากเขาออกมาด้วยซ้ำ

สองมือเล็กพยายามดันแผงอกแกร่งคนตรงหน้า ความเจ็บปวดจากการถูกขบเม้มมันกลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตา เธอกำกำปั้นทุบแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มเบาๆ เพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำ

"อืมมมม" มาร์ตินครางอื้อออกมาด้วยความพึงพอใจ ถึงแม้เด็กดื้อจะดิ้นอยู่บ้างแต่เธอก็ไม่ได้พลักใสเขาอย่างแรกๆ ได้ผล แผนการเจ้าหนี้ นี่มันได้ผลจริงๆ

"ละ ... ลุง หนูเจ็บ" สรรพนามที่เธอเรียกแทนตัวเองหลุดออกมาทำให้มาเฟียหนุ่มต้องคลายคมเขี้ยวออกจากผิวเนื้ออ่อน เขาซบหน้าลงตรงไหล่มนเอาไว้ สูดดมความหอมอ่อนๆ จากกายเธอ

"ฉะ ... ฉันมีเงินอยู่สิบล้านเอาไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวฉันทำงานหาเงินมาคืนให้" เธอต่อรองเพื่อขอโอกาส ในเมื่อเธอทำให้งานเขาพังเธอก็จะรับผิดชอบ

"เธอรู้ไหม ว่างานที่ฉันเสียไปน่ะ ถ้าฉันจะได้เงินนั่นจริงๆ ฉันจะได้แบบเป็นก้อน" มาเฟียหนุ่มยืดตัวตรง มือหนาข้างหนึ่งยังคงค้ำยันกับบานประตู ส่วนอีกข้างลูบไล้รอบเนินอกอวบอิ่มผ่านเนื้อผ้าบางของเธอ

"มีมาใช้ฉันไหมละ"

"ละ ... ลุง คือ นะ ... หนูไม่มีเงินขนาดนั้น" น้ำพั้นช์ซบใบหน้าหวานกับแผงอกแกร่งของมาร์ติน ด้วยความลืมตัว และลักษณะนิสัยส่วนตัวของเธอ เธอมักจะอ้อนต้นหนาวแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว จึงเผลอไผลแสดงกริยานี้ออกมา แต่!!! มันกลับทำให้หัวใจแกร่งของบางคนกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

น่ารัก น่ารักอีกแล้ว สายตาว่างเปล่าของมาร์ตินถูกทอดลงมายังคนตัวเล็กที่กำลังซบแผงอกแกร่งของตัวเองเอาไว้ ให้ตายเธอ เธอจะทำให้เขาเป็นโรคหัวใจตายใช่ไหม

"อุ้ยยยย!!! ขะ ... ขอโทษค่ะ นะ ... หนูไม่ได้ตั้งใจ" เมื่อได้สติน้ำพั้นช์รับถอนตัวเองออกจากแผงอกแกร่งเมื่อคิดได้ว่าเผลอทำอะไรไม่ดีลงไป อาจจะทำให้เขาโกรธได้ ให้ตายเถอะนี่ฉันอยู่ในจุดที่เสียพรมจรรย์แล้วยังต้องเสียเงินให้ผู้ชายอีกเหรอเนี่ย

"ฉันมีข้อเสนอ" มาร์ตินปลดประดุมเสื้อนักศึกษาของน้ำพั้นช์เบาๆ ทีละเม็ดขณะที่กำลังพูดด้วย จึงทำให้เธอไม่ทันได้ระวังตัว

"อะ ... อะไรเหรอคะ" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสวาบหวามที่มาเฟียหนุ่มกำลังกระทำเธอยกมือเล็กขึ้นจับข้อมือหนาของมาร์ตินเอาไว้ ในขณะที่เขากำลังล้วงมือไปใต้บราเซียร์ลายลูกไม้ของเธอ

"มาทำงานกับฉัน ฉันจะลดหนี้ให้เธอตามความเหมาะสม" ทำงานกับเขาเหรอ ตะ ... แต่ฉันไม่อยากเจอเขาแล้วนิ แต่มันไม่มีมางเลือกอื่นแล้วนะ โอ้ยยยย ความคิดในหัวตีกันให้วุ่นดวงตาของเธอเริ่มแสดงอาการสับสนออกมา

"ละ ... แล้วของพี่ชายฉันละ"

"ของพี่เธอฉันขอดูก่อนนะว่าวันนี้มันส่งของให้ฉันทันไหม แต่ถ้าไม่ทันฉันจะมาคิดบัญชีกับเธอ" เธอคงกลายเป็นคนโง่ที่ยอมลำบากแทนคนอื่น แต่นั่นพี่ชายสุดที่รักที่เลี้ยงดูเธอมา หากเธออกตัญญูกับเขาเธอคงเป็นคนเลวไม่ต่างจากมาร์ติน

" ... "

"อ๊าาาา~ .... " ขณะที่กำลังใช้ความคิดน้ำพั้นช์ก็สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อมาร์ตินก้มหน้าใช้เรียวลิ้นทักทายยอดปทุมถันอย่างมูมมาม บราเซียร์ของเธอถูกปลดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ให้ตายเถอะ ทำไมมือเบาขนาดนี้เนี่ย

"อืมมมม" ความเจ็บปวดเข้าครอบงำอีกครั้งเมื่อเขาดูดดุนมันด้วยความรุนแรงจนฐานเต้าเต่งของเธอขึ้นสีแดงเถือกจนหน้ากลัว

"จะ ... เจ็บ ละ ... ลุง นะ ... หนูเจ็บ" เขาใช้เรียวลิ้นสากลากไล่เลียไปทั่วปริเวณเนินอกอวบอิ่ม เคราที่ขึ้นอยู่ตามกรอบหน้าคมคายของเขา ให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่กับเธอเมื่อเขาใช้มันสัมผัสกับเนินอก

"มาทำงานกับฉัน"

"งะ ... งานอะไร" สองมือเล็กดันใบหน้าคมคายให้ออกห่าง ใบหน้าของเธอแดงระเรือเมื่อเห็นปลายถันแข็งตั้งชี้อยู่ที่ริมฝีปากหนาของคนที่เธอเกลียดชัง หน้าอาย ช่างหน้าอาย

"คนรับใช้ส่วนตัว"