ทาสรัก

ทำทาน

"แกไม่ใช่ผัวฉัน ไอ้สารเลว!!"

"ก็มันเป็นไปแล้วอะ"

เพี้ยะ!!!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบที่คนใต้ร่างมอบให้ มาเฟียหนุ่มเงียบไปเพียงครู่ก่อนจะกระชากแขนของคนใต้ร่างอย่างแรง

"รังเกียจฉันมากเหรอ"

" ... "

ไม่เพียงแค่ไม่พูดน้ำพั้นช์เบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ หยาดน้ำตาที่ไม่เคยแห้งก็ยังคงไหลอยู่ เธอจะไม่มีวันลืมผู้ชายที่ทำให้เธอต้องตกนรกทั้งเป็นแบบนี้ ผู้ชายสารเลวที่ชื่อมาร์ติน

"ถึงจะรังเกียจฉันแค่ไหน ฉันก็ผัวคนแรกของเธอแหละวะ" มาร์ตินตะโกนแสกหน้าระคนบ้าคลั่ง เขาดันลิ้นเข้ากับกระพุ้บแก้มเพื่อนระงับอารมย์เดือดดาลที่กำลังปะทุ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดใจกลางความเป็นสาวให้กับน้ำพั้นช์ แล้วก้มลงจูบหน้าขาของเธอเบาๆ เพื่อเป็นการขอโทษ

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!!" ความเจ็บปวดเข้าเล่นงานใจกลางความเป็นสาวอย่างหนักเมื่อมาร์ตินเช็ดใจกลางความเป็นสาวให้เธอ ดังร่างกายกำลังจะแหลกเป็นผุยผง มันปวดร้าวเหลือเกิน มันทรมาณเหลือเกิน

"ไม่ยุ่งไม่ได้วะ เธอเป็นเมียฉันแล้ว" มันจริงอยู่ที่เขาทำรุนแรงกับเธอ แต่จะมาบอกให้เขาเลิกยุ่งกับเธอมันคงเป็นไปไม่ได้ เธอเป็นของเขาแล้ว และมันต้องเป็นอย่างนั้น

เพี้ยะ!!

ตุ้บ!!!!

"ทำแบบนี้ทำไม ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ... ฮึก ... ฮื้ออออ" มาร์ตินชะงักไปกับการกระทำของน้ำพั้นช์ ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้เลย ปกติมีแต่คนที่เต็มใจยอมพลีกายให้เขาหากเขาต้องการ แต่กับเธอไม่ใช่ เธอแตกต่าง

" ... " ไม่มีคำขอโทษใดหลุดออกมาจากปากนอกจากเขาจะขยับตัวเข้ามานั่งแทนที่หลังจากจัดแจงเสื้อผ้าของเขา และเธอเรียบร้อยแล้ว เขาจับวางให้เธอนั่งอยู่บนหน้าตักแกร่งในท่าหันข้าง ก่อนจะกระชากรถกลับบ้านของตัวเองด้วยความเร็ว

"ฉันจะกลับบ้าน" เขาจะพาเธอมาที่นี่ทำไม ในเมื่อเขาก็ได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว เขาควรจะปล่อยเธอไป

"พักที่นี่แหละ" อะไรกันเธอไม่ได้อยากพักสักหน่อย เธออยากกลับบ้านมากกว่า ไม่อยากต้องอยู่กับผู้ชายสารเลวคนนี้

"ไอ้แก่ชั่ว ฉันบอกว่าฉันจะกลับบ้านไง" จะบังคับให้เธออยู่ที่นี่เพื่ออะไร ปรนเปรอเขาน่ะหรอ ครั้งนี้เธอไม่ยอมอีกแน่

"เออ ชั่วแล้วไงวะ!!" มาร์ตินตะคอกกลับด้วยอารมย์โมโห จริงอยู่ที่เขาทำกับเธออย่างไรเหตุผล แต่แล้วยังไง ได้เขาแล้วจะทิ้งเขาอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ คนที่มีสิทธิ์ทิ้งได้คือเขาคนเดียวเท่านั้น

"ฉันจะกลับบ้าน!!" น้ำพั้นช์ยังคงยืนยันคำเดิมเนื้อตัวเธอสั่นเทาอีกครั้งด้วยอารมย์โกรธเมื่อมาร์ตินหักพวงมาลัยรถเข้าสู่ตัวบ้านหลังงามที่มีบอดี้การ์ดยืนคุ้มกันอย่างแน่นหนา

"โอ้ยยยยยยย!!! ยัยเด็กบ้านี่" เมื่อรถเข้าสู่ตัวบ้านวิธีเดียวที่เธอจะหลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้ได้คือต้องหนี เธอกัดเข้าที่บ่าแกร่งของมาร์ตินเต็มแรงจนคนโดนกระทำเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"อั้น อะ อับ อ้าน" (ฉันจะกลับบ้าน) เอาเซ่จะทนเจ็บได้สักเท่าไหร่กัน ขณะที่ปากยังกัด มือเรียวเล็กรัดรอบลำคอหนาไม่ยอมปล่อย

"โอ้ยยยยย!!! ปล่อย กัดผัวมันบาปนะไม่รู้รึไง" กัดเจ็บชัมัดยัยเด็กบ้านี่ มาร์ตินพยายามดันใบหน้าหวานของน้ำพั้นช์ให้ออกห่าง หึ คิดว่าคนอย่างเธอจะยอมรึไง

ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ภายในรถยนต์คันหรูที่ลานจอดรถบ้านของมาร์ตินโดยที่เหล่าบรรดาลูกน้องของเขาได้แต่มองหน้ากันตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

"หยุดนะ มันเจ็บนะ ปั๊ดโถ่!!" น้ำพั้นช์กัดบ่าแกร่งของมาร์ตินจนห้อเลือดเธอไม่ยอมปล่อยให้เขากระทำเธออยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ ถึงเขาจะได้เธอไปแล้วแต่ถ้าเธอไม่เต็มใจก็จะถือซ่ะว่าทำบุญทำทาน

"ไม่หยุดใช่ไหม ยัยเด็กบ้า!!" มาร์ตินรีบเปิดประตูรถยนต์คันหรูของตัวเองในขณะที่น้ำพั้นช์ยังนั่งอยู่บนหน้าตักแกร่ง และปากของเธอยังคงกัดเขาไม่ปล่อยราวกับอยากจะให้มันหลุดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

เขากระเตงเด็กสาวที่ยังกัดเขาอยู่ด้วยความรุนแรงแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกอุ้มให้ออกมาจากรถยนต์คันหรูแล้ว

ตุ้บ!!!!

"อ๊ะ!!" ให้ตายเถอะเธออยากเอาชนะจนหน้ามืดตามัวเลยเหรอเนี่ย ถึงกับขนาดที่ถูกอุ้มออกมาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

ทันทีที่ถูกโยนลงบนที่นอนนุ่มของมาเฟียหนุ่ม ทำให้เธอต้องปล่อยปากออกอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะความจุก และความเจ็บปวดที่มาร์ตินมอบให้ก่อนหน้านี้มันเข้าเล่นงานเธอจนปวดร้าวไปทั้งร่าง

"ฉันจะกลับบ้าน ได้ยินไหม" เธอตวาดลั่นโดยที่ตัวเองนั่งอยู่กลางเตียงของมาเฟียหนุ่ม ในขณะที่มาร์ตินค่อยๆ ถอดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินของตัวเองออกเพื่อดูร่องรอยของบาดแผล

"เธอเป็นเมียฉัน" หึ บ้ารึไง ใครเขาเป็นเมียนายกัน เก่งนักเรื่องคิดเองเออเอง

"หึ!! ครั้งสองครั้งเขาไม่นับกันหรอกนะ อย่ามาปัญญาอ่อน" ฉันจะไม่ยอมเป็นเมียไอ้สารเลวนี้หรอกนะ มีอำนาจ หน้าตาดี แต่จิตใจต่ำตม

" ... "

"ฉันไม่เอาผู้ชายสกปรกอย่างลุงมาทำพันธุ์หรอกนะ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะลุงมันเลวไง" เลวงั้นหรอ

"เลวงั้นเหรอ ถ้าที่ฉันทำกับเธอมันเรียกว่าเลว แล้วที่เธอทำกับไอ้หมอห่านั่นมันเรียกว่าร่านรึเปล่า"

" ... " กลายเป็นน้ำพั้นช์ที่เงียบไป ถึงเธอจะแรด จะร่านยังไงแต่เธอก็ไม่เคยให้ใครได้สอดใส่เข้ามาหรอกนะ

"ถ้าคนแรกของฉันเป็นพี่หมอมันคงดีกว่านี้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันเต็มใจไงล่ะ" เหมือนเอาน้ำเย็นจัดสาดใส่หน้ามาเฟียหนุ่มอย่างไรอย่างนั้นทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้รู้สึกชอบเธอแต่กลับรู้สึกชาไปทั้งหน้า

"ที่นายได้ไปอย่าไปนึกภูมิใจล่ะ เพราะฉันทำทานให้หมาขี้เรื่อนมันกิน" ความรู้สึกเกลียดชังพลั่งพรูออกมาเป็นคำพูดที่เกาะกินใจของคนฟังเหลือเกิน จริงอยู่ที่เขาทำเลวไว้กับเธอ แต่เธอต้องหักหาญน้ำใจกันขนาดนี้เลยเหรอ

"งั้นก็จำไว้นะ ว่าหมาขี้เรื่อนตัวนี้มันเป็นผัวคนแรก และคนเดียวของเธอ"