ยอดบุปผาโฉมสะคราญ

บทที่ 17 แก้ต่าง

เจี่ยงหร่านที่เห็นเช่นนั้นก็นิ่วหน้า ดวงตาคู่สวยมองไปเหล่าทหารหญิงที่ยืนอยู่ในมือถือยันต์สาปแช่งไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

เซียวจิ้งสั่งให้คนนำยันต์สาปแช่งมาให้เขาดู เมื่อพิจารณามองดูแล้วก็พบว่ามันคือยันต์ที่จางเหมี่ยวลี่ชอบใช้เป็นประจำ

ที่เขารู้ก็เพราะตอนที่แอบไปดูชีวิตความเป็นอยู่ของนาง เขาเคยเห็นนางใช้มันมาก่อน

เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็เงยหน้าไปจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เคร่งขรึม

"กฎของค่ายทหารคือห้ามนำของเหล่านี้ติดตัวมา เจ้าแอบฝ่าฝืนเช่นนั้นหรือ"

เจี่ยงหร่านที่ได้ยิน ก็จ้องมองเซียวจิ้งอย่างไม่ครั่นคร้าม ก่อนจะเอ่ย

"มันไม่ใช่ของข้า"

เมื่อนางพูดจบ เหล่าทหารหญิงที่ถือยันต์เมื่อครู่พลันโต้แย้งขึ้นมา

"จะไม่ใช่ได้อย่างไร แต่ไหนแต่ไรชื่อเสียงของเจ้าก็ย่ำแย่มาโดยตลอด เจ้าสาปแช่งคนอื่น ทำตัวเป็นปรปักษ์กับสตรีทุกคนในเมืองหลวง เพียงเพราะหึงหวง...."

สตรีนางนั้นยังไม่ทันกล่าวจบ ก็ถูกสายตาเย็นชาของเซียวจิ้งปรายตามอง นางจึงเงียบปากลงไปในทันที จางเหมี่ยวลี่มองสตรีนางนั้นก่อนจะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ

"มันไม่ใช่ของข้า แล้วอีกอย่างเจ้ากล่าวหาว่าข้าเล่นของใช้ยันต์สาปแช่งผู้อื่น เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ หรือว่าฟังข่าวโคมลอยจากคนอื่นมาอีกที"

"หุบปาก"

เซียงจิ้งตัดบทขึ้นมาด้วยความรำคาญ หญิงสาวเหล่านี้น่ารำคาญเกินไปแล้ว เดิมทีคิดว่าการเข้าค่ายทหารจะทำให้พวกนางเข้าใจเรื่องวินัยทางทหารมากขึ้น แต่สุดท้ายสตรีก็คือสตรีอยู่วันยังค่ำ ยังคงถกเถียงกันราวกับแม่ค้าในตลาด

เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะถามจางเหมี่ยวลี่อีกที

"เจ้าจะแก้ตัวเช่นไร"

เจี่ยงหร่านเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็นิ่วหน้า โต้แย้งไปว่า

"เหตุใดข้าต้องแก้ตัวด้วย ในเมื่อข้าไม่ได้ทำ ท่านรองแม่ทัพเซียวท่านลองตรองดูให้ดีเถิด แล้วดูนี่!"

"นี่เจ้า!"

เจี่ยงหร่านยื่นมือไปดึงยันต์สาปแช่งมาจากมือของเซียวจิ้ง ก่อนจะวางลงบนโต๊ะและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ท่านดูให้ดี ยันต์แผ่นนี้คล้ายกับว่าเพิ่งเขียนเมื่อไม่นานมานี้ น้ำหมึกเพิ่งจะแห้ง บางแผ่นยังไม่แห้งสนิทเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่า คนที่คิดใส่ร้ายข้าต้องอยู่ในกลุ่มของพวกเรานี่ล่ะ อย่าลืมนะ ข้าเข้าค่ายทหารมาย่อมได้รับการตรวจค้นทุกอย่างตามกฎระเบียบ ในเมื่อข้ามิได้นำของเหล่านี้เข้ามาและไม่มีเหตุผลที่จะต้องใช้มัน ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ของเหล่านี้เพื่อให้ตนเองก้าวหน้า และที่สำคัญพวกนางไม่ได้มีความแค้นใดๆ กับข้า

“ท่านรองแม่ทัพ หากท่านอยากพิสูจน์ก็ส่งให้คนมาตรวจตรวจอักษรเหล่านี้ ว่าใช่ลายมือข้าหรือไม่ แน่นอนว่าย่อมตรวสอบได้ไม่ยากนักหรอก หากคนร้ายยังอยู่ในกลุ่มของพวกเรา สิ่งของทั้งหมดทั้งน้ำหมึกและพู่กัน ย่อมจะต้องซ่อนเอาไว้กับตัวยังไม่มีเวลาทำลายทิ้งเป็นแน่"

นางตอบโต้ด้วยเหตุผลและหาพยานหลักฐานด้วยท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยแม้แต่น้อย เซียวจิ้งที่เห็นเช่นนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น ดีนะนางไม่ได้เอ่ยว่า เพราะมีคนนอกเข้ามาจึงอาจมีคนคิดไม่ซื่อในค่ายทหารนับว่าฉลาดไม่น้อย เพราะถึงอย่างไรคนที่ถูกส่งมาก็มีแต่คนของฮ่องเต้ทั้งหมด

เมื่อฟังดังนั้น เซียวจิ้งจึงสั่งให้คนไปตามผู้เชี่ยวชาญมาตรวจดูลายมือ เจี่ยงหร่านเองก็ไม่รอช้านางให้เซียวจิ้งหาพู่กันและกระดาษมา ก่อนจะเลียนแบบการวาดยันต์นั้นลงไปบนกระดาษเพื่อให้เขาตรวจสอบ

เดิมทีนางไม่มีความรู้เรื่องเหล่านี้เท่าใดนัก อีกทั้งร่างเดิมก็เล่นคุณไสยก็จริง แต่ยามนี้นางเข้ามาอยู่ในร่างจางเหมี่ยวลี่แล้ว ในเมื่อนางก็มิได้กระทำ ดังนั้นจะต้องมีคนคิดเล่นงานนางแน่

ระหว่างที่รออยู่นั้น โจวลี่และอากัวก็เดินออกมาข้างหน้า ก่อนจะเป็นพยานยืนยัน จางเหมี่ยวลี่ไม่ได้ทำอย่างแน่นอน เพราะพวกนางอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้จางเหมี่ยวลี่จึงไม่มีเวลาไปเขียนยันต์สาปแช่งเหล่านั้น เพื่อสาปแช่งเพื่อนทหารด้วยกันอย่างแน่นอน

เซียวจิ้งมิได้เอ่ยสิ่งใด เขาสั่งเรียกทุกคนให้มารวมตัว ไป๋ฮุ่ยที่ยืนอยู่ข้างกายบิดาพลันกำมือแน่น สีหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดเจน

สาวใช้ที่อยู่ข้างกายเมื่อเห็นว่าเจ้านายมีสีหน้าไม่สู้ดีก็รีบเข้ามาช่วยประคอง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู

"คุณหนูวางใจ บ่าวได้จัดการทำลายหลักฐานหมดแล้ว ไม่มีทางสาวมาถึงคุณหนูได้เจ้าค่ะ"

ไป๋ฮุ่ยไม่ตอบเพียงบีบมือของสาวใช้แน่น

เวลาเพียงเวลาสองเค่อผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรก็มาถึง เขารีบเข้ามาตรวจสอบตามคำสั่งของเซียวจิ้ง จางเหมี่ยวลี่ยืนกอดอกมองดูอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะหาวออกมาเล็กน้อย ทุกอิริยาบถของนางล้วนอยู่ในสายตาของเซียวจิ้งทั้งหมด

ผ่านไปครู่หนึ่ง คนผู้นั้นก็เอ่ยขึ้นมา

"รายงานซื่อจื่อ ลายมือไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย แม้ดูผิวเผินจะเหมือนว่าคล้ายกันมาก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ขอรับ"

"ท่านแน่ใจหรือไม่"

"แน่ใจขอรับ ข้าอยู่กับตัวอักษรมาหลายปี ย่อมมองไม่ผิดพลาดแน่นอน"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็พยักหน้ารับ ไม่นานนักทหารที่ส่งให้ไปตรวจค้นกระโจมทั้งหมดก็กลับมารายงานว่าไม่พบความผิดปกติใดๆ อีกทั้งยังไม่พบการเผาทำลายหลักฐานเหล่านั้นด้วย เซียวจิ้งถึงกับมีสีหน้าเคร่งขรึม นี่ถึงกับมีคนกล้าเล่นไม่ซื่อในค่ายทหารของเขาเช่นนั้นหรือ?

ไป๋ฮุ่ยที่ยืนอยู่พลันส่งเสียงกระแอมไอออกมา ก่อนจะเอ่ย

"ซื่อจื่อ ข้าขอออกความเห็นได้หรือไม่เจ้าคะ"

เซียวจิ้งที่ได้ยินก็หันมามองก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

"ข้าคิดว่าอาจจะเป็นคนของแคว้นศัตรูหรือไม่ เพราะในนี้มีแต่ทหารของแคว้นเรา และคนนอกที่เข้ามาล้วนเป็นนางกำนัลที่ฝ่าบาทส่งมาดูแลสตรีในค่ายทหาร ย่อมไม่มีทางลงมือแน่ อีกอย่างคุณหนูจางก็อยู่ในค่ายทหารมาโดยตลอด นางย่อมไม่มีทางลงมือ อาจจะมีคนใช้แผนใส่ร้ายนางเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้ค่ายทหารก็เป็นได้เจ้าค่ะ"

ทุกคนที่ได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วย ล้วนมองไป๋ฮุ่ยด้วยสายตาที่ชื่นชม บางคนคิดว่าไป๋ฮุ่ยเฉลียวฉลาดเหมาะสมกับเซียวจิ้งมากกว่าจางเหมี่ยวลี่เสียด้วยซ้ำ

เจี่ยงหร่านในร่างของจางเหมี่ยวลี่หันไปมองไป๋ฮุ่ย สตรีตรงหน้าแม้ใบหน้าจะยิ้มแย้มแต่กลับจับแขนของสาวใช้ไว้แน่น แน่นเสียจนนิ้วมือซีดขาว คล้ายกับคนที่ทำความผิด แต่ก่อนตอนที่สอบสวนเชลยศึกที่จับตัวมาได้ พวกเชลยก็จะมีท่าทางแบบนี้

เมื่อถูกสายตาสงสัยของจางหมี่ยวลี่จับจ้อง ไป๋ฮุ่ยก็ใจเต้นแรง ก่อนจะยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน และไอออกมาเล็กน้อย เจี่ยงหร่านไม่ได้สนใจไป๋ฮุ่ยอีก นางหันมาเอาเรื่องกับเซียวจิ้งทันที

"ท่านรองแม่ทัพ เรื่องนี้สร้างความเสียหายให้ข้าไม่น้อย ข้าเสียชื่อเสียง ท่านจะชดใช้อย่างไร ปล่อยให้เรื่องจบไป ให้ข้ากลายเป็นที่จับตามองของคนทั้งค่ายทหารเช่นนี้หรือ?"

เซียวจิ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ออกคำสั่งเสียงดังขึ้นมา

"แยกย้ายกันไปพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องฝึก หากผู้ใดกล้าก่อเรื่อง ครั้งนี้ข้าไม่ละเว้นจริงๆ"

พูดจบแล้วเขาก็เดินจากไป เจี่ยงหร่านโคลงศีรษะเล็กน้อย เซียวจิ้งไม่คิดจะแก้ต่างให้นางจริงๆ แต่ก็ช่างเถิด หลักฐานก็ชัดเจนอยู่แล้วว่านางไม่ได้ทำผิด เช่นนั้นนางก็ไม่สนใจแล้ว

ด้านไป๋ฮุ่ยนั้นเมื่อกลับมาถึงกระโจม แววตาที่อ่อนโยนท่าทีที่ดูอ่อนแอก็พลันมลายหายไปจนหมดสิ้น ยามนี้นางมีสีหน้าเย็นเยียบ รู้สึกว่าแผนการของนางยังไม่รัดกุมมากพอ

เดิมทีไม่คิดว่าจางเหมี่ยวลี่จะหาทางแก้ต่างให้ตนเอง ถึงกับท้าเซียวจิ้งให้นำคนมาตรวจสอบ ไป๋ฮุ่ยขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่ก่อนจางเหมี่ยวลี่มิได้มีไหวพริบเช่นนี้ นอกจากการใช้กำลังแล้ว สตรีนางนี้ก็ไม่ค่อยจะมีสมองเท่าใดนัก

นางพยายามข่มกลั้นอารมณ์โกรธเกรี้ยว ตอนนี้นางลงมืออีกครั้งไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเซียวจิ้งอาจจะสืบพบต้นเหตุ นางจำต้องปล่อยจางเหมี่ยวลี่ไปก่อน