มิรินแทบขาขวิดเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องอาหารแล้วสายตาปะทะเข้ากับนัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองมา ทำไมหล่อนจะอ่านความหมายในดวงตาของฟินิกซ์ไม่ออก
เขากำลัง... คิดเรื่องเดียวกับหล่อนอยู่...
แก้มนวลแดงก่ำ จนรู้สึกขัดเขินรุนแรง สองเท้าจึงหยุดนิ่งไม่อาจจะขยับต่อไปได้
“มานั่งนี่สิมิริน”
“เอ่อ...”
แก้มแดงๆ ของมิรินช่างมีเสน่ห์ในสายตาของฟินิกซ์มากมายนัก นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้เห็นแก้มสีแดงระเรื่อของสตรี ตั้งแต่ขวัญตาจากไปสินะ ชายหนุ่มสลัดศีรษะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาแม่สาวน้อยที่หวานล้ำไปทั้งเนื้อตัว
“ไม่หิวข้าวหรือไงครับ”
“ปละ ปล่อยค่ะ ฉัน... เดินเองได้”
เมื่อเขาเข้ามาประคอง หล่อนก็พยายามขยับตัวหนี แต่มีหรือที่ฟินิกซ์จะยอมทำตาม เพราะในที่สุดเขาก็สามารถพาหล่อนมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่เตรียมเอาไว้ให้ได้สำเร็จ
“นั่งเฉยๆ ห้ามลุกหนีเด็ดขาด”
ฟินิกซ์พูดเสร็จก็อมยิ้ม และกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ท่ามกล
