นี่หล่อนฝันไปใช่ไหม?!
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น ร่างอรชรที่นอนหลับใหลมาสามสี่ชั่วโมงผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นตกใจ กับสิ่งที่คิดว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่มันกลับกลายเป็นความจริงขึ้นมา
“อุ๊ย...”
มิรินเบ้หน้าด้วยความเจ็บลึกในบางจุดของร่างกาย และนั่นก็ทำให้คนที่ยืนพิงสะโพกอยู่ริมหน้าต่างต้องรีบกระโจนเข้ามาหาอย่างห่วงใย
“ระวังหน่อยสิ”
“คุณ...”
ยิ่งเห็นเขา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยิ่งแจ่มชัด และแน่นอนว่าหล่อนอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว
“ปละ ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
ฟินิกซ์ไม่ปล่อย แถมยังจ้องหน้าของหล่อนเขม็ง จนคนถูกมองหน้าตาแดงก่ำ
“จะลุกจะนั่งต้องระวังให้มากๆ นะมิริน ไม่อย่างนั้นคุณจะเจ็บเอาได้”
“ฉัน... ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ กับความดื้อรั้นของแม่สาวน้อยตรงหน้า ดูสิสภาพบอบช้ำแบบนี้ ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก
“ความจริงผมก็ไม่อยากจะพูดให้คุณอายหรอกนะ แต่ถ้าผมไม่พูด
