มิรินยืนฉีกยิ้มอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องนอนโอ่อ่าของฟินิกซ์ ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจ้องมองสารรูปของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุด
สีดำจากอายแชโดว์ที่พกติดตัวไว้ถูกละเลงลงบนใบหน้าจนทั่ว จนตอนนี้มองดูหล่อนไม่ผิดไปจากเงาะป่าแม้แต่น้อย มีแต่สีของฟันเท่านั้นที่ขาวสะอาด
“ดูสิ ว่าคุณจะยังมีกระจิตกระใจจะปล้ำฉันอยู่หรือเปล่า”
สาวน้อยหัวเราะพึงพอใจอยู่ได้ไม่กี่นาทีก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆ บานประตูไม้หน้าห้องก็ถูกผลักเข้ามาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า หล่อนรีบหันขวับไปมอง ก่อนจะเบิกตาค้างเมื่อเห็นฟินิกซ์ยืนตระหง่านค้ำบานประตูอยู่
“คุณ...”
หล่อนตกใจ แต่คงไม่เท่ากับเขาที่จ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“เธอทำบ้าอะไรน่ะ”
บานประตูถูกปิดสนิทลงพร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ไซส์ฝรั่งจ๋าที่เดินเข้ามาหา ห้องนอนที่เคยใหญ่โตมโหฬารยามนี้ดูคับแคบเล็กจิ๋วไปถนัดตา หญิงสาวห่อปาก พลางขยับเท้าถอยหลังหนีด้ว
