ตอนที่ 8
1037 คำ
มิรินตัดบทอย่างเศร้าใจ สงสารคุณย่าที่ต้องเก็บเรื่องหนี้สินเอาไว้เป็นความลับ ท่านคงไม่อยากให้หล่อนไม่สบายใจ และตั้งใจเรียนอย่างเดียว ท่านช่างมีพระคุณกับหล่อนเหลือเกิน
“ฉันสัญญา...”
“เท่าที่ผมรู้ คุณพึ่งจบมอหก...”
สายตาคมกริบของฟีนิกซ์สำรวจเรือนร่างของสตรีตรงหน้าอีกครั้งอย่างพิจารณาละเอียดลออ
“แม้จะไม่น่าเชื่อนักก็ตาม คุณดูเป็นสาวกว่าเด็กอายุสิบแปดมากนัก”
“มันเรื่องของฉัน และก็หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว ฉันไม่ใช่สินค้านะ”
หญิงสาวหน้าร้อนจัดกับสายตาของฟินิกซ์ที่จ้องมองมา เขาทำให้หล่อนรู้สึกขัดเขินและอึดอัดเหลือเกิน
“ก็คุณเป็นสินค้าจริงๆ นี่ เป็นผู้หญิงที่จะมานอนกับผมบนเตียง ในฐานะเมียขัดดอก”
“บ้า... ฉันตกลงตอนไหนกัน ไม่มีทางหรอก”
“ก็ในจดหมายนั่นยังไงล่ะ บอกให้ผมรับคุณเป็นเมีย แทนการชำระหนี้สิน ซึ่งเท่าที่ผมประเมินราคาค่าตัวของคุณ แม้จะไม่เท่ากับหนี้สินที่ติดค้างอยู่ แต่ถ้าใช้บริการสักปีสองปีก็น่าจะถึงจุดคุ้มทุนได้ไม่ยาก”
เขาหยุดพูดไปเล็กน้อย และมองจ้องหล่อนอีก คราวนี้จ้องเขม็งมาที่หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวของหล่อนเนิ่นนานบอกให้รู้ว่ามีนัยสำคัญ
“ไอ้บ้า มามองหน้าอกฉันทำไม”
หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตัวเองด้วยความอับอาย และกรุ่นโกรธ ฟีนิกซ์แค่นยิ้มหยัน
“ก็เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่มีราคาของคุณ”
คนถูกดูหมิ่นปรี่ถลาเข้ามาจะตบหน้าคนปากดี แต่คงเพราะความรีบร้อน หล่อนจึงเสียหลักลื่นล้มไปข้างหน้า ซึ่งแน่นอนว่าเซไปชนร่างสูงใหญ่ราวกับตึกของฟีนิกซ์เข้าพอดี
“ว๊ายยยย...”
เขายืนนิ่งตัวตรง ในขณะที่หล่อนเป็นฝ่ายกอดเขาเสียเอง แถมหน้าอกอวบใหญ่ของตัวเองก็แนบชิดกับแผงอกกว้างของพ่อเจ้าประคุณอย่างบังเอิ๊ญบังเอิญจนไม่น่าให้อภัย
มิรินหน้าร้อนจัด แก้มแดงก่ำ และรีบถอยหลังหนีทันทีเมื่อทรงตัวได้ ในขณะที่ฟีนิกซ์ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากจ้องมองนิ่ง
“ฉัน... ไม่ได้ตั้งใจจะกอดคุณนะ”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย เพราะผมยินดีให้ผู้หญิงกอดเสมอ”
คนฟังกัดปากแน่นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง
“เอาเป็นว่า... ฉันเป็นหนี้คุณอยู่สามล้านบาท”
“อืมม์”
“และฉันก็ขอผ่อนชำระเป็นรายเดือนๆ ละสามพันบาท”
ฟีนิกซ์หัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“แม่คู๊ณ... ตอนนี้ผมสามสิบห้าแล้วนะครับ น่าจะอีกสักสามสิบสี่สิบปีก็คงจะตายไปแล้ว หรือถ้าอายุยืนหน่อยก็คงสักห้าสิบปี แต่ไอ้ข้อเสนอผ่อนชำระหนนี้คืนของคุณน่ะ แปดสิบกว่าปีเลยนะว่าคุณจะชำระให้ผมครบเต็มจำนวน นี่คิดจะให้ผมเอาเงินที่คุณใช้หนี้มาไปใช้บนสวรรค์หรือครับ”
มิรินหน้าเศร้า พลางพูดเสียงน่าสงสาร
“ก็ฉันยังไม่มีงานทำนี่ แค่เดินละสามพันก็ไม่รู้จะหามาให้ได้ทุกเดือนหรือเปล่า”
“งั้นก็ทำตามในสิ่งที่จดหมายบอก นอนกับผม เป็นเมียขัดดอกของผม แล้วก็ถือว่าหนี้สิ้นที่ค้างกันเอาไว้จบสิ้นลง”
“ไม่เอานะ”
มิรินส่ายหน้าดิก
“ฉันไม่นอนกับคุณหรอก ตัวคุณใหญ่อย่างกับยักษ์ ถ้า... ถ้ามีอะไรกันฉันคง... คง...”
หญิงสาวไม่อยากจะคิดเลย แต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้ แก้มนวลจึงแดงก่ำขึ้นมาจนไม่ต่างจากผลตำลึงสุก
“นี่คิดลึกซึ้งถึงขั้นนั้นแล้วหรือนี่”
ฟีนิกซ์ขำกับคำพูดของคู่สนทนาหนักมาก
“ผมอาจจะไม่ได้ใหญ่ทั้งตัวแบบที่คุณคิดก็ได้”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันจะ...”
มิรินยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเบรกจนหัวแทบทิ่มเสียก่อน
“ก็ตามใจครับ งั้นผมให้เวลาสามวัน คืนเงินสามล้านมาให้ครบ ไม่อย่างนั้นผมจะยึดบ้านของคุณ”
“เฮ้ย... ไม่ได้นะ คุณทำแบบนั้นไม่ได้”
มิรินเข่าแทบทรุด
“แต่ตามข้อกฎหมายแล้ว ผมทำได้นี่ ทำได้อย่างถูกต้องเสียด้วย จริงไหมครับ คุณมิริน อนันตกาล”
เสียงหัวเราะ รอยยิ้มดูแคลนของฟีนิกซ์ทำให้มิรินเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูยิ่งนัก
นี่หล่อนต้องเป็น... เมียขัดดอกของเขาจริงๆ เหรอ
“แต่คุณก็ควรจะ... ให้โอกาสฉันบ้าง”
“ไม่ล่ะครับ”
“คนใจดำ”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน เอาเป็นว่าผมจะไปกินมื้อค่ำแล้ว ส่วนคุณก็คิดให้ดีๆ ก็แล้วกันว่าจะเอายังไง จะทำตามคำสั่งเสียในจดหมายที่ให้ผมอ่าน หรือว่าจะกลับไปกรุงเทพฯ แล้วหาเงินมาใช้ผมสามล้านบาท เลือกเอาที่สบายใจครับ”
ฟีนิกซ์ระบายยิ้มขณะเดินออกไปยังหน้าประตูห้องรับแขก แต่ไม่ช้าก็หยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวกลับมามองคนไม่มีทางเลือกอย่างมิรินด้วยสายตามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออก
“ผมจะกลับมาฟังคำตอบหลังจากมื้อค่ำแสนอร่อยผ่านไปก็แล้วกัน”
แล้วพ่อเจ้าประคุณที่หน้าตาหล่อสุดในสามโลกก็ก้าวเดินออกไป ทิ้งให้หล่อนยืนน้ำตาแตกอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงลำพังอย่างหมดสิ้นหนทาง
“คุณย่า... หนูจะทำยังไงดีคะ หนูควรจะทำยังไงดี...”
‘ทำตามที่ย่าบอกสิ แล้วหนูจะมีความสุข’
เหมือนเสียงแหบแห้งของคุณย่าเพ็ญศรีดังอยู่ข้างหู แต่พอหันไปมองกลับมีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
มิรินทรุดกายลงนั่งกับพื้นไม้อย่างจนตรอก สมองสับสนมึนงง และแน่นอนว่าเวลาที่เหลืออยู่คือเส้นตายที่หล่อนต้องเลือกว่าจะทำยังไงกับชีวิตที่เหลืออยู่ดี
- ผู้เขียน
