ตอนที่ 7
972 คำ
จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายการขอความเมตตาจากลูกหนี้วัยชราผู้ล่วงลับอย่างดิฉัน หนี้ที่อนันตกาลติดค้างเอาไว้กับอีเมอร์สันจำนวนกว่าสามล้านบาท ดิฉันคงไม่มีโอกาสได้ชดใช้ให้อีกแล้ว และก็ไม่อาจจะโยนหนี้ก้อนใหญ่นี้ให้กับหลานสาวที่พึ่งจะจบมอหกอย่างมิรินได้ ดิฉันจึงอยากจะขอความกรุณางดชำระหนี้สิ้นทั้งหมดลง ด้วยการยกมิรินให้แต่งงานกับคุณเพื่อเป็นการชดใช้หนี้สิ้นทั้งจำนวนที่ติดค้างอยู่ ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะเมตตากรุณารับความต้องการสุดท้ายของดิฉัน ขอบคุณล่วงหน้า สำหรับความกรุณาที่จะมีให้กับหลานสาวของดิฉัน’
ฟีนิกซ์เงยหน้าขึ้นจากจดหมายในมือ และจ้องหน้าสตรีสาวสวยอย่าง มิรินด้วยความรู้สึกมากมายในอก แต่ที่ชัดเจนคือรู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอกให้เดินเข้าสู่กรงวิวาห์
“คุณ... มองฉันแบบนั้นทำไมคะ คุณย่าเขียนเอาอะไรไว้คะ”
มิรินเห็นสายตามืดดำและไม่เป็นมิตรของฟีนิกซ์ที่มองมาก็รู้สึกแปลกใจ และสงสัยเหลือเกิน
“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้ว่าคุณย่าของตัวเองเขียนอะไรลงในจดหมาย”
“พูดบ้าอะไรของคุณเนี้ย”
เขายังคงแค่นยิ้มหยัน มองหล่อนราวกับเป็นเศษขยะร้าย
“หรือบางที... จดหมายนี่อาจจะเป็นฝีมือของคุณเองก็ได้”
“คุณกล่าวหาว่าฉัน... เขียนเองอย่างนั้นเหรอคะ”
“แล้วใช่หรือเปล่าล่ะ” เขาถามกลับอย่างยียวน และไม่พอใจ
มิรินหน้าแดงก่ำด้วยโทสะเช่นกัน นี่คุณย่าเขียนอะไรในจดหมายนะ ตาหน้าหล่อถึงได้ทำท่าจะกัดหัวหล่อนแบบนี้
“ไม่ใช่! ฉันจะเขียนเองทำไมล่ะ ในเมื่อฉันไม่รู้จักคุณมาก่อน และที่สำคัญถึงฉันรู้จักคุณ ก็คงไม่คิดพิศวาสอะไรหรอก ก็อย่างที่บอกไง ฉันมีผัวแล้ว และผัวฉันก็หล่อพอๆ กับลีมินโฮเลยด้วย”
ฟีนิกซ์แค่นยิ้มหยัน ก่อนจะยัดกระดาษในมือให้กับมิริน “งั้นก็อ่านดูซะนะครับ จะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณป่าวประกาศน่ะ มันแตกต่างจากสิ่งที่อยู่ในจดหมายแค่ไหน”
มิรินก็ยังคงมึนงงเช่นเดิมนั่นแหละ และก็คงจะมึนๆ เบลอไม่เข้าใจคำพูดของฟีนิกซ์อยู่แบบนี้ หากไม่ได้ยกจดหมายของคุณย่าเพ็ญศรีขึ้นมาอ่าน หล่อนใช้เวลาแค่เพียงไม่ถึงนาทีก็อ่านเสร็จ และแน่นอนว่าตกใจจนแทบช็อก
“นี่มันอะไรกันเนี้ย...”
“เขียนเองงงเองหรือครับ”
“จะบ้าหรือไงล่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้เขียนเอง คุณย่าเขียนต่างหาก”
“คนแก่ๆ คงไม่มีความคิดงี่เง่าแบบนี้ในหัวหรอก ยิ่งใกล้จะตายด้วยแล้ว ก็ยิ่งไม่น่าจะมี ผมว่าคุณสั่งให้ท่านเขียน ไม่งั้นก็เขียนเองแน่ๆ”
“ไอ้บ้า! คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง ผู้หญิงถึงจะต้องวิ่งเข้ามาหาน่ะ”
“ใช่ครับ”
เขารับคำหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของหล่อนแม้แต่นิดเดียว หล่อนมองเขาอย่างหมั่นไส้
“แต่ไม่ใช่ฉัน”
“ไม่ใช่คุณ แต่ในจดหมายไม่ได้บอกแบบนั้นนะครับ ข้อความในจดหมายสั่งให้ผมแต่งงานกับคุณ เพื่อกลบหนี้สินที่อนันตกาลติดค้างอีเมอร์สันเอาไว้ ตลกดีนะครับ แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากขายตัวขัดดอก”
“ไอ้คนบ้า! ฉันไม่ได้มาขัดดอกให้คุณนะ ฉันว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ฉันจะต้องโทรกลับไปถาม... ถามใครดีนะ ถามเพื่อนของคุณย่า ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณย่าจะเป็นหนี้พวกคุณ”
ฟีนิกซ์ไหวไหล่น้อยๆ ก่อนจะดึงกระดาษอีกใบออกมาจากซอง
“ไม่ต้องโทรหรอกมั้งครับ นี่ไงสัญญาเงินกู้”
แล้วเขาก็ยื่นมาตรงหน้าของหล่อน มิรินคว้ามาดูใกล้ๆ ก่อนจะหน้าซีดเผือด
“งั้นก็แสดงว่า...”
“พวกคุณเป็นหนี้ผมจริงๆ แต่ที่ไม่แน่ใจก็คือข้อความบ้าๆ ในจดหมายที่บอกให้ผมแต่งงานกับคุณน่ะ มันของจริงหรือเปล่า”
มิรินพูดไม่ออก ยืนงง ตอนนี้หัวสมองหนักอึ่งราวกับถูกก้อนหินถล่มลงมาทับ
ทำไมหล่อนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะ คุณย่าเป็นหนี้ครอบครัวนี้ได้ยังไงกัน เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว... แล้วทำไมจะต้องให้หล่อนชดใช้หนี้ด้วยวิธีสิ้นคิดแบบนี้ด้วย ทำไมกัน?
“ฉันว่า... ฉันควรจะกลับไปตั้งหลักที่กรุงเทพฯ ก่อน ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้ว”
ฟีนิกซ์หรี่ตามองสตรีสาวตรงหน้าอย่างรู้ทัน
“แสดงละครได้เก่งมากนี่ครับ อยากแต่งงานกับผมจนตัวสั่น แต่ก็ยังพยายามจะปฏิเสธว่าไม่ต้องการ นี่ถ้าผมเป็นผู้กำกับคงจะป้อนบทละครให้คุณปีละสักสิบเรื่องเลยล่ะ”
“ฉัน... ไม่ได้แสดงละครนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมคุณย่าต้องให้ฉัน... เอ่อ แต่งงานกับคุณ”
“แต่งงานเพื่อล้างหนี้ วิธีนี้ฉลาดน่ะครับ ได้นอนกับผม แถมยังไม่ต้องใช้หนี้ตั้งสามล้านด้วย คุ้มสุดๆ”
“บ้าน่ะสิ มันคุ้มตรงไหน ฉันต้องเสียตัวให้คุณนะ แล้วฉันก็ยังไม่เคยด้วย”
ฟีนิกซ์ส่ายหน้าเอื่อมระอากับสติสะตังของมิริน
“ไหนว่ามีผัวแล้วไงครับ”
“เอ่อ... ก็ใช่ ฉันมีผัวแล้ว แต่... ที่บอกว่าไม่เคย คือไม่เคยนอนกับผู้ชายที่เป็นฝรั่งตัวใหญ่ๆ แบบคุณยังไงล่ะ” มิรินโต้ตอบตะกุกตะกักพยายามจะหาทางรอด หน้าตาก็แดงก่ำไปหมด
“เอาเป็นว่าฉัน... ฉันจะรีบหาเงินมาใช้หนี้คุณให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน”
- ผู้เขียน
