พอขึ้นมาบนห้อง พ่อก็เอ่ยถามอย่างตกใจ “นั่นเท้าแกไปโดนอะไรมาล่ะ มัทนา”
“มัทไปเหยียบเปลือกหอยมาน่ะพ่อ แต่ไม่เป็นไรมากหรอก แผลไม่ลึก นี่เลือดก็หยุดไหลแล้ว”
หล่อนเดินเขย่งเท้าเข้ามานั่งบนเก้าอี้ พลางก้มลงมองฝ่าเท้าของตัวเอง
“ไปหาหมอไหม ข้าพาไป”
“ไม่ต้องหรอกค่ะพ่อ แผลนิดเดียวเอง”
หล่อนกัดฟันลุกขึ้น กำลังจะเดินเขย่งเข้าไปในห้องน้ำ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน หล่อนหมุนตัวจะไปเปิดประตู แต่พ่อของหล่อนห้ามเอาไว้เสียก่อน
“แกไม่ต้อง เดี๋ยวพ่อไปเปิดเอง”
หล่อนเกาะขอบเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้ รอจนบิดาเดินกลับเข้ามา พร้อมๆ กับถุงพลาสติกแบบหูหิ้วในมือ
“ใครหรือคะพ่อ”
“พนักงานโรงแรมน่ะ เห็นบอกว่ามีคนฝากนี่มาให้แก”
หล่อนรับถุงหูหิ้วมาจากบิดา ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นของข้างในนั้น
“โรงแรมนี้ก็ดีนะ มีอุปกรณ์ทำแผลไว้บริการลูกค้าซุ่มซ่ามอย่างแกด้วย”
พ่อของหล่อนหัวเราะเบาๆ อย่างขบ
