เช้าวันถัดมา หล่อนพยายามพูดโน้มน้าวให้บิดากลับกรุงเทพฯ พร้อมกัน เพราะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เมสันบอกชัดเจนว่ามองหล่อนเป็นเพียงแค่น้องสาว
“ข้าก็บอกแกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไงว่ายังกลับไปไม่ได้ เราต้องสู้ต่อไป”
“แต่มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะพ่อ พี่ไมค์เอ็นดูมัทเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้มัทไปสารภาพรักกับพี่ไมค์อีกครั้ง คำตอบของพี่ไมค์ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงหรอก”
“ไม่จำเป็นต้องไปสารภาพรักแล้วล่ะ เพราะเราต้องรุกแทน”
“รุก?”
“ใช่”
ดวงตาของมนตรีเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและคาดหวังเต็มเปี่ยม
“พ่อจะรุกยังไงคะ หรือว่าให้มัทไปตามตอแยพี่ไมค์อีก”
“แกจะไปไหนก็ไปเถอะ แต่หกโมงเย็นต้องมาเจอกับข้าที่ห้องนี้ โอเคไหม”
เมื่อคืนพ่อของหล่อนพักกับหล่อนในห้องนี้ “ได้ค่ะพ่อ แต่บอกหน่อยได้ไหมว่าพ่อคิดจะทำอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกน่ะ แกจะไปไหนก็รีบๆ ไปเถอะ”
“งั้นมัทไปเดินเล่นที่ชายหาดนะพ่อ”
“อืม”
ลูกสาวเดิ
