เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ฉันเอาแต่นั่งนิ่งไม่ลุกไปไหนจนกระทั่งแม่ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัดไปยังห้องพักฟื้น
“เหมียวเป็นยังไงบ้าง”
“ป้าซินสวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้แม่พี่เดย์อย่างมีมารยาท และมั่นใจว่าเขาต้องเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องแม่ฉัน
“ป้าอะไรกัน เรียกแม่ได้แล้วลูก”
“แม่มาก็ดีแล้วครับ ผมฝากทางนี้หน่อยจะพาเพลงไปนอน”
“พี่เดย์”
“หยุดเลย!” ชี้หน้าฉันอย่างคาดโทษ “เมื่อคืนมึงก็ไม่ได้นอน อยากตายหรือไง”
“...”
“น้องมิวไม่ต้องห่วงนะทางนี้แม่ดูแลเอง เหมียวไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ หนูอย่าทำร้ายตัวเองทางอ้อมแบบนี้สิลูก”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันไม่ได้เจตนาทำร้ายตัวเอง แต่มันกังวลมันเครียดจนนอนไม่หลับก็เท่านั้น “แม่รู้อยู่แล้วใช่ไหมคะเรื่องที่แม่หนูป่วย”
“รู้... ไว้เราค่อยพูดเรื่องนี้กันนะ ตอนนี้หนูต้องพักผ่อนก่อน แม่เขายอมรับการรักษาแล้วหนูต้องเป็นกำลังใจให้แม่นะ”
“ค่ะ” ทำอะไรไม่ได้นอกจากขานรับอย่างเข้าใจ
ระห
