“เจ้า!”
“ท่านหญิงพูดเองว่า ‘อยากดูอะไรก็ดู’ ข้าอยากดูใบหน้าของท่านหญิงให้ชัดๆ ว่าใช่สตรีที่สวมอาภรณ์บุรุษที่ข้าพบที่หอนางโลมหรือไม่”
ซิ่นฮวาถลึงตาใส่ กระนั้นใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความโกรธ ใครเลยจะคิดว่าชายที่ปล้นจุมพิตและทำหยาบคายกับนางเป็นคนเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้านี้ได้
“เจ้าจำข้าได้แต่ที่ข้าก้าวเท้าเข้าไปแล้วกระมัง” นางใช้โทสะมาข่มความอับอายที่ล้นปรี่ ผิวกายของนางราวกับถูกย้อมด้วยสีแดงจัดไปทั้งตัวแล้ว
“มิได้” เขายังคงยิ้มเยาะนางอย่างเปิดเผย นึกถึงปากนุ่มและรสหวานละมุนที่ทำให้ปั่นป่วนจิตใจอย่างไม่เคยเป็นกับหญิงใดมาก่อนแล้วอดยิ้มไม่ได้
นางเอียงคอมองเขา สีหน้าเขายามที่พบนางในห้องรับรองนั้น แม้เรียบเฉยแต่แววตาของเขาช่างเปิดเผยนัก!
“ข้าจำท่านหญิงได้ตั้งแต่อยู่บนปะรำพิธีแล้ว”
“เจ้า!” ซิ่นฮวากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโต้เถียงกวนโทสะนางเช่นนี้
