“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย มีแขกมารอพบเจ้า”
“แขก?”
ซิ่นฮวามองมารดาอย่างฉงนแล้วย้ายสายตามองไปยังบิดาที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง นางพยักหน้ารับเดินไปพร้อมกับจื่อเหยี่ยน หญิงรับใช้รุ่นใหญ่ซึ่งเป็นมารดาของกันอี๋ และเหตุที่นางซุกซนเกินกว่าหญิงรับใช้ทั่วไปจะรับมือไหว มารดาจึงต้องให้
จื่อเหยี่ยนมาคอยดูแลซิ่นฮวาด้วยตนเอง
แม้นางซุกซนและเอาแต่ใจ แต่นางก็เป็นคนรู้กาลเทศะอย่างดียิ่ง นางเดินกลับมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออก เป็นอาภรณ์สีชมพูงดงามดุจดอกบัวที่โผล่พ้นน้ำ มีจื่อเหยี่ยนช่วยแต่งทรงผมให้นาง
“แขกที่ท่านแม่พูดถึงเป็นผู้ใดกัน”
“ไม่ทราบเจ้าค่ะ”
“น้าจื่อเหยี่ยนพูดกับข้าธรรมดามิได้หรือ? ที่นี่ก็ไม่มีใครเสียหน่อย”
หญิงสาวเบ้ปาก “อย่างไรน้าจื่อเหยี่ยนก็เป็นมารดาของกันอี๋ ข้านับถือเขาเป็นสหาย”
จื่อเหยี่ยนหัวเราะน้อยๆ นางรู้ว่าท่านหญิงน้อยของนางมิใคร่ชอบแต่งกายมากด้วยเครื่องประดับ จึงปักป
