“ต้องขอบคุณที่ท่านหญิงซิ่นฮวายินดีไปช่วยเหลือราษฎรแคว้นหาน”
“ท่านอย่าได้กล่าวขอบคุณเร็วไปนัก เพราะข้าไม่รับรองผลลัพธ์ว่าจะเป็นเช่นไร”
“แค่ท่านหญิงยินดีช่วยเหลือนับเป็นบุญของชาวเมืองแคว้นหานแล้ว”
คำพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้ทำให้ซิ่นฮวารู้สึกดีเลยสักนิด แววตายั่วล้อของเขาทำให้นางหงุดหงิดแต่ไม่อาจโต้ตอบอะไรได้จึงได้แต่เสมองไปทางอื่น ซิ่นหลิงลอบสังเกตเห็นท่าทางของซิ่นฮวา แต่นางให้คำตอบกับบิดามารดาไปแล้วว่านางจะไปเยือนแคว้นหาน
ซิ่นฮวาทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่มตรงหน้า เขาถอยออกไปพร้อมผู้ติดตาม นางกับซิ่นหลิงรับของขวัญจากคนอื่นๆ รอจนกระทั่งได้เวลาจึงเชื้อเชิญผู้มาร่วมงานรับประทานอาหารและชมการร่ายรำ แม้รู้ว่าซ่งเหว่ยหนานจ้องมองนางอยู่ แต่นางทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขา แสร้งหันไปพูดคุยกับซิ่นหลิงแทน
“เจ้าเตรียมตัวไปแคว้นหานหรือยัง”
“หือ? ไยข้าต้องเตรียมตัวด้วย” ซิ่นหลิงยกสุราขึ้นดื่ม
“ได้อย
