แต่ทุกครั้งเป็นนางที่ร้องขอให้เขาพาไป มีครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายพานางออกมา ไม่รู้เหตุใดครั้งนี้หัวใจของนางเต้นแรงนัก รู้สึกว่าจะเต้นแรงกว่าครั้งที่นางปีนเก้าอี้เพื่อจุมพิตเขาเสียอีก
คิดถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว ดวงหน้านางเห่อร้อนขึ้นมา อับอายเหลือเกิน นางจึงแนบหน้ากับเกล็ดลื่นๆ เย็นๆ ที่ตนเองโอบกอดอยู่ ราวกับฝ่ายถูกกอดจะรับรู้ได้ เพียงครู่เดียว ร่างมังกรก็กลายเป็นมนุษย์อีกครั้งและเร็วพอที่จะช้อนร่างหญิงสาวไว้ก่อนที่นางจะตกจากหลังของเขา
“คืนนี้เจ้าดูเหม่อลอยพิกล” ฮวงหลงตำหนิไม่จริงจังนัก
“ท่านต่างหากที่แปลกพิกล” นางเสมองไปรอบๆ แล้วลืมความขุ่นใจเมื่อครู่ไปเสียหมดสิ้น “งดงามเหลือเกิน ที่นี่ที่ใดกัน”
“ตำหนักของข้า” เขาอุ้มนางเดินเข้ามาในศาลาหกเหลี่ยม ลำธารไหลเย็นอยู่เบื้องหน้ากระทบแสงจันทร์นวลจนดูคลายแพรไหม ฮวงหลงวางนางลงนั่งที่ตั่ง เขาเงยตัวขึ้นยังไม่ทันเอ่ยปาก ส่านเตี้ยนเข้ามาพร้อมสำรับอ
