ฉันไม่เคยได้รับโอกาส (I never got a chance )#2
1413 คำ
อิซาเบลล่าเอนหลังบนม้านั่งในสวนสาธารณะ ใต้ต้นไม้ใหญ่ในขณะที่เพลิดเพลินกับแซนด์วิชที่เธอทำมาจากอะพาร์ตเมนต์เอง แล้วเอามาทานเป็นอาหารกลางวันพร้อมกับน้ำส้มคั้น และยังทำมาให้ทอมหนึ่งกล่องด้วย เพื่อตอบแทนที่เขาไปส่งเธออีกครั้งเมื่อคืนนี้หลังจากทำงานล่วงเวลาอีกรอบ
เธอมองดูนาฬิกาและเตือนตัวเองว่าเธอยังพอมีเวลาพักเหลืออยู่
“ขอให้ตอนบ่ายวันนี้คุณลูซี่อารมณ์ดี” เธอพึมพำ
ในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอสังเกตเห็นว่าลูซี่หัวหน้าของเธอไม่ค่อยสนใจเธอเหมือนพวกเขากำลังยุ่งอะไรบางอย่าง ทว่าก็ยังคงแกล้งเธอเป็นครั้งคราวและสั่งให้เธอทำธุระบางอย่างให้ แต่ไม่มากเท่าก่อนหน้านี้
หลังจากทานแซนด์วิชเสร็จแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปหยิบสมุดสเกตช์ที่เธอนำมา จ้องเขม็งตามแผนการที่เธอทำขึ้น สำหรับลูกค้าวีไอพีรายล่าสุดของพวกเขา Isa Princess Hotel Bond
เธอจำวันที่คุณเอรินาเรียกทุกคนในแผนกไปประชุมได้ พร้อมบอกกับพวกเธอว่าต้องการงานการตกแต่งภายในสำหรับล็อบบี้โรงแรม และห้องชุดเพรสซิเด็นเชียลสวีท เปิดให้ทุกคนส่งผลงานได้
ไม่ว่าแบบของใครที่ถูกเลือกจะได้รับเงินโบนัสก้อนใหญ่และรางวัลอีกด้วย ข่าวว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีแบบของใครได้รับการยอมรับ
ทั้งแผนกกำลังอยู่ในช่วงการแข่งขันอย่างดุเดือด อิซาเบลล่าอยากจะส่งผลงานเข้าไปบ้างแต่เธอก็ไม่มีเวลาทำ เพราะคนอื่นโยนงานมาให้เธอทำ หรือบางทีลูซี่อาจไม่ต้องการให้เธอส่งผลงานเข้าไป เธอคิดอย่างเศร้าใจขณะเอื้อมมือไปหยิบน้ำส้มขึ้นมาดูด
‘แต่เธอไม่สามารถหยุดฉันไม่ให้สร้างมันขึ้นมาเพื่อความสนุกของฉันได้’ เธอคิดดวงตาเป็นประกาย เธอศึกษารูปทรงของห้องชุด พิจารณาข้อดีข้อเสียก่อนปล่อยมือขยับด้วยดินสอที่เธอถืออยู่อย่างมีความสุข
มีสิ่งหนึ่งที่อิซาเบลล่ารู้ คือ จิตใจและมือของเธอมีความพิเศษซ่อนอยู่ มันจะทำงานกันอย่างสอดคล้อง นี่คือพรสวรรค์ของเธอที่มีติดตัวมา เธอกำหนดผนังห้องนอน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ ห้องรับประทานอาหารรวมถึงห้องครัว เธอแรเงาผนังเบา ๆ และเริ่มร่างเฟอร์นิเจอร์
“คุณพอลล่า!”
อิซาเบลล่าเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ เด็กสาวผมสีน้ำตาลน่ารัก ทั้งยังมีตาสีน้ำตาลยืนอยู่ข้างหน้า เธอชี้ไปที่ช็อกโกแลต ตาของเธอมองคล้ายกับกำลังพูดว่าขอหนึ่งอัน
“อยากได้ไหมคะ” อิซาเบลล่าถามด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอหยิบมาหนึ่งอันแล้ววางลงบนมือเธออย่างระมัดระวัง
“เมื่อคืนฉันทำมันขึ้นมา”
“ฉันขอโทษที่คุณพอลล่ารบกวนคุณผู้หญิงนะคะ”
เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นหญิงวัยกลางคนที่วิ่งหอบมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“ไม่มีอะไรต้องขอโทษค่ะ” อิซาเบลล่ายืนยันด้วยรอยยิ้ม ดูเด็กหญิงกินช็อกโกแลต พลางยื่นผ้าเช็ดปากให้เธอ “พอดีฉันทำมาเยอะเลย คุณลองชิมไหมคะ ฉันใส่น้ำตาลน้อยมากเมื่อเทียบกับแบบปกติ” อิซาเบลล่าถามขึ้นมา
“ขอบคุณค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบ
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ยิ้มให้อิซาเบลล่าแล้วเธอก็ชี้ไปที่กระดาษสเกตช์ก่อนที่จะชี้ไปที่ไอแพดที่เธอถืออยู่ นิ้วเล็กๆ ของเธอกดที่ปุ่มเปิดขึ้นมา อิซาเบลล่าเห็นว่าเธออยู่ในการปรับปรุงบ้านในแอปบนหน้าจอ
“หนูชอบออกแบบบ้านไหมคะ” อิซาเบลล่าถาม
เธอไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ จากเด็กหญิงชื่อพอลล่า เด็กหญิงชี้ไปที่ไอแพดของเธออีกครั้ง แล้วชี้มาที่สมุดสเกตช์ของอิซาเบลล่า อิซาเบลล่าเงียบไปครู่หนึ่งเธอพลันนึกอะไรขึ้นได้
“โอ้..ที่รัก” อิซาเบลล่าร้องขึ้นมาหลังจากรู้ว่าเด็กหญิงพูดไม่ได้ แต่เธอฟังเข้าใจดูจากท่าทางของเธอเวลาที่อิซาเบลล่าพูด พอลล่าเข้าใจเธอเป็นอย่างดี
“ให้ฉันออกแบบให้ไหม” อิซาเบลล่าถาม
“…”เด็กหญิงพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา
เธอวางไอแพดไว้บนตักตัวเอง
“เตียงสีอะไรดีคะ”
“หนูชอบเตียงนอนสีชมพูค่ะ” เธอชี้ไปที่สีเพื่อบอกอิซาเบลล่า
“แน่นอน ฉันเข้าใจสิ่งที่หนูพูด ฉันชื่ออิซาเบลล่า แต่เรียกฉันว่าเบลล่าก็ได้”
“ฉันเป็นพี่เลี้ยงของเธอค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบ
“ฉันชื่อแฟรี่ หนูพอลล่าอยากมาเที่ยวที่นี่กับนายท่าน แต่ตอนนี้ท่านกำลังประชุมอยู่ ท่านอนุญาตให้เราไปกับท่านได้ แต่เราต้องการใช้เวลาที่นี่ที่สวนสาธารณะมากกว่า แต่คุณพอลล่าเบื่อสนามเด็กเล่น เพราะเด็กที่นั่นไม่อยากเล่นกับเธอค่ะ”
อิซาเบลล่ามองพอลล่าด้วยรอยยิ้ม
“ฉันขอดูไอแพดของหนูได้ไหมคะ” เธอถามอย่างสุภาพ “ฉันต้องการดูว่าการออกแบบของหนูเป็นอย่างไร"
พอลล่าเปิดรูปภาพจากการออกแบบที่เธอทำขึ้นมาอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็หยิบสมุดสเกตช์ของอิซาเบลล่าและยื่นให้กับเธอ
“พี่จะออกแบบให้หนูเหรอ” พอลล่าถาม “ขอบคุณนะคะ” เธอพูดกับอิซาเบลล่าด้วยภาษามือ
อิซาเบลล่าดูนาฬิกาและเห็นว่าเธอเหลือเวลาอีกสามสิบนาที เธอขยับดินสอไปมาสเกตช์แพดสร้างเส้นและรูปร่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
พอลล่าปีนขึ้นไปบนม้านั่งและคุกเข่าข้างอิซาเบลล่า
“นี่ไง!” อิซาเบลล่าพูดหลังจากผ่านไป 15 นาทีเธอก็เอาแบบร่างให้พอลล่าดู
พอลล่าจ้องมองภาพวาดอย่างตั้งใจ
“หนูชอบมันไหมคะ” อิซาเบลล่าถามพร้อมกับรอยยิ้ม
“ชอบค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับทำมือ
“ฉันจะฉีกหน้านี้ให้หนูเอาไปด้วยนะ” อิซาเบลล่าพูด แล้วเธอก็หยิบสมุดสเกตช์ของเธอขึ้นมาและฉีกหน้านั้นให้เธอ “ฉันดีใจมากที่หนูชอบมัน”
“ขอบคุณค่ะพี่สาวคนสวยใจดี” เธอพูดภาษามือพร้อมกับกอดอิซาเบลล่าด้วยความดีใจ
“ยินดีที่ได้คุยกับเธอเจ้าหญิงน้อย” อิซาเบลล่าพูดขณะที่เธอลุกขึ้นและเก็บของ “ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องกลับไปทำงาน ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ”
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือเธอ” แฟรี่กล่าว “คุณทำให้เธอมีความสุขมากค่ะวันนี้ ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ฉันรับงานต่อจากอดีตพี่เลี้ยงของเธอที่ลาออกไป”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันยินดีมาก พี่สาวไปก่อนนะคะ บ๊าย บายค่ะ” อิซาเบลล่าเองก็มีความสุขมากเช่นกัน
เธอรีบข้ามถนนและเดินเข้าสู่ตึก Campbell Enterprise ตรงดิ่งไปที่ลิฟต์
เมื่อลิฟต์เปิดออกก็เห็นผู้ชายคนนั้นจากโรงแรม Isa Princess Hotel Bond เขากำลังขมวดคิ้วขณะฟังผู้หญิงข้าง ๆ ที่น่าจะเป็นเลขาพูดอยู่
“สวัสดียามบ่ายค่ะท่าน” เธอโค้งคำนับ ชายคนนั้นมองดูเธอและพยักหน้า จำเธอได้จากเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
อิซาเบลล่าเข้าไปในลิฟต์ เธอย้ายไปด้านหลังเพื่อให้คนอื่น ๆ เข้ามาได้ เมื่อเธอถึงชั้นบน เธอรีบสแกนบัตรประจำตัวเข้างานและไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเคลียร์เอกสารตัวอย่างวัสดุ
“ยังไม่มีใครชนะการออกแบบ” เธอได้ยินเพื่อนในออฟฟิศคุยกัน
“คุณคิดว่าอะไรจะทำให้เขาตอบตกลง”
“คุณคาร์สันเป็นคนที่เอาใจยากมาก ตอนนี้ซีอีโอของพวกเราเริ่มไม่พอใจทุกครั้งที่แผนงานออกแบบถูกส่งกลับมา”
อิซาเบลล่ารู้ดีว่าช่วงนี้เขาอารมณ์ไม่ดี ถึงอย่างนั้นตั้งแต่รู้จักกับเขามา เขาก็โมโหร้ายตลอด
“ใครบอกให้เธอฟังการสนทนาของพวกเรา!” ลูซี่ตะคอกใส่เธอ “ทำไมเธอไม่จดจ่อในสิ่งที่เธอได้รับคำสั่งให้ทำ”
“ขอโทษค่ะ” อิซาเบลล่าตอบขณะที่เธอหันหลังกลับไปที่โต๊ะทำงาน เธอเอื้อมมือไปหยิบสมุดสเกตช์เพื่อปิดมันลง และรู้เพียงว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเสนอผลงานของตัวเอง เธอยักไหล่พลางพึมพำ “ฉันคิดว่านะ ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตาลิขิต ฉันคงไม่มีโอกาสนั้น”
เธอรำพันด้วยความเศร้าใจ จากนั้นเธอก็ไม่สนใจพวกเขาและทำงานของตัวเองต่อไปอย่างตั้งใจ
- ผู้เขียน
