ตอนที่ 7
1011 คำ
March 12, 2017
กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย
8 ปีแล้วสินะที่เขาไม่เคยย่างกายกลับมาที่ดินแดนแห่งนี้อีกเลย...
ประเทศไทย!
ร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับของผู้ชายฝรั่งตะวันตกหยุดยืนอยู่บนทางเดินภายในสนามบินสุวรรณภูมิ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกวาดมองไปรอบๆ ตัวด้วยความประหลาดใจที่ไม่อาจซ่อนร้อนได้
แม้แต่ที่นี่ก็ยังเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย...
ชายหนุ่มหมายถึงสนามบินที่เต็มไปด้วยความพลุกพล่านของผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ บางกลุ่มมุ่งหน้าออกนอกประเทศ ในขณะที่หลายกลุ่มเดินทางเข้ามา เฉกเช่นเดียวกับเขานั่นเอง
8 ปีที่ผ่านไป ไม่ได้ทำให้ความทรงจำของเนโลคลิสลบเลือนเรื่องราวบางอย่างออกจากสมองไปได้เลย ชายหนุ่มยังคงจดจำทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่นั่น สถานที่แห่งนั้นได้เป็นอย่างดี
คฤหาสน์ทรุดโทรมที่เป็นสินทรัพย์สุดท้ายของคนตระกูลสวัสดิกุล คือสถานที่จดทะเบียนสมรสระหว่างเขากับ...
ลมหายใจถูกผ่อนออกจากลำคอแกร่งแผ่วเบา ดวงตาคมกริบเลื่อนลอยราวกับตกอยู่ใจภวังค์ลึก
เด็กผู้หญิงคนนั้น...
เข็มหอม สวัสดิกุล เด็กสาววัยเพียงแค่สิบหกปี แต่กลายมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาอย่างฉุกละหุก
เขายอมรับว่าไม่เคยยินดี หรือพอใจกับเหตุการณ์มัดมือชกที่ไม่อาจปฏิเสธได้นั่นเลย เขาถึงขั้นเกลียดชังเลยต่างหาก แต่เพราะต้องการที่ดินผืนนั้น ทำให้เขายอมสละแม้กระทั่งอิสรภาพชั่วชีวิตของตนเอง
จริงๆ หรือ? ที่เขายอมเดินตามเกมของหญิงชราที่ใบหน้าถูกล้อมกรอบเอาไว้ด้วยเส้นผมสีดอกเลา ก็ด้วยเหตุผลเพราะที่ดินย่านทำเลทองนั้นแน่หรือ
มันคือคำถามที่ดังก้องอยู่ภายในหัวตลอด 8 ปีที่ผ่านมา แต่ถึงมันจะยาวนานแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยได้คำตอบเลยแม้แต่ครั้งเดียว
น้ำลายเหนียวถูกบังคับให้ไหลผ่านลำคอแกร่งลงไปภายใน เสียงลมหายใจที่ถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากหยักสวยทวีความหนักหน่วงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
เขาควรจะหยุดคิดถึงเรื่องบ้าบอพวกนี้เสียที และก็หยุดคิดถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเข็มหอม ยามที่เขาตัดสินใจทอดทิ้งหล่อนเอาไว้ที่คฤหาสน์หลังนั้นเพียงลำพัง หลังจากช่วยจัดงานศพให้กับคุณอรณีเสร็จสิ้นแล้ว
“หอมไม่เหลือใครแล้ว ได้โปรดอย่าทอดทิ้งหอมไปอีกคนเลยนะคะ หอมไม่อยากอยู่คนเดียว”
คำวิงวอนพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเด็กสาวไม่สามารถหยุดรั้งให้เขาอยู่กับหล่อน หรือรับหล่อนไปอยู่ด้วยได้ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ทอดทิ้งเข็มหอมมา
ทอดทิ้งมานานถึง 8 ปีเต็ม...
และวันนี้เขาก็จะได้เผชิญหน้ากับหล่อนอีกครั้ง เด็กสาววัยกระเตาะวัยสิบหกในวันนั้นคงจะเติบโตเป็นสาวสะพรั่งแล้ว และหล่อนก็คงจะเข้มแข็งมากขึ้นแล้วด้วย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าโทรตามให้เขากลับมาหย่าให้หรอก
เนโลคลิสถอนใจอีกครั้ง เมื่อนึกถึงเสียงหวานแต่ขุ่นคลั่กด้วยแรงอารมณ์ของเข็มหอมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
หล่อนต้องการหย่า แล้วเขาล่ะ ต้องการหย่าหรือเปล่า?
ความคิดหยุดชะงักลงเมื่อข้างกายมีผู้ชายไทยรูปร่างท้วมเล็กน้อยเอ่ยทักทาย และโค้งศีรษะให้
“สวัสดีครับคุณเนล”
เนโลคลิสหรี่ตามองอย่างพิจารณาและก็จำได้ “สวัสดีครับลุงน็อต มาทำอะไรที่นี่หรือครับ”
ชายวัยกลางคนยิ้มกว้าง พลางมองเนโลคลิสด้วยความชื่นชมที่ปกปิดไม่มิด
“ผมมารับคุณเนลตามคำสั่งของคุณหนูหอมครับ”
“เข็มหอม?”
“ครับ คุณหนูหอมสั่งให้ผมมาดักรอที่สนามบินทุกวันเลยครับ เพราะเธอคิดว่ายังไงซะคุณเนลก็ต้องมา แล้วคุณเนลก็มาจริงๆ ด้วย ผมดีใจมากเลยครับ”
ลุงน็อตหนึ่งในจำนวนคนรับใช้ภายในคฤหาสน์สวัสดิกุลที่เขาเป็นคนจัดหามาด้วยตัวเอง ชายวัยกลางคนพูดไปยิ้มไปทำให้เขาอดที่จะยืนนิ่งรับฟังไม่ได้
“แต่คนที่จะดีใจมากกว่าผมหลายสิบเท่าก็คือคุณหนูหอมครับ”
“บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่ลุงน็อตคิดก็ได้นะ”
“เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอกครับคุณเนล ในเมื่อพวกเราที่คฤหาสน์สวัสดิกุลต่างเห็นเหมือนกัน ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีวันไหนเลยที่คุณหนูหอมไม่ออกมานั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้าน และไม่ร้องไห้คิดถึงคุณเนลเลยครับ”
ทำไมหัวใจของเขาจะต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย เนโลคลิสถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ จำต้องกัดฟันกรอดเพื่อข่มความผิดปกตินั้นเอาไว้ เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ไม่ชอบเลยจริงๆ
“เข็มหอมร้องไห้คิดถึงคุณอรณีมากกว่ามั้ง”
“แรกๆ ที่คุณอรณีเสียก็อาจจะใช่ครับ แต่หลังจากนั้นผมมั่นใจว่าคุณหนูหอมร้องไห้คิดถึงคุณเนลครับ”
เนโลคลิสกล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ผ่านลำคอไปอย่างยากลำบาก นี่เขาใจดำกับเด็กสาวอย่างเข็มหอมมากขนาดนี้เชียวหรือ เขาทอดทิ้งหล่อนไปอย่างไม่ไยดี โดยทิ้งหล่อนให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวภายในวงล้อมของคนรับใช้ที่ตัวเองเป็นคนจัดหามาให้
เขาไม่ผิดใช่ไหมที่ทำแบบนี้ เพราะเขากับหล่อนไม่ได้รักกัน
เสียงหนึ่งคัดค้าน และมันก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย
เนโลคลิสสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมามากที่สุด
“เราไปที่รถกันเถอะครับ”
“เอ่อ เชิญทางนี้ครับ” ลุงน็อตรับกระเป๋าเดินทางใบเล็กของ เนโลคลิสมาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินนำไปยังสถานที่จอดรถ
เนโลคลิสเดินตามไปช้าๆ รับรู้ได้ถึงสงครามโลกครั้งที่สามที่กำลังจะอุบัติขึ้นได้เต็มความรู้สึก
- ผู้เขียน
