ตอนที่ 8
1391 คำ
สี่สิบห้านาทีต่อมา เนโลคลิสก็ก้าวลงจากรถที่มีลุงน็อตเป็นคนขับ ชายหนุ่มหมุนมองรอบๆ ตัวด้วยความรู้สึกมหัศจรรย์ใจ
ใช่ คฤหาสน์ตรงหน้ายังคงเป็นหลังเดิม แต่ที่เพิ่มเติมขึ้นมาก็คือการทาสีใหม่จนงามระยับจับตา ดวงตาคมกริบจับจ้องมองไปยังแนวทางเดินที่เคยมีกระถางต้นไม้เหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำ ตอนนี้ต้นไม้พวกนั้นออกดอกสะพรั่งสวยงาม
“ที่นี่เปลี่ยนไปมากจริงๆ”
ลุงน็อตที่กำลังเปิดท้ายรถยกกระเป๋าเดินทางของเนโลคลิสอยู่หันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้ม
“ต้นไม้ใบหญ้าที่นี่สวยงามขึ้นเพราะฝีมือคุณหนูหอมครับ”
เนโลคลิสหันมองคนพูดอย่างเหลือเชื่อ
“คุณหนูหอมเธอลงมารดน้ำแทนคนสวนแทบทุกวันครับ เธอบอกว่าจะไม่ยอมให้ต้นไม้ ดอกไม้เหี่ยวเฉาอีกแล้วครับ เธอว่าเธอไม่อยากอายแขกเหรื่อที่มาเยี่ยมน่ะครับ”
“แขกเหรื่อ?”
คนที่ยืนอมยิ้มอยู่ชะงักเล็กน้อย
“งั้นก็แสดงว่าที่นี่มีแขกมาหาบ่อยหรือครับ”
ลุงน็อตระบายยิ้มน้อยๆ
“เมื่อก่อนก็ไม่บ่อยนะครับ มีแต่ช่วงปีนี้แหละครับที่มีแขกมาวันเว้นวันเลยทีเดียว”
“เพื่อนของเข็มหอมหรือ”
“ใช่ครับ คุณหนูหอมเธอว่าแบบนั้น”
คำตอบแบ่งรับแบ่งสู้ของลุงน็อตทำให้เนโลคลิสเริ่มเอะใจ และแน่นอนว่ามีความสงสัยเต็มเปี่ยม
“ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”
“เอ่อ คือ...”
“ผมถามลุงน็อตว่าแขกของเข็มหอมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”
แม้เนโลคลิสจะไม่ได้ตะเบ็งเสียง แต่น้ำเสียงกลับดังกังวานน่าสะพรึงกลัว
“ผู้... ผู้ชายบ้าง ผู้หญิงบ้างครับ”
“หึ มีเพื่อนผู้ชายด้วยหรือ”
“ใช่ครับ”
เนโลคลิสไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร รู้เพียงแต่ว่ากำลังรู้สึกเหมือนมีใครเอาเท้ามาขยี้ที่หน้าอกจนทั้งจุกทั้งเจ็บ
“แล้วตอนนี้เข็มหอมอยู่ที่ไหนครับ”
ชายหนุ่มก้าวยาวๆ เข้าไปในตัวตึกใหญ่ ไม่มีเวลาอิ่งอ้อยมองความเปลี่ยนแปลงของอะไรอีกต่อไปแล้ว
ลุงน็อตรีบลากกระเป๋าเดินทางวิ่งตาม “เอ่อ... ผม... ผมไม่ทราบหรอกครับ”
คนที่เดินอยู่หยุดเท้ากะทันหัน หมุนตัวกลับมาจ้องหน้า ทำให้ลุงน็อตหงอลงทันตา
“แล้วใครจะให้คำตอบผมได้”
“คงต้องถามต้นห้องของคุณหนูหอมน่ะครับ”
ลุงน็อตหมายถึงป้าสำอางที่เข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกับตัวเอง และมีหน้าที่เป็นต้นห้องของให้เข็มหอมตามคำสั่งของเนโลคลิส
“งั้นไปตามป้าสำอางมาพบผมเดี๋ยวนี้”
“ครับ เดี๋ยวผมเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ก่อน เสร็จแล้วจะรีบไปตามให้ครับ”
“เดี๋ยวนี้”
“เอ่อ แล้วกระเป๋าล่ะครับ”
“มันคงไม่หายไปไหนหรอกมั้งครับ ลุงน็อต” เนโลคลิสเค้นทุกพยางค์ออกมาจากปาก
“ครับ ครับ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ลุงน็อตรีบวางกระเป๋าเดินทางลงกับพื้น และวิ่งไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
เนโลคลิสกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่กลับห้ามปรามโทสะที่กำลังระอุอยู่ภายในอกไม่ได้ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เดินเข้าไปภายในห้องรับแขก ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง
เมื่อก่อนมันเคยว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ตู้วางของประดับเอาไว้ หรือแม้แต่โซฟาก็ไม่มี แต่ตอนนี้กลับถูกตกแต่งเอาไว้อย่างดี และจะด้วยฝีมือของใครไปไม่ได้นอกจากเข็มหอม
ชายหนุ่มเผลอระบายยิ้มบางๆ
ที่เขาเปลี่ยนใจไม่ทุบที่นี่ทำโรงแรมอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้ เพราะเข็มหอมสินะ
ร่างสูงใหญ่ที่ผ่านการเดินทางมาหลายสิบชั่วโมงทรุดกายลงนั่งบนโซฟานุ่ม สองแขนกางออกห่างจากลำตัว ดวงตาคมกริบหรี่แคบก่อนจะปิดสนิทลงอย่างต้องการพักผ่อน
เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทนลืมตาได้อีก
แต่เวลาผ่านไปเพียงแค่ห้านาที เขาก็ต้องเผยอเปลือกตาลืมขึ้นอีกครั้ง เมื่อเสียงแหบแห้งของสตรีคนหนึ่งดังขึ้นภายในห้องรับแขก
“สวัสดีค่ะคุณเนล ป้าไม่คาดคิดเลยค่ะว่าคุณเนลจะเดินทางมาถึงที่นี่วันนี้”
“สวัสดีครับป้าสำอาง”
ป้าสำอางจ้องมองเจ้านายหนุ่มด้วยสายตาชื่นชมอีกคน “คุณเนลยังคงหล่อไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ”
“หล่อเข้มมากกว่าเดิมอีก ยายสำอาง” ลุงน็อตเถียง
“แกอยู่เงียบๆ เลยตาน็อต”
ป้าสำอางหันไปเอ็ดตะโรใส่ชายวัยเดียวกัน ก่อนจะหันกลับมามองเนโลคลิสอีกครั้ง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“นี่ถ้าคุณหนูหอมรู้ว่าคุณเนลเดินทางมาถึงแล้ว เธอคงดีใจมากเลยนะคะ”
เนโลคลิสแค่นยิ้มหยัน “แล้วนี่คุณหนูหอมสุดที่รักของป้าสำอางหายไปไหนล่ะครับ”
“คือ...” ป้าสำอางกำลังจะตอบ แต่เนโลคลิสแทรกขึ้นก่อน
“ตั้งแต่ผมมายังไม่เห็นแม้แต่เงา”
“น่าจะอยู่แถวๆ นี้แหละค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะคะ”
“ไม่ต้องครับ”
เนโลคลิสลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหกฟุตสามนิ้ว ใบหน้าหล่อจัดกระด้างน่ากลัว
“เดี๋ยวผมไปหาคุณหนูหอมของป้าเอง แค่บอกมาว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเท่านั้นครับ”
“เอ่อ”
“แกจะเอ่อจะอ่าทำไมล่ะยายสำอาง ก็บอกคุณเนลไปสิว่าคุณหนูหอมอยู่ที่ไหน” ลุงน็อตได้ทีเร่งใหญ่ ป้าสำอางหันไปค้อนใส่อย่างโมโห ก่อนจะรีบหันมาตอบเนโลคลิส
“ป้าก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ค่ะ แต่บนห้องนอนไม่มี ก็เหลืออีกสองที่ที่คุณหนูหอมน่าจะอยู่น่ะค่ะ”
“ที่ไหนครับ”
“เรือนดอกไม้หลังบ้าน กับ... ห้องหนังสือชั้นบนค่ะ”
“แล้วป้าสำอางคิดว่าผมควรไปที่ไหนก่อนดีครับ” น้ำเสียงของเนโลคลิสเครียดขรึมจนคู่สนทนาต้องรีบตอบคำถาม
“เป็นเรือนดอกไม้ก็ได้ค่ะ เพราะตอนนี้บ่ายแก่แล้ว คุณหนูหอมอาจจะลงไปรดน้ำต้นไม้อยู่ก็ได้ค่ะ”
“ครับ ผมจะเชื่อคำพูดของป้า”
“ป้าก็เดาเอาน่ะค่ะ แต่น่าจะใช่” ป้าสำอางหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะสีหน้าของเจ้านายหนุ่มแลดูดุดัน
เนโลคลิสยิ้มบางๆ หมุนตัวจะเดินออกไปจากห้องรับแขกแต่ลุง น็อตเรียกเอาไว้เสียก่อน
“คุณเนลครับ”
“ตาน็อตไปเรียกคุณเนลไว้ทำไมล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าคุณเนลรีบน่ะ” ป้าสำอางทุบลุงน็อตไปปึกใหญ่
เนโลคลิสหันกลับมา คิ้วเข้มหนาดกที่ขนานไปกับดวงตาคมรียาวเลิกสูงด้วยความสงสัย
“ครับ”
“คือ... กระเป๋าพวกนี้ให้ผม...” ลุงน็อตชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางของชายหนุ่มด้วยท่าทางลำบากใจ
“ก็เอาไปไว้ที่ห้องรับรองแขกสิ แกจะถามโง่ๆ ทำไมตาน็อต จริงไหมคะคุณเนล”
ป้าสำอางชิงตอบก่อน และก็คิดว่าคำตอบของตัวเองถูกต้องจนกระทั่งได้ยินคำตอบจากปากของเนโลคลิสนั่นแหละ ถึงรู้ว่าคำตอบของตัวเองผิดไปถนัดตา
“เอาไปไว้ที่ห้องนอนของเข็มหอมครับ”
“ห้อง... ห้องนอน?” ป้าสำอางครางเสียงตกใจ
เนโลคลิสยิ้มมุมปาก “ใช่ครับ ผมกับเข็มหอมเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน หรือว่าป้าสำอางลืมครับ”
ชายหนุ่มพูดจบก็หมุนตัวพาร่างสูงใหญ่สุดสง่างามเดินออกจากห้องรับแขกไป
ป้าสำอางรอจนเนโลคลิสลับตาไปแล้ว จึงหันมาพูดกับลุงน็อตที่ยืนทำหน้าเซ่ออยู่อย่างหมั่นไส้เจ้านายตัวเอง
“ถามมาได้ว่าลืมหรือไง ก็ลืมน่ะสิจริงไหมตาน็อต”
“...”
“ตั้ง 8 ปีเชียวนะที่หายหน้าหายตาไปไม่ยอมกลับมาน่ะ ทีนี้ทำมาเป็นทวงสิทธิ์ ขอให้คุณหนูหอมเล่นตัวให้สุดๆ ไปเลยทีเถอะ”
“อะไรของแกยายสำอาง ฉันไม่ฟังแกบ่นแล้ว ไร้สาระ”
ลุงน็อตส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางออกไป
“อย่าทำมาเป็นเข้าข้างเพศเดียวกันเลยตาน็อต แกก็เห็นนี่ว่าคุณหนูหอมเสียใจแค่ไหนเวลาที่ถูกทอดทิ้งน่ะ” ป้าสำอางตะโกนว่าตามหลังก่อนจะทำหน้าย่น “เล่นตัวเยอะๆ นะคะคุณหนูหอมของป้า”
- ผู้เขียน
