“ออกไปจากห้องของฉันเถอะค่ะ ฉันต้องการพักผ่อน”
หล่อนกัดฟันรวบรวมแรงก้าวเดิน และก็ทำได้ดีเพราะเดินผ่านเขามาได้ถึงสองก้าว แต่พอจะก้าวครั้งที่สาม แขนถูกคว้าเอาไว้ และแน่นอนว่าเขากระชากกลับไปหาทันที
“โอ๊ย...” ร่างของหล่อนเซถลาเข้าไปปะทะร่างกำยำ ก่อนจะรีบโก่งตัวหนีเมื่อตั้งสติได้
“ปล่อยฉันนะ”
“ถามจริงๆ เถอะ ทำไมชอบยั่วให้ฉันโมโหนัก เข็มหอม ทำตัวเป็นเด็กดีบ้างไม่ได้หรือไง ตั้งแต่ฉันกลับมาที่นี่ ยังไม่มีวันไหนเลยนะที่เธอไม่ก่อเรื่องให้ฉันโมโหน่ะ”
คนตัวเล็กน้ำตาซึม มองคนตัวโตอย่างน้อยใจ “ก็ใช่น่ะสิ ฉันมันเด็กมีปัญหา ทำอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ ใครมันจะดีเท่ากับผู้หญิงที่คุณเคยควง เคยนอนด้วยล่ะ”
“เข็มหอม” เขาคำรามเตือนเสียงต่ำ แต่หล่อนหมดความเกรงกลัวไปแล้วเพราะความน้อยใจบดบังหัวใจ
“ดังนั้นถ้าไม่อยากโมโหมากไปกว่านี้ ก็หย่าให้ฉันสักทีเถอะค่ะ แล้วเราจะได้ต่างคนต่างไป”
“ถามจริงๆ เถอะ ที่อยากหย่านี้
