หล่อนควร... ควรจะผลักไสเขา ควรจะปฏิเสธ ตั้งหน้าตั้งตาบอกว่าเกลียดเขาให้มากๆ ตะโกนใส่หน้าเขาว่าให้ไปไกลๆ อย่ามาแตะต้องเนื้อตัวของหล่อนอีก
แต่... แต่ทำไมถึงได้ทำอย่างที่สมองสั่งไม่ได้นะ หัวใจสินะ หัวใจมันคือเจ้านายนี่ มันสั่งให้หล่อน... สั่งให้หล่อนทำในสิ่งที่น่าละอายลงไป ทำในสิ่งที่ไม่มีผู้หญิงดีๆ คนไหนเค้าทำกัน
ไม่ช้าศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำขลับก็ส่ายน้อยๆ พร้อมกับน้ำเสียงหวานแผ่วเบาจนฟังแทบไม่ได้ยิน
“อย่า... อย่าทิ้งกันอีกเลยนะคะ”
หล่อนไม่รู้หรอกว่าคำพูดนี้ของตัวเองจะทำให้ถูกเนโลคลิสหัวเราะเยาะไหม เพราะหล่อนเลือกที่จะหลับตาลงเสียก่อนด้วยความอับอาย จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกเขากอดแน่นขึ้น ร่างบอบบางแนบชิดกับเรือนกายกำยำทรงพลังทุกตารางนิ้ว
คางมนของหล่อนถูกตรึงด้วยนิ้วแกร่ง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังไม่กล้าที่จะสบสายตากับเขาอยู่ดี ทำได้แค่เพียงมองที่ปลายคางเขียวๆ ที่มีไรหน
