เช้าวันต่อมา บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าก็ยังคงมึนตึง ความเงียบจึงครอบงำไปทั่วทั้งห้องอาหาร
“คุณหนูหอมคะ มีแขกมาขอพบค่ะ”
เข็มหอมหันไปตามเสียงเรียกของป้าสำอาง “ใครเหรอคะ นุ่นกับอังใช่ไหม หรือว่าพี่กฤษ”
“ผมเอง” เสียงของชาติชายดังขึ้นที่หน้าประตูห้องอาหาร ชายหนุ่มรูปร่างสูงยืนยิ้ม และชูถุงขนมเค้กเจ้าโปรดขึ้นเล็กน้อย “เห็นว่าหอมอยากกินก็เลยขับไปซื้อมาให้แต่เช้า เสียดายเนอะเมื่อวานดันหมดไปซะก่อน”
เข็มหอมหันไปมองหน้าเนโลคลิสอย่างกระอักกระอ่วนใจ แต่เขากลับแสดงท่าทางไม่สนใจอะไรเลย ก้มหน้าก้มหน้ากินอย่างสบายอารมณ์ จนหล่อนอดน้อยใจไม่ได้
ใช่สิ ก็หล่อนมันเป็นคนไม่สำคัญนี่
เพราะน้อยใจจึงอยากประชดประชัน
“ขอบใจมากชาติ ไม่คิดว่าจะยังจำได้” เข็มหอมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินเข้าไปรับถุงกระดาษใบสวยที่ด้านในคือเค้กรสชาติเยี่ยมเจ้าประจำ
“งั้นมากินด้วยกันเถอะ มานั่งตรงนี้”
“จะดีเหรอ” ชาติชายพูดขึ้น เพร
