“นั่งหน้าบูดเป็นแกงกะทิค้างคืนเลยนะยายหอม เป็นอะไรของแกไหนบอกมาสิ” รมิดาหรือนุ่น เพื่อนสาวคนสนิทของเข็มหอมเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่มาถึงเข็มหอมก็เอาแต่นั่งหน้าหงิกหน้างอ
“นั่นสิ ระวังหน้าจะเป็นตะคริวนะแก” อังสนาเพื่อนในกลุ่มอีกคนอดที่จะพูดขึ้นบ้างไม่ได้
เข็มหอมถอนใจพรืด ก่อนจะมองหน้าเพื่อนสาวสองคนสลับกัน แต่ก็ไม่พูดอะไร
“นี่ยายหอม ถามจริงๆ เถอะ แกเป็นอะไรของแก” รมิดาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“นี่ถ้าไม่พูด ฉันกับยายอังจะกลับแล้วนะ ปล่อยให้แกนั่งถอนใจเสียให้พอ”
เข็มหอมหน้าเศร้า พลางพูดออกมาอย่างน่าสงสาร “นี่พวกแกก็จะทิ้งฉันอีกคนเหรอ ใช่สิ ฉันมันคนไม่สำคัญนี่ คนไม่สำคัญที่ใครๆ ก็จ้องจะทิ้งจะขว้าง”
อังสนากับรมิดาจ้องหน้ากัน ก่อนจะส่ายหัว
“แกเป็นบ้าไปแล้ว ยายหอม”
“ฉันไม่ได้เป็นบ้านะนุ่น แต่ฉัน... ฉันเจ็บน่ะ เจ็บตรงนี้ ตรงนี้เลย เจ็บมากด้วย” นิ้วเรียวขาวสะอาดชี้ที่หน้าอกข้างซ้ายข
