11
402 คำ
ความไม่มั่นอกมั่นใจของพราวเดือนเวลานี้ไม่มีหลงเหลืออยู่อีกแล้ว เมื่อกางเกงชั้นใน ปราการบาง ๆ ชิ้นสุดท้ายถูกเสี่ยเวทินรูดลง นี่ถ้าหากมีแสงสว่างมากพอ คงได้เห็นว่า ใบหน้าของพราวเดือนกำลังแดงเข้มด้วยอารมณ์ปั่นป่วนสุดขีด
“คุณพ่อขา...”
ลิ้นของเสี่ยเวทินแทรกเข้าไป
“อย่า... ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าเลียเลยค่ะ”
“อืมมม”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ลิ้นผ่านประสบการณ์รักมาอย่างโชกโชน ซุกเข้าสู่ร่องเบียดสนิทของพราวเดือนอย่างรวดเร็ว
“อึ๋ยยยย!” หญิงสาวส่งเสียง สีหน้าเหยเก จะว่าไป... นี่เป็นประสบการณ์จริงจังครั้งแรก ก่อนหน้านี้ แม้ขณะกำลังชื่นมื่นกับวาทิต เขาแทบไม่ได้เล้าโลมอย่างถึงใจแบบนี้มาก่อน อย่างทีแค่จูบนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วเดินหน้าเร่งเครื่องทันที
วาทิตไม่ค่อยมีน้ำอดน้ำทน แค่เอาใส่ได้แล้วซอยไม่กี่นาทีก็เสร็จไปแล้ว แตกต่างจากเสี่ยเวทินราวฟ้ากับเหว
ผู้ชายคนนี้เอาใจใส่กับเรือนร่างของเธอแทบจะทุกส่วน
และแน่นอนที่สุดว่า ทุกสัดส่วนล้วนมีความหมายกับผู้หญิงเสมอ
อย่างเวลานี้ ช่องทางรักที่ไม่เคยได้รับความสนใจใยดีจากวาทิตเท่าไรนัก มันเป็นแค่ช่องทางสอดใส่อวัยวะเพศของเขา แต่กับเสี่ยเวทิน... เขาทำราวกับว่ามันเป็นพื้นที่อันวิเศษสุด ทำเอาช่องทางของพราวเดือนเยิ้มแล้วเยิ้มอีก
เหมือนแผ่นดินที่แห้งผากมานานแสนนาน ได้รับการเติมเต็มด้วยสายฝนพรำ
พราวเดือนฉุดร่างของเสี่ยเวทินให้ลุกขึ้น แล้วเป็นฝ่ายรุกจูบ มือเรียวสอดเข้าไปขยำแท่งเอ็นที่กำลังตื่นตัวเต็มที่
สัมผัสนั้นทำให้เธอรู้ว่า เมือกเหนียว ๆ ที่เยิ้มออกมาจากส่วนปลายนั้น บ่งบอกถึงอารมณ์หื่นกระหายสุด ๆ ของเขา
ทุกอย่างพร้อม เพียงแต่...เธอยังไม่อยากจะให้เกมนี้จบลงที่ตรงนี้
“คุณพ่อขา เข้าบ้านดีกว่าไหมคะ ตรงนี้ยุงชุมค่ะ หนูไม่อยากก้นลายนะคะ”
แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะไม่ได้เป็นใจเสียแล้ว เพราะเมื่อคลอเคลียเข้าไปในบ้าน เปิดไฟสว่างวาบขึ้นมา กลับพบว่ามีร่างของใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟานั่งเล่น
“วาทิต!”
“คุณวาทิต!”
- ผู้เขียน
