10
635 คำ
เสี่ยเวทินหน้าแดง ไม่อยากจะตอบคำถามของพราวเดือนเอาเสียเลย เพราะในความเป็นจริงแล้วเรื่องแบบนี้น่าอายเหลือเกิน
“หนูอยากรู้จริง ๆค่ะคุณพ่อว่านานแค่ไหนแล้ว ตอนไหนด้วย”
“ก็หนูสวย น่ารัก สเปกพ่อเลยละ”
“สะใภ้คนอื่นล่ะคะคุณพ่อ”
“ก็...เอ้อ...”
เสี่ยเวทินมีอาการสะดุด นั่นแปลว่าอาจไม่ใช่พราวเดือนเพียงคนเดียวแล้วละที่แอบมีอะไรกับเขา
ผู้ชายคนนี้ร้อนแรงเอาเรื่อง
ความหื่นกระหายของเขา เธอรับรู้ได้ด้วยตัวเอง เพียงแต่คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะหนักหนาสาหัสถึงเพียงนี้
“ว่าไงคะคุณพ่อ คุณพ่อแอบหื่นตอนไหน”
“โธ่ อย่าถามเลย”
“อยากรู้นี่คะ”
“แต่พ่อยังไม่อยากตอบ”
“อุ๊ย คุณพ่อจะทำอะไร”
กลายเป็นว่าคนที่หลุดปากออกมาด้วยสุ้มเสียงแหบพร่ากลับกลายเป็นพราวเดือน เพราะจู่ ๆ เสี่ยเวทินเลื่อนตัวลงคุกเข่า แล้วซุกใบหน้าเข้าหาซอกขา
“คุณพ่อ... อย่าค่ะ”
พราวเดือนพอจะรู้เป้าหมายของเสี่ยเวทิน เพียงแต่เธอไม่พร้อม
เดินทางมาทั้งวัน เธอไม่มั่นใจในกลิ่นอับ ทว่าตรงกันข้ามกับเสี่ยเวทิน กลิ่นอับชื้นในซอกสงวนของหญิงสาวกลับกระตุ้นตัณหาของเขาให้ลุกโพลงกว่าเดิม
พราวเดือนใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงรูดซิบ
มือของเสี่ยเวทินหงายประกบ บดเข้าหาเนินสวรรค์ของพราวเดือน
“โอย...” พราวเดือนหงายแหงนใบหน้า “คุณพ่อ..!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่ซิบ ตะขอเกี่ยว และแล้ว กางเกงผ้าค่อนข้างแนบเนื้อของเธอก็ถูกรูดลงมาอยู่ที่เข่า
นี่เป็นครั้งแรกที่พราวเดือนรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงที่สุดกับการรุกเร้าของผู้ชายที่มีสถานะเป็นพ่อสามี
จุดเร้นลับที่ไม่เคยให้ใครได้แตะต้อง ผู้ชายหนึ่งเดียวที่ได้โอกาสนั้นก็คือ วาทิต ผู้เป็นสามีนั่นเอง ทว่าเวลานี้ เธอกำลังล้ำเส้น ก้าวข้ามสิ่งที่เรียกว่าม่านประเพณีอันดีงาม และดูเหมือนว่าจะไม่สามารหยุดยั้งได้อีกแล้ว
เพราะ...ใบหน้าของเสี่ยเวทินกำลังซุกเข้าหาอวัยวะจุดซ่อนเร้นของเธอ
อารมณ์ของพราวเดือนปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก แข้งขาราวกับกำลังจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงทรงกายอย่างนั้นแหละ
สติสัมปชัญญะเริ่มเลือน ๆ ทว่ามันยังคงมีอยู่ เพราะฉะนั้น พราวเดือนจึงพยายามจะดันใบหน้าของเสี่ยเวทินให้ขยับออก ทว่า...เสี่ยเวทินเวลานี้ก็ไม่ต่างอะไรกับโคถึก เสียงงึมงำฮึมฮำที่เล็ดลอดออกมาขณะกำลังซุกไซ้อยู่กับอวัยวะเร้นลับตรงนั้น ย่อมบอกได้ว่า ไม่มีอะไรมาขวางได้อีกแล้ว
ในที่สุด พราวเดือนนั่นแหละที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้
แพ้กับความร่ำร้องในด้านลึก หยาบช้าของตัวเอง แพ้ต่อแรงฤษณาที่ถูกปลุกเร้าโดยผู้เชี่ยวชาญ
เนินนุ่มถูกจูบ โดยยังมีเพียงแค่ปราการชิ้นบาง ๆ เพียงชิ้นเดียวขวางกั้น
“คุณพ่อ....อืมมม...คุณพ่อ”
ดูเธอสิ น้ำเสียงแหบพร่าที่เล็ดลอดออกมาเวลานี้ มันไม่ใช่การห้ามปรามอีกต่อไป ทว่ากลับกลายเป็นสุ้มเสียงแห่งการอ้อนวอน
ร่องรักที่ค่อนข้างแห้งผากมาช้านาน เวลานี้ฉ่ำชุ่มด้วยของเหลวหล่อลื่นตามธรรมชาติ
“ซูดดด...”
นานแล้วสินะที่เธอไม่ได้สูดปากอย่างเผ็ดร้อนแบบนี้ นานแล้วจริง ๆ
เสี่ยเวทินได้มอบอีกความรู้สึกหนึ่งให้กับเธอเรียบร้อยแล้ว มือเรียวของพราวเดือนเวลานี้จึงจิกลงไปบนศีรษะของเสี่ยเวทิน ร่างกายเหมือนกำลังล่องลอย เธอหลับตาพริ้ม น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเวลานี้ จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก...มองเห็นสวรรค์รำไร
- ผู้เขียน
