พราวเดือนเอนร่างนอนลงบนเตียงนุ่ม สายตาของหญิงสาวมองชายสูงวัยผู้เป็นสถานะเพียงพ่อผัวของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
แน่นอนละว่าระหว่างเธอกับเขามันไม่ควรจะมีความสัมพันธ์เกินเลยแม้แต่นิดเดียว
อย่าว่าแต่มี กระทั่งเพียงแค่คิดก็ไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ เพราะมันคือความต่ำช้าเลวทราม ผิดศีลธรรมอย่างไม่ต้องสงสัย
เสี่ยเวทินโน้มร่างลงมา สองแขนของเขายันอยู่ระหว่างร่างของเธอ
“พ่อยังจำได้ว่า ตอนที่หนูมา เกิดเรื่องร้าย ๆกับโรงงานของพ่อ แต่หนูก็ลงไปช่วยจนสามารถพลิกฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง พ่อยังเคยคิดเลยว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นควรจะเป็นเพียงแค่ฝันร้ายครั้งสุดท้าย ไม่นึกว่ามันจะเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง”
“คุณพ่ออย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ”
เสี่ยเวทินซุกใบหน้าเข้าหาแก้มของหญิงสาว เธอไหวตัว โอบกอดร่างของเสี่ยเวทิน หลังจากนั้นร่างของเขาก็ทาบทับลงเหนือร่างของเธอ
ทำไมเธอจะจำไม่ได้ วันแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านสิทธิรัง
