“เขาอยู่ที่ไหนคะคุณพ่อ หนูเองก็อยากจะเจอเขาเหมือนกัน”
เสี่ยเวทินเอื้อมมาจับมือของหญิงสาวกุม “พ่อไม่อยากสูญเสียหนูไปเลย พ่อรู้นั่นแหละว่ามันผิด เรื่องของเราสองคนมันไม่ควรจะเกิดขึ้น มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้...”
น้ำเสียงของคนรุ่นราวคราวพ่อราวกับไม่สามารถควบคุมตัวเองเอาไว้ได้
“อย่าห่วงเลยค่ะคุณพ่อ หนูคิดว่าวาทิตไม่น่าจะหวงหนูแล้วละค่ะ ถ้าเขาหวงหนูแม้แต่นิดเดียว คงไม่เป็นแบบนี้”
ชายรุ่นราวคราวพ่อพยักพเยิดหน้าช้า ๆ เหมือนพยายามจะระงับความรู้สึกแย่ ๆ ของตัวเองเอาไว้ อะไรจะเกิดก็คงห้ามไม่ได้ เขาเคยผ่านช่วงเวลาเลวร้ายไม่รู้ตั้งกี่ครั้งมาแล้ว แม้ไม่มีสิทธิ์จะครอบครองหญิงสาว แต่การเข้ามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในช่วงเวลาหนึ่ง อาจจะเป็นแค่ระยะเวลาสั้น ๆ ก็ถือว่าดีแล้วไม่ใช่หรือ
ความเป็นคนผ่านโลก ผ่านชีวิตมามากกว่า ทำให้เสี่ยเวทินเหมือนจะยอมรับกับความจริง ไม่ว่าจะเป็นความจริงประเภทไหนก็ตาม
“คุณพ่อจ
