22
“เปล่าหรอก มะรืนนี้พี่จะไปต่างประเทศ เห็นกระต่ายเพิ่งจะเรียนจบ” ดวงตาคมตวัดไปมองหญิงชราที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ใกล้ๆ วงหน้าเหี่ยวย่นแต่ยังคงความงามและอ่อนโยนพยักพเยิดพร้อมกับปากขมุบขมิบยิกๆ ให้เขารีบเอ่ยปากชวนคนปลายสายไปท่องเที่ยวด้วย
นี่นะ...ถ้าไม่ใช่แม่นมสุดที่รักที่เลี้ยงเขามาแต่อ้อนแต่ออก รักยิ่งกว่าแม่แท้ๆ ที่มัวแต่สนใจงานนอกบ้านมากกว่างานในบ้านละก็…เขาไล่ตะเพิดให้ไปอยู่ไกลๆ แล้ว
“ไปเที่ยวกับพี่ไหม” กว่าที่อติคุปต์จะเอ่ยปากถามออกไป ชายหนุ่มก็ต้องถอยตัวเองไปยืนอยู่ไกลหญิงร่างป้อมที่ตอนนี้ผมเป็นสีขาวหมดทั้งศีรษะแล้ว แน่ะ...ดูซิ ยังจะตวัดค้อนให้เขาอย่างไม่กลัวคอจะเคล็ดอย่างยังกับสาวๆ อีกแน่ะ เออนะ...มุมหนึ่งของคนแก่ก็น่ารักเหมือนกัน ชักอยากรู้แล้วว่าวันหนึ่งถ้าเขาแก่ตัวไปจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า แล้วจะมีใครมาอยู่เคียงข้างเขาบ้าง
แวบหนึ่งของความคิดไปสะดุดที่แม่สาวตัวเล็กซึ่งฝากร
