23
โหย...นี่เขาจะทำให้เธออายไปถึงไหนกันนี่ แค่โซฟาไม่พอยังจะพามาบนโต๊ะทำงานอีก หู...แบบนี้มันเห็นไปถึงไหนๆ แล้วนะนี่ แต่ก็นะ มันมีความสุขนี่นา โอ๊ย!!! ฉันอยากจะบ้าจริงๆ ดันชอบในสิ่งที่ไม่ควรจะชอบเสียอีก
“อย่ามองได้ไหมคะ ฉันอาย” อายจริงๆ นะ ดูหน้าซิแดงจนไม่รู้ว่าจะแดงไปถึงไหนแล้ว ยกสองมือปกปิดสัดส่วนเรือนกายที่จำต้องปิด หลุบสายตาลงมองพื้นเมื่อไม่อาจจะสู้สายตาคมวามวาวจ้องราวกับจะกลืนกินเธอไปจนหมดทั้งตัว ทำอย่างกับว่าเธอเป็นขนมหวานอย่างนั้นแหละ
เขาปอกเปลือกเห็นจนเกือบจะหมดทั้งตัว เกือบจะเสียตัวอยู่รอมร่อแล้วดันจะมาอาย ไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆ เลย “จะอายไปทำไมล่ะ มีแค่ฉันเท่านั้นที่เห็น แล้วกระต่ายของฉัน...” เออ...นี่เขาตีขรุมไปหรือเปล่านี่ กระต่ายของฉันหรือ เขาไม่บ้าก็เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เลย
“กระต่ายของฉันสวยจะตาย” ปัดมือเล็กแล้วแทนที่ด้วยมือและกายหนาเคลื่อนไหวบนกายสาวอย่างแผ่วเบาราวกับสายลมก
